Θα θυμηθώ να σε ξεχάσω;

"Ταξιδεύω θα πει επιστρέφω"

Θα φύγω σύντομα, αγάπη μου. Το ήξερα ότι θα έφτανε αυτή η μέρα.
Θα φύγω μα δε θα κοιτάξω πίσω.
Έχω ήδη πολύ βαριές αναμνήσεις μέσα μου. Φτάνει.

Δεν θέλω να γυρίσω πίσω σε σένα πια, λέω. Για πολύ καιρό, ξαναλέω. Μέχρι να ξεχάσω κάθε μόριο στιγμών, να μη θυμάμαι ούτε το όνομα σου, ούτε τη μυρωδιά σου, ούτε τους ήχους σου.
Θέλω να επιστρέψω όμως, σα ταξιδιώτης σε απάτητη στεριά. Να σε ξαναζήσω απ' την αρχή, αλλιώς. Με άλλη ταυτότητα και ιδιότητα πια. Να χορτάσω ότι δεν πρόλαβα. Να πάρω απο σένα λίγο ακόμα.
Και αυτή τη φορά εύχομαι να μην με πνίξουνε τα δάκρυα, να αντέξουνε οι αμυνές μου την εικόνα σου, να κρατήσουνε γερά το βάρος της ομορφιάς σου και να μη σε θυμηθούν τα κύτταρα μου.

Θα ταξιδεψω ξανά προς τα πίσω και για πρώτη φορά, έτσι για να δείξω σε όλους αυτούς τους δειλούς που σε ξέχασαν ότι μπορώ να ζήσω και χωρίς να θυμάμαι.

υ.γ. Να θυμηθώ να επιστρέψω. Κάποτε,όποτε...

Ωδή στην πάροδο...

Άσε με να κάνω όνειρα. Μαζί με τους πολύτιμους μου....
Άσε με να αγνοώ την ύπαρξη του χρόνου. Να νομίζω πως έχει μόνο θετική επιρροή επάνω στους ανθρώπους.
Άσε με να ελπίζω οτι το μέλλον θα ναι σαν ταινία με χάπι εντ. Αφού ταινία θα περάσει απο μπροστά μου χωρίς να το καταλάβω. Ταινία,  και θα οδηγήσει αβίαστα στους τίτλους τέλους, στην μνεία των πρωταγωνιστών.
Άσε με να το ζήσω με τις λιγότερες απώλειες, εντός και εκτός μου. Μη μου παίρνεις κι άλλο την απώλεια της κάθε μου προσπάθειας.
Άσε με να θαυμάζω ό,τι έχτισα και ό,τι χτίστηκε γύρω μου χωρίς τη δική μου παρέμβαση. Τους ανθρώπους μου θέλω μόνο να αναγνωρίζω και να επαληθεύω τις ματιές και την ύπαρξη τους.
Άσε με να τραγουδώ στον ήλιο, στη θάλασσα, στο φεγγάρι. Να κοιτάζω τον ουρανό και να ευγνωμονώ τους πάντες για το γαλάζιο του χρώμα, ακόμα και στη συννεφιά.
Άσε με να χαρίζω χαμόγελα, χωρίς να τους τα παίρνω πίσω. Να γεμίζει ο κόσμος  στιγμές και το σύμπαν απόλαυση.
Άσε με να μην με αφήσουν. Άσε με να τους κρατήσω. Όλους, έναν προς έναν.
Ή να πω καλύτερα "επίτρεψε μου"; Ισως να ακουστεί πιο ευγενικό και με αφήσεις νέα για κάμποσο ακόμα...

*Γυαλίζει η ζωή*...

                                                           

Όλα εξαρτώνται απ' τα χρώματα ή τη διαφάνεια, απ' το γυαλί ή την  άμμο, όπως το δει κανείς. Λένε πως μια φωτογραφία αρκεί για να σταματήσει ο χρόνος, για να παγώσει η εικόνα και να γραφτεί μια στιγμή στην αιωνιότητα. Κοίταξε μέσα απ' το γυάλινο "ματάκι", κέντραρε το φακό, ευθυγράμμισε τον με το σώμα, πάτα το κουμπί και κράτα στα χέρια σου την ανάμνηση μιαν ολόκληρη ζωή.
   Χρειάζονται αμέτρητοι κόκκοι άμμου και μια χρονοβόρα διεργασία για να φτιαχτεί το γυαλί μέσα απ το οποίο αιχμαλωτίζεις στιγμές και αρκεί ένα κλάσμα του δευτερολέπτου για να το καταστρέψεις. Τόσο άδικο αλλά δεν έχει σημασία, αφού κανείς ποτέ δεν αξιολογεί την διαδρομή, μονάχα το αποτέλεσμα. Τα θρύψαλα.
   Πιστεύουμε για αληθινό ό,τι βλέπουμε με τα μάτια μας και ό,τι αγγίζουμε με τα χέρια μας. Ως εκεί μάλλον φτάνει η φαντασία μας, ως την πραγματικότητα των αισθήσεων. Ή ως την ψευδαίσθηση των αισθήσεων αν θες. Μέσα απο άχρωμα γυαλιά βλέπουμε εικόνες και μορφές, πάντα έγχρωμες. Κάποιες φορές μας αρέσουν πιο πολύ τα ασπρόμαυρα και καταλήγουμε σε αλλαγές, πιο σοφιστικέ πιο στυλάτες. Μα αυτό που είχαμε και πριν στα χέρια μας, έστω άχρωμο πια, συνεχίζουμε να το κρατάμε ίδιο και απαράλλακτο, αλλά μετασχηματισμένο. Μέσα απο γυαλί υπολογιστή, μέσα απο γυαλί ηλίου και μέσα απο γυαλί καθρέφτη πάλι το ίδιο φαίνεται. Μέσα απο έγχρωμο γυαλί και μέσα απο διαφανές, το ίδιο.
  Απ' όπου κι αν κοιτάξεις το παρελθόν σου, απ όπου κι αν αντικρύσεις το παρόν σου, η εικόνα σου και η εικόνα των άλλων ίδια είναι. Ποτέ δεν σε ένοιαζε το μέσο, αλλά ο τρόπος. Η εικόνα είναι έτσι όπως την θυμάσαι, όπως την έπλασες ή όπως την γκρέμισες. Κανείς μας δεν θυμάται στο τέλος τον λόγο ύπαρξης, τη διαδρομή ή τον προορισμό των ανθρώπων, γιατί το μόνο που μας απασχολεί εμάς είναι να αιχμαλωτίσουμε ζωές, μνήμες, στιγμές και πάντα να μετράμε το αποτέλεσμα.
  Πριν να γίνει γυαλί, ήταν άμμος. Πριν να γίνει ανάμνηση ήταν πραγματικότις. Πριν να γίνει παρελθόν ήταν παρόν. Πριν να γίνει άχρωμο ήταν χρώμα. Πριν να γίνει στιγμή ήταν ολότητα. Πριν να γίνω εγώ ήταν άλλοι. Πριν να γίνει η ζωή, ήταν ο χρόνος. Πάντοτε ήταν ο χρόνος...Πάντοτε και παντού...


"Χαμογέλα, θα μας βγάλω μια έγχρωμη φωτογραφία..."

Viajar

Viajar es marcharse de casa,          «ταξιδεύω» θα πει, να φεύγεις απ’ το σπίτι,
es dejar los amigos,                        να αφήνεις τους φίλους,
es intentar volar,                             να προσπαθείς να πετάξεις.
volar conociendo otras ramas,  «Πετάω» θα πει, γνωρίζοντας άλλα πράγματα,
recorriendo caminos,                       περπατώντας μονοπάτια,
es intentar cambiar.                         Να προσπαθείς να αλλάξεις

Viajar es vestirse de loco,          «Ταξιδεύω» θα πει, να ντύνεσαι σαν τρελός,
es decir "no me importa",                να λες «δε με νοιάζει»
es querer regresar,                          να θες να επιστρέψεις,   
regresar valorando lo poco,              να επιστρέφεις εκτιμώντας το λίγο,
saboreando una copa,                      έχοντας πιεί ένα ποτό,
es desear empezar.                          Να επιθυμείς να (ξανά)αρχίσεις.

Viajar es sentirse poeta,                 «ταξιδεύω» θα πει να νιώθεις ποιητής,    
escribir una carta,                           να γράφεις μια κάρτα,
es querer abrazar,                           να θες να αγκαλιάσεις.
es abrazar al llegar a una puerta,   Σημαίνει να αγκαλιάζεις μόλις φτάνεις σε μια                           
añorando la calma,                          πόρτα, να σου λείπει η ηρεμία,
es dejarse besar.                             Να αφήνεις να φιληθείς.

Viajar es volverse mundano,    «Ταξιδεύω» θα πει, να γίνεσαι κοσμοπολίτης,
es conocer a otra gente,                  να γνωρίζεις κι άλλο κόσμο,
es volver a empezar,                       να ξεκινάς απ την αρχή.
empezar extendiendo la mano,         Ξεκινώ σημαίνει να απλώνεις το χέρι
aprendiendo del fuerte,                    να μαθαίνεις απ τους δυνατούς,
es sentir soledad.                             Να αισθάνεσαι μοναξιά.

Viajar es marcharse de casa,        «Ταξιδεύω» θα πει, να φεύγεις απ το σπίτι,
es vestirse de loco,                            να ντύνεσαι σαν τρελός,
diciendo todo y nada                         έχοντας πει τα πάντα και τίποτα,
con una postal,                                 με μια card postal,
es dormir en otra cama,                    σημαίνει να κοιμάσαι σε ξένο δωμάτιο,
sentir que el tiempo es corto.             Να νιώθεις ότι ο χρόνος είναι λίγος.

"viajar es regresar." *                  «Ταξιδεύω θα πει επιστρέφω»

                                     

    G.G.Marques

22 φορές γεννημένη...

Κάθε φορά που γεννιέται ένας άνθρωπος, μια μαγική ενέργεια διαχέεται στο σύμπαν. Και κάθε φορά που γιορτάζει αυτή τη γέννηση, ο χρόνος τρέχει με όπισθεν σε εκείνο ακριβώς το σημείο. Αυτή η μέρα που διαρκεί 24 ώρες, ισοδυναμεί με το ανοιγόκλειμα των ματιών. Αέρας περνάει, μπάζει από παντού αυτή η μέρα.

   Δεν μ’ αρέσανε ποτέ οι αναδρομές. Ειδικά σε ημερομηνίες σαν και αυτές, σημαδιακές, με νόημα. Το νόημα της ύπαρξης σου. Δεν τις αντέχω αυτές τις αναδρομές, γιατί πιέζεται το μυαλό να ανατρέξει σε χρόνους μακρινούς, παλιούς και περασμένους-ίσως και μερικώς ξεχασμένους-.

Είναι η μοναδική ημερομηνία στο ημερολόγιο που πάντα θα νιώθεις απειλητικό το πέρασμα του χρόνου. Πιο επικίνδυνα απειλητικό από κάθε άλλη μέρα. Είτε είσαι μια σταλιά, είτε είσαι μια σταλιά και δυο τρομάρες, σε αυτήν ακριβώς την ημερομηνία της γέννησης σου συνειδητοποιείς πως δεν είσαι, ούτε θα γίνεις ικανός να εμποδίσεις το μεγάλωμα σου.

   Ξέρεις, μπορεί να σου εύχονται «να γίνεις μεγάλος με άσπρα μαλλιά» αλλά ας είμαστε ειλικρινείς…Ποιος ακριβώς από μας επιθυμεί ένα τέτοιο μεγάλωμα, πόσο μάλλον το μεγάλωμα το ίδιο. Και ας πούμε,υποθετικά, πως εννοούν την Εμπειρία, πάλι ανεπιθύμητη ευχή αποτελεί, γιατί καλώς ή κακώς το μεγάλωμα μονάχα την συνοδεύει την Κυρία.

   Λίγες φορές θυμάμαι να χω περάσει καλά στα γενέθλια μου. Και δεν εννοώ ότι δεν έχω διασκεδάσει ή δεν έχω γελάσει αρκετά μόνη ή με φίλους και γονείς. Εννοώ ότι λίγες φορές έχω περάσει τόσο καλά ώστε να μην θυμάμαι το συμβολισμό αυτής της μέρας, ούτε καν το νόημα που αποκτά αυτή η μέρα για μένα. Να ξεχνάω δηλαδή ακόμα και το όνομα της. Αυτό είναι καλοπέραση, να ναι μια μέρα σαν όλες τις άλλες, ενώ εσύ θα βρίσκεσαι στο επίκεντρο της προσοχής και στο κέντρο του σύμπαντος, χωρίς να θυμάσαι το γιατί. Μονάχα να πίνεις, μονάχα να γελάς, μονάχα να πέφτεις σε αγκαλιές.

   "Τώρα απλά ευχαρίστησε τον κόσμο που σου εύχεται και να μην σκέφτεσαι αυτές τις ευχές που διέφυγαν απ το να γίνουν πραγματικότητα. Θα γίνουν σώματα και αυτές εφόσον επιπλέουν στο σύμπαν. Κλείσε τα μάτια και μη μελαγχολείς. Κάθε χρόνο  θα γεννιέσαι απ την αρχή,  και μόνο στο τέλος θα καταλάβεις τι σήμαινε του καθενός η ευχή…"

                                                                                                              ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥ ΠΟΛΛΑ (ΚΑΙ ΚΑΛA)

Σαν παραμύθι...

Μια φορά και έναν καιρό, ήταν ένα κορίτσι. Ενα ευαίσθητο κορίτσι και χαμογελαστό. Είχε φίλους, είχε όνειρα και τη συμπαθούσαν όλοι- ή σχεδόν όλοι για να μαι ειλικρινής-. Ήθελε να έχει όμορφες στιγμές για να θυμάται, χαμογελαστά πρόσωπα για να βλέπει και γλυκιές εμπειρίες για να ζει. Ήθελε επίσης κάποιον δικό της να τα μοιράζεται όλα αυτά. Όχι φίλο, είχε πολλούς. Ήθελε κάποιος να κάνει γι αυτήν, ό,τι η ίδια απέφευγε, κάποιον να τολμήσει ό,τι αυτή φοβόταν. Απλά το ήθελε και το χε αφήσει στη τύχη. Και η τύχη γελούσε που και που δυνατά, μια την κορόιδευε και μια την πλησίαζε απαλά, μα ποτέ ουσιαστικά.
 Και το κορίτσι άρχιζε μέρα με τη μέρα να δυναμώνει, να σκληραίνει για να μην πληγώνεται. Να κρατά άμυνες, να μαθαίνει να στηρίζεται μονάχα στα δικά της πόδια, να σηκώνει ψηλά το κεφάλι και να δαγκώνει τα χείλη της σε κάθε πόνο, χωρίς να το βάζει κάτω. Καποιες φορές μονάχα έκλαιγε. Άλλες παλι έκλαιγε πολύ, και έβρεχε το μαξιλάρι. Σιωπηλά πάντοτε, μην την ακούσουν και αποκαλυφθεί το μικρό της μυστικό. Δεν ήθελε να το πει σε κανέναν, ήθελε εκείνος να το καταλάβει, κοιτώντας την στα μάτια. Καμιά φορά, ξέρετε, η μοναξιά πρέπει να βγαίνει στο φως, και η σιωπή να κάνει κρότο.
-"Ξέρω εσύ είσαι δυνατή, πάντοτε ήσουν. Εσύ μπορείς να τα καταφέρεις. Είσαι χαρούμενη, αισιόδοξη, χαμογελαστή, εγώ όχι" , αυτά συνήθιζε να ακούει απ ' τους άλλους. Και απλά κουνούσε συγκαταβατικά το κέφαλι, σα να ζητούσε συγνώμη για ένα λάθος που δεν έκανε. -"Αν αυτό πιστεύει ο κόσμος λοιπόν,  έτσι θα 'μαι.", είπε. Συνέχισε με χαμόγελο και ελπίδες το ταξίδι, πάντοτε περιμένοντας.
Και πέρασε ο καιρός και γνώρισε και νέο κόσμο. Και άκουσε, και μίλησε και έμαθε και ξέχασε. Ξέχασε και ξεχάστηκε. Και ήρθε αυτό το αγόρι, με αυτή την πελώρια καρδιά και τα ζεστά τα χέρια, την κοίταξε μέσα στα μάτια και της είπε: -"Δεν ξέρω τι έχεις περάσει ή γιατί φοβάσαι τόσο να αγαπήσεις. Ξέρεις, είσαι πολύ σκληρή και λογική ταυτόχρονα, ξέρεις, δεν αφήνεσαι ποτέ, μονάχα σκέφτεσαι. Ξέρεις, φαίνεσαι πολύ δυνατή, ίσως και να μπορείς να τα καταφέρεις μόνη σου, ή μάλλον σίγουρα μπορείς να τα καταφέρεις τέλεια και μόνη σου.Φαίνεσαι μα δεν είσαι. Άκου, αυτός ο κόσμος χρειάζεται τις άμυνες και τη δυναμη σου, και τις αντέχει κιόλας. Εγώ όμως όχι. Εγώ ούτε αντέχω τις άμυνες σου, ούτε και τις αξίζω. Για να σε πληγώσω πρέπει πρώτα να σε έχω. Και δε σε έχω. Κι αν σε αποκτήσω θα κάνω ότι μπορώ για να σε μη σε πληγώσω. Εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους, δε με ξεγελάς. Χρειάζεσαι προστασία και φροντίδα, αλλά άσε με να αναλάβω εγώ αυτό το ρόλο, ίσως να τα καταφέρω καλύτερα απο σένα. Ασε με να προσπαθήσω και για τους δυο."
Το κορίτσι χαμογέλασε και κρύφτηκε στην αγκαλιά του. Ήξερε πως τώρα έπρεπε να προστατέψει την αγάπη της και πρώτα απ' όλα, απ τον ίδιο της τον εαυτό. Και ήξερε απο πριν, οτι πάντοτε δυο ζευγάρια χέρια τα καταφέρνουν καλύτερα απο ένα. Ειδικά ότι φαίνονται σαν ένα.
Μη με ρωτήσετε ποιο είναι το κορίτσι...Είναι όλα αυτά που κυκλοφορούν ελεύθερα και ονειροπόλα εκεί έξω και όλα όσα κρύβουμε εμείς καλά μέσα στην καρδιά και την ψυχή μας. Κι αν η ιστορία μας καταλήξει με τα έτη σε κάτι δυνατό και μεγαλειώδες, δε το γνωρίζω. Αυτό που ξέρω στα σίγουρα είναι πως οι καρδιές πρέπει να μένουν ανοιχτές και στην παραμικρή υπόνοια αγάπης...

Και ζησανε αυτοί καλά και εμείς ελπίζουμε στα καλύτερα...

Καληνύχτα μας...

Πυξ λαξ και αγάπες...

Εκεί στη συναυλία ήμουν και εγώ μαζί με 30.000 άλλους. Δεν ήταν παρέα μου όλοι, προς θεού. Οι δικοί μας πάντα μετρημένοι είναι στα δάχτυλα του ενός ή και των δύο χεριών, εξαρτάται. Ισως κατά βάθος να τις μισώ τις συναυλίες. Με μελαγχολούν πολύ. Βλέπεις τόσο κόσμο τριγύρω, τόσες διαφορετικές ψυχές και θυμάσαι πάντα τις δικές σου. Αυτές που έδιωξες, αυτές που έχασες και αυτές που σ' άφησαν να τις αφήσεις.
Δε το μετανιώνω, όχι. Και μετά απο ώριμη σκέψη, τελικά, κανείς δε το μετανιώνει γιατί οτι αξίζει δεν πρέπει να πονάει πάντα, ούτε να είναι δύσκολο.
Πάνε στον παράδεισο τελικά οι παλιές αγάπες; Μετά απο πολύ πόνο και βασανισμό, νομίζω πως πάνε, εμείς τις στέλνουμε στο δικό μας παράδεισο. Γι αυτό υπάρχει και η μνήμη, αλλιώς θα κινδυνεύαμε να κάνουμε τα ιδια λάθη απ την αρχή. Και κάπου-κάπου τους θυμάμαι όλους τους "πρώην" αγαπημένους μου. Σε κάτι τέτοια μέρη μόνο τους θυμάμαι, μόνο εκεί μου λείπουν. Εκεί που ο τόσος κόσμος σου φτάνει και σου περισσεύει, εκεί μοιάζει πιο δύσκολη η απώλεια. Όμως αυτό που πραγματικά μου λείπει πιο πολύ είναι η μαγεία του να νιώθεις κάποιον "δικό σου" και οχι η ίδια η απουσία του. Αυτή η εσωτερική πληρότητα, το συναίσθημα.
Οι παλιές αγάπες πάνε μόνες στον παράδεισο και  εσύ στην κόλαση επισκέπτης. Μέχρι να έρθουν οι νέες αγάπες να δηλώσουν παρουσίες.
Δε φταίει κανείς, μη νομίζεις. Στα ομαδικά παιχνίδια την ήττα την χρεώνονται όλοι μαζί. Με γροθιές και κλωτσιές έστω, αλλά όλοι μαζί. Και δε ξεχνάς τις ήττες σου ποτέ, μόνο τις νίκες. Γιατί στα εύκολα κανείς δεν υποχώρησε ποτέ. Ολοι στα πιο μεγάλα "θέλω" κάνουν πίσω.
   Κοίτα, που μάλλον είμαστε καταδικασμένοι οι άνθρωποι να ζούμε αιωνίως τη δική μας κόλαση της μνήμης για όλες τις απώλειες και όλες τις φυγές. Μέσα μας ζουν όλοι, όπου κι αν είμαστε και τους κουβαλάμε μαζί μας. Εκεί σε κάποια συναυλία, σε κάποιο γήπεδο, σε κάποια πόλη, ένα φθινοπωρινό βράδυ, με τόσο κόσμο παρέα, εκεί ακριβώς γινόμαστε ένα με όλους, παρόντες και μη. Και δε φταίει η μουσική και ο στίχος, ούτε εσύ, ούτε και εγώ. Ίσως να φταίει που  κάποιοι πιστεύουν πως με γροθιές και με κλωτσιές εξορίζεις αγάπες σε χαμένους παραδεισους...Μα η βία στην αγάπη, ποτέ δεν ήταν η λύση....

                                                                          

                                                                       "όσο αγαπάω μένω πίσω...."

Summer moved on...winter

"Το καλοκαίρι μετακόμισε. Σ' άλλη χώρα, σ' άλλη καρδιά. Καλό χειμώνα μη μου εύχεσαι, οταν ο ήλιος ακόμα λάμπει εκεί έξω. Όσο στέλνει το φως του στα μάτια μου, μη μου μιλάς για σκοτάδια..."

Τα καλοκαίρια μας εμείς τα φτιάχνουμε. Όλα είναι θέμα διάθεσης τελικά. Γιατί έχουν περάσει πολλά ουσιαστικά και αληθινά καλοκαίρια, που για κάποιους-και για μένα ακόμα- έκρυβαν μέσα τους σφοδρούς χειμώνες. Κι άλλοι χειμώνες που ο ήλιος τους έπεφτε ακριβώς στην καρδιά. 

Οι άνθρωποι είναι τα καλοκαίρια μας. Αυτοί και τα χαμόγελα μας. Κι άλλοτε αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι γίνονται αγριεμένες θάλασσες και άλλοτε χρυσές αμμουδιές σε κάποιο ηλιοβασίλεμα. 

Πάντα θα περιμένω τα καλοκαίρια στη ζωή μου και δε θα φοβάμαι τους χειμώνες, ακόμα κι αν συχνά διαρκούν περισσότερο. Κύκλους θα κάνουν καθώς οι άνθρωποι θα μεγαλώνουν. Και θα' ρθει η στιγμή, που τα καλοκαίρια και οι χειμώνες δεν θα ξεχωρίζουν πια, ούτε και θα αναγνωρίζονται. Γιατί η θάλασσα σε κάθε εποχή θα έχει την ίδια υφή, ο ήλιος θα συνεχίσει να ξημερώνει καθημερινά τις μέρες, οι αμμουδιές θα παραμείνουν στην ιδια ακριβώς θέση που τις άφησα και θα θυμάμαι για πάντα τη μυρωδιά του χώματος σε κάθε βροχή αλλά και την ευωδία του γιασεμιού σε μιαν αυλή ένα ξάστερο βράδυ. Και έτσι θα μαι σίγουρη πως έμεινα ο ίδιος ακριβώς άνθρωπος που έζησε πλάι σε τόσα καλοκαίρια με τους χειμώνες στην καρδιά, ή και το ανάποδο....

ΕΔΩ ΕΙΜΑΣΤΕ

Εκεί που το λεωφορεο λεγέεται αστικό.
Εκεί που το κέντρο λέγεται αγορά.
Εκεί που τυρί είναι μόνο η φετα, και κιτρινο τυρι το κασερι.
Εκεί που με τα καλαμάκια μόνο ρουφάς και ποτέ δεν τρως.
Εκεί που  η μπουγάτσα εχει πολλά πρόσωπα και όχι μονο το κρεμώδες.
Εκεί που υπάρχουν πολλές λέξεις με 3 λάμδα και βάλε και όλοι οι γραμματικοί τύποι λέγονται ορθώς. (Δε σε κάνω πλάκα)
Εκεί που λένε παραλία το μέρος που δεν μπορείς να κάνεις μπάνιο.
Εκεί που το σουβλάκι με απ' όλα έχει μέσα και κετσαπ και μουστάρδα.
Εκεί που για θεό γνωρίζουν το δικέφαλο και μόνο.
Εκεί που για τοστ έχουν το σάντουιτς ψημένο σε τοστιέρα.
Εκεί που λένε αλοιφές οχι τις κρέμες του φαρμακείου αλλά οτι αλείφεται στο ψωμί.
Εκεί που μεγαλώνουν με τη φράση " σα τη Χαλκιδική δεν εχει".
Εκεί που βλέπουν για Λευκό Πύργο, έναν πύργο πέτρινο.
Εκεί που ποτέ δεν μπορείς να χαθείς, γιατί ανεβαίνοντας βλέπεις βουνό και κατεβαίνοντας θάλασσα.
Εκεί που ποτέ κανείς δεν κοιμάται.
Εκεί που όλα έχουν προσαρμοστεί στα φοιτητικά δεδομένα.
Εκεί που σε φωνάζουν γιαβρί μου, μπουρεκάκι μου, κοπελάρα μου, τσουρεκακι μου και σαρμαδακι μου και ποτέ δεν τους παρεξηγείς.
Εκεί που τα τρίγωνα Πανοράματος δεν βρίσκονται μόνο στο Πανόραμα.
Εκεί που όλη μέρα παίζουν τάβλι, μιλάνε για ποδόσφαιρο, παίζουν στοιχήματα και πίνουν καφέδες χαλλλαρά.
Εκεί που με μια απεργία παραλύει ολόκληρη η πόλη.
Εκεί που το μετρό ποτέ δεν ολοκληρώνεται.
Εκεί που πας παντού με τα πόδια αλλά πάντα είσαι στα ίδια κιλά.
Εκεί που γνωρίζεις κάθε μέρα και άλλο κόσμο.
Εκεί που περπατάς στο δρόμο και βλέπεις άπειρους γνωστούς, όπου κι αν είσαι.
Εκεί που ζείς, εκεί που αγαπάς και  εκείνο το μέρος που θα αφήσεις πίσω...
Το "εκεί" λέγεται Θεσσαλονίκη και είναι η πόλη μου....εδω...!
Καλώς ορίσατε.

..."something borrowed"

Δανεικά συναισθήματα, δανεικά και αγύριστα. Όλα αυτά που μοιραζόμαστε και όλα αυτά που υποδεχόμαστε, δανεικά. Οι φιλίες που κράτησαν χρόνια και δεν υπάρχουν πια, οι έρωτες οι πολλά υποσχόμενοι και εν καιρώ «αποδεσμευόμενοι». Τα λόγια που ακούστηκαν και αποσβέστηκαν  και οι πράξεις που έπρεπε να γίνουν και ποτέ δεν έγιναν. Τα μεγάλα « σ’ αγαπώ»  που πέρασαν στην αιωνιότητα χωρίς συνοδεία, κι άλλα που  δεν γεννήθηκαν ποτέ. Οι μεγάλες προσδοκίες που διαψεύστηκαν, οι χαρές που έγιναν λύπες, οι  μεγάλες λύπες που έγιναν θανατηφόρες και αυτές που μεταλλάχτηκαν σε ευτυχία. Οι πόνοι που σημαδέψανε καρδιές και αυτοί που έγιναν μάθημα. Οι αλήθειες που δεν ειπώθηκαν ποτέ, και αυτές που πλήγωσαν. Τα ψέματα που ωραιοποίησαν μόνο για μια λάμψη φωτός καταστάσεις και τα ψέματα που αποκαλύφθηκαν. Οι στιγμές που χάθηκαν και οι ματιές που δεν ενώθηκαν. Η τύχη που δε φάνηκε όταν έπρεπε και η ατυχία που σε εγκατέλειψε επιτέλους. Η αγάπη που δεν ήταν ποτέ αμοιβαία, οι αυταπάτες που γέννησαν επιθυμίες και ευχές, το τέλος που δεν απέφυγες και τον πόνο που ένιωσες, έτσι για να είσαι σήμερα μια δανεική ζωή.

Ναι, ότι είσαι, θα το επιστρέψεις. Ίσως όχι στον ίδιο που σε έκανε ότι είσαι σήμερα, όχι σ αυτόν που μοιράστηκε τον εαυτό του μαζί σου, ίσως σε κάποιον άλλον. Και αυτή η αλυσίδα δανεισμών και  «πέρα δώθε» θα συνεχιστεί στη αιωνιότητα, μέχρι να ανακαλύψεις πως είσαι όλοι όσοι πέρασαν απ τη ζωή σου. Και όλοι αυτοί, την ζωή των οποίων άγγιξες, είναι εν μέρει λίγο από σένα. Δανεικοί και αυτοί. Και μάλλον δεν υπήρχε ποτέ στη γη, πλήρης αμοιβαιότητα συναισθημάτων και στιγμών ανάμεσα στα ίδια υποκείμενα μιας σχέσης, αλλά σίγουρα η νομοτέλεια της φύσης έχει φροντίσει να θεμελιώνει την αμοιβαιότητα σε διαφορετικές και ανόμοιες καταστάσεις. Να σου επιστρέφει ότι δάνεισες, απ’ αυτούς που δεν το περιμένεις καν, απ’ αυτούς που ποτέ δεν είχες συναλλαγές κανενός είδους. Και πάντα στις επιστροφές αυτού του είδους ξέρεις, το κέρδος είναι μεγαλύτερο και συνοδεύεται και από άπειρα χαμόγελα, γιατί είναι μη αναμενόμενο και ειλικρινές.

Δανεικά είναι όλα και αγύριστα, απ αυτούς στους οποίους τα δάνεισες. Κι όλα αυτά που έπαθες και υποχρεώθηκες στο  να τα υποστείς, δανεικά ήταν και αυτά, και περαστικά. Όλα είναι περαστικά για να προχωράμε παρακάτω. Και τώρα το καταλαβαίνω αυτό που προσπαθεί να πει σε όλους η ζωη: «Αν θες να σου επιστραφεί ότι δάνεισες στο ακέραιο και το απαιτείς με σθένος, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να χάσεις το χρόνο που θα σου χρειαζόταν να αποδεχτείς αυτό που σου δίνεται απ’ αλλού απλόχερα και στη διπλάσια αξία» .

ΟΛΑ Σ' ΑΓΑΠΑΝΕ....

Στον κόσμο της διασκέδασης δεν υπάρχουν συναισθήματα, λενε. Γιατί εκεί "το φαίνεσθαι" κάνει πάρτυ και αυτό μαζί με τους θαμώνες. Εκεί η εικόνα του καθενός αντικαθιστά λέξεις, σκέψεις και αισθήματα. Έτσι λένε. Όμως τελικά, δεν υπάρχει τίποτα πιο απόλυτο στο σύμπαν απ την σχετικότητα. Γιατί η αλήθεια των ανθρώπων που αγαπιούνται, που και που, ομορφαίνει τον κόσμο, αλλάζει χαρακτήρες και αναγεννά τις χαμένες ελπίδες όλων. Και ξέρεις τί; Αυτό το ψεύτικο "φαίνεσθαι" που λένε, υπάρχει παντού, ακόμα και στον κόσμο της διασκέδασης, κάποιο βράδυ, με επιτηδευμένες έστω εμφανίσεις, με γκλίτερ και χρυσόσκονη, τσιγάρα και αλκοόλ, και κάποιες φορές μεταμορφώνεται σε "είναι".
Στα  μπουζούκια, ναι εκεί το είδα. Νατάσα Θεοδωρίδου στην πίστα, μουσική στον αέρα.(συγχώρεσε με αν αυτές είναι για σένα αστείες λέξεις). Σιωπή για λίγο, ως την έναρξη του επόμενου κομματιού. Ρωτάει: "Υπάρχουν ερωτευμένοι εδώ σήμερα; Γιατί το επόμενο τραγουδι είναι αφιερωμένου σε όσους αγαπούν." Αρχίζει η μουσική και το "Ολα σ'αγαπάνε" ακούγεται απ τα χείλη της. Ο νεαρός απ το πρώτο τραπέζι αρπάζει αμέσως την κοπέλα του, ανεβαίνει μαζί της στην πίστα, την αγκαλιάζει σφιχτά και αρχίζουν να χορεύουν. Όλο το μαγαζί να χειροκροτά. Δεν ήταν η κίνηση που φάνηκε ρομαντική στον κόσμο, αλλά ο τρόπος του.
Ηταν ο τρόπος του αληθινός. Να την κρατά σφιχτά να μην του φύγει. Να την κοιτά συνέχεια στα μάτια, σα να μην πιστεύει οτι είναι δικιά του. Ναι, ένας άντρας 2 μέτρα, μπροστά σε τόσο κόσμο, να κάνει σα μικρό παιδί που κάποιος του αγόρασε επιτέλους το παιχνίδι που ήθελε καιρό. Και εκείνη εκεί στην αγκαλιά του, ήρεμη και συνεσταλμένη, να αφήνεται. Και αυτός να συνεχίζει μέχρι το τέλος του τραγουδιού, κοιτώντας την στα μάτια, χωρίς αναστολές, χωρίς εγκράτεια.
Μα θα μου πεις, μιλάει το αλκοόλ. Σίγουρα μιλούσε και αυτό, θα σου πω. Αλλά έχω δει πολλά ζευγάρια νηφάλια και μη, να αγαπούν λιγότερο και έχω δει και άλλους σοβαρούς και μετρημένους, να πληγώνουν και να εξαπατούν. Μη μου μιλάς, λοιπόν, μόνο για ψεύτικα χαμόγελα και ψευτικες αγάπες στο χώρο της νύχτας. Βλέπεις, αυτοί είναι πιο νηφάλιοι στην αγάπη απο σένα που δεν πίνεις. Βλέπεις, αυτοί τολμάνε την έκθεση και δεν τους νοιάζει η εικόνα τους. Γιατί όσοι μέθυσαν απο αγάπη, ξέρουν.
Σ' αυτό τον κόσμο του "φαίνεσθαι", θα πω, "είναι'' υπαρκτές και τέτοιες αγάπες. Να το 'βλεπες μονάχα πως όπως έπαιζαν οι μουσικοί αυτό το τραγούδι, αυτοί χορεψαν στ' αλήθεια το "ΟΛΑ Σ'ΑΓΑΠΑΝΕ, ΌΠΩΣ Σ' ΑΓΑΠΩ"....

Για εσάς...

Ηρεμώ με τις αγάπες μάτια μου. Με ηρεμούν. Αυτές οι απλές ερωτικές σχέσεις, που ξεκινούν αθόρυβα και συνεχίζουν σιωπηλά, μα έντονα. Τα αόρατα νήματα είναι οι δυνατότεροι δεσμοί, λένε. Και για φαντάσου, άλλοι κάνουν κρότο, να ακουστούν, να διαρκέσουν μα όλο χάνουν ζωή και αξιοπρέπεια.

Με ξεκουράζουν οι χαλαρές οι σχέσεις, έστω να τις βλέπω που και που και ας μη τις βιώνω. Αρκεί να ξέρω πως βρίσκονται  εκεί έξω,  πως υπάρχουν στη ζούγκλα της αγάπης και ήμερα θηρία. Και όταν το ζουν δικοί μου άνθρωποι και αγαπημένοι, εύχομαι, θεέ μου, να τους κρατήσει μια αιωνιότητα το δέσιμο. Να βλέπω γύρω μου χαμόγελα, κουράγια, υπομονή και πείσμα , για  να δυναμώνω κάπου κάπου και εγώ και να προχωρώ χωρίς να φοβάμαι το άγνωστο.

Γι’ αυτό υπάρχουν και οι άλλοι, για να γεμίζουν τις άδειες μας ζωές. Και γι’ αυτό υπάρχουν, μα και για πολλά άλλα… Όνειρα θέλει ο κόσμος και παραμύθι να ηρεμήσει, να κλείσει τα μάτια και τα αυτιά και ας αισθάνεται τον κίνδυνο μπροστά του. Δε φοβάται. Ευτυχισμένος να ναι ο κόσμος για να μοιράζει δανεικά χαμόγελα, όταν σου τα στερούν εσένα. Ιδανικές να ναι οι σχέσεις- μόνιμα ή προσωρινά- ή δανεικές έστω…οι υγιείς οι σχέσεις μόνο.

Από απόσταση μαζί ή κοντινά μαζί ,δεν πειράζει, όπως και να χει. Δεν πειράζει, αν δεν σπαει το σκοινί, αν βαστούν οι καρδιές και αντέχουν οι άνθρωποι. Και αυτές τις ήρεμες αγάπες όλοι συμμάχους στο δικό τους αγώνα θέλουν να 'χουν. Ιερά λάβαρα να τα βαστούν μπροστά για να τρομάζουν τους εχθρούς, χωρίς αγώνα, χωρίς μάχη. Ας μην είναι τελείως  δικές μου αυτές οι αγάπες, δεν πειράζει. Ας είναι αγάπες των δικών μου, σαν δικές μου θα ναι.  Γιατί το ρήμα «αγαπώ»  αιώνες τώρα κλίνεται καλύτερα στον πληθυντικό παρά στον ενικό αριθμό.

(Αφιερωμένο στη Φ και στον Γ. και σε πολλούς  ακόμα)