Α-λήθη-ες

Αυτό που δε ξεχνάς πάλι τι είναι; Αυτό που εκεί που κάθεσαι κ διασκεδάζεις σου πετάγονται οι μνήμες από το πουθενά, αλήθεια δεν είναι καθόλου αστείο. Αυτό που ενώ έχεις πείσει τον εαυτό σου ότι έχεις ξεπεράσει, προσπεράσει, ότι έχεις προχωρήσει ένα βήμα παρακάτω και ξαφνικά όλη σου η αλήθεια ανατρέπεται; Αυτό που αλλάζει σε χρόνο dt τη διάθεση σου; Και αυτό το κορυφαίο, που μια ανάμνηση μπορεί σε ένα δευτερόλεπτο να σου θυμίσει τον πόνο της καρδιάς και του μυαλού, αυτό τον πόνο, ξέρετε τον δήθεν σε παρελθοντικό χρόνο. Δήθεν είσαι, έρωτα, να το ξέρεις και εσύ αγάπη, και δήθεν και σνομπ.

Και εκεί μέσα σε τόσο κόσμο, σε τόση καλή διάθεση σε τόσες φωνές και φασαρία, χαμόγελα, μουσικές και χορούς εγώ να κοιτάζω τριγύρω, μήπως εμφανιστεί το χαμόγελο στα χείλη και η φλόγα στα μάτια, τα δικά του χείλη και τα δικά του μάτια , αυτά τα αγαπημένα. Εγώ να κοιτάω την πόρτα, δε μπορεί  στην ίδια πόλη μένουμε, τύχη δεν υπάρχει; Δεν υπάρχει τύχη, δεν είναι τυχαίο. Δεν υπήρχες ούτε εσύ εκεί, εκείνο το βράδυ και πολλά άλλα βράδια δεν υπήρχες. Κυρίως βράδια, με κύρια και όχι δευτερεύοντα συναισθήματα, δεν υπήρχες κι ας υπήρξες.

Και το πιο τρομακτικό πράγμα χθες το βράδυ, πέρα από την έλλειψη σου, ήταν και οι αναμονές στα μάτια άλλων. Αυτών που πέρασαν απ τις ζωές τους και δεν φάνηκαν ποτέ ξανά στην πόρτα από τότε που την έκλεισαν, φεύγοντας. Υπήρχαν και άλλων προσδοκίες και άλλων αναμονές και η δική μου. Ξέρεις τελικά κανείς δε ξεχνάει πραγματικά αυτούς που ξεπερνάει. Γιατί εμείς οι άνθρωποι πρωτα αγαπάμε, μετά πονάμε, μετά ξεπερνάμε, προχωράμε και ποτέ δε ξεχνάμε… σε θυμάμαι σα χθες…

Λεωφορείο ΖΩΗ

Άλλη μια μέρα σήμερα στο λεωφορείο. Βομβαρδισμός οι σκέψεις. Σήμερα, με μια παρομοίωση κατάλαβα γιατί το λεωφορείο πάντα μου προκαλεί τόσες σκέψεις. Ίσως γιατί μιμείται τη ζωή ή και η ίδια η ζωή του μοιάζει.

Σκέφτηκα λοιπόν, πως η ζωή είναι σαν το λεωφορείο. Έχει προδιαγεγραμμένη πορεία εξ ‘αρχής και ο κάθε οδηγός είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει και να τηρήσει τους κανόνες της «διεύθυνσης». Στη ζωή μας την ίδια,  ελάχιστα παρεκκλίνουμε απ’ τα πρέπει της κοινωνίας. Ελάχιστοι τολμηροί είναι αυτοί που έχουν πάντοτε και μονίμως τα «θέλω» τους οδηγό. Αυτοί οι λίγοι ακριβώς είναι αυτοί οι δακτυλοδεικτούμενοι της κοινωνίας, οι περιθωριακοί, αν θέλετε αυτοί που δραπέτευσαν απ την ομοιογένεια.

Το κάθε λεωφορείο ξεκινάει την πορεία του με ελάχιστους επιβάτες και σε κάθε στάση αυξάνεται ο αριθμός τους. Κάποιοι κόβουν εισιτήριο και κάποιοι όχι. Και καθένας απ αυτούς θα κατέβει στη στάση που επιθυμεί. Στη ζωή μας γνωρίζουμε άπειρους και διαφορετικούς, κάθε ηλικίας και εμφάνισης ανθρώπους, σε διάφορες φάσεις και χρονικές περιόδους . Κάποιοι θα μπουν αναπόφευκτα  ως «λαθρεπιβάτες» και  θα σε χρησιμοποιήσουν και κάποιοι άλλοι θα σου ανταποδώσουν τις «υπηρεσίες» που προσφέρεις. Κάποιοι θα αποβιβαστούν απ τη ζωή σου όταν το θελήσουν και κάποιοι θα σε ακολουθήσουν ως το τέρμα της διαδρομής, μέχρι να σβήσουν τα φώτα.

Και ακριβώς εκεί στο τέρμα της διαδρομής και στο τέλος της βάρδιας θα αποσυρθεί και ο οδηγός, κουρασμένος και ικανοποιημένος απ τον εαυτό του, έχοντας εκτελέσει στο ακέραιο τα καθήκοντα του, με τις όποιες δυσκολίες. Τη ζωή μας πρέπει να την ζούμε στο ακέραιο, με όλους  τους επιβάτες ακόμα και τους λαθρεπιβάτες της. Και ακριβώς εκεί, στο τέλος της πορείας, στη λήξη της βάρδιας, εκεί μετράς πόσοι έμειναν μαζί σου ως το τέλος. Αυτούς που έβλεπες να παραμένουν σε κάθε στάση κι αυτούς που αγνοούσες… Όλους στο τέλος τους μετράς…. καληνύχτα.

  

Η δική μου π-όλοι...

Λατρεύω αυτή την πόλη στο 'χω πει; Το 'χω πει πολλές φορές στον εαυτό μου. Ξέρεις μ' αρέσουν πιο πολύ τα καλοκαίρια, όμως εδώ οι χειμώνες είναι αλλιώς. Δεν έχω μεγαλώσει σε μεγάλη πόλη, μα όταν είμαι εδώ σπάνια μου λείπει η δική μου. Μάλλον μου λείπει μόνο στις δυσκολίες, όταν τα βρίσκω σκούρα. Γιατί  στα δύσκολα συνειδητοποιείς την απουσία.

Μ' αρέσει αυτή η πόλη το χειμώνα. Δε με πειράζει το κρύο της, ούτε  η υγρασία και αν πολλές φορές έχω γκρινιάξει και για τα δύο, πίστεψε με δεν το εννοούσα, ήταν γκρίνια συμπαράστασης σε άλλες γκρίνιες.

Λατρεύω τις μοναχικές περιπλανήσεις στο κέντρο αυτής της πόλης. Είτε δίπλα στη θάλασσα είτε μέσα σε στενά δρομάκια χαζεύοντας βιτρίνες. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που φοράνε τα χοντρά τους χειμωνιάτικα ρούχα και περπατάνε παρέα με άλλους στους κρύους δρόμους ή και μόνοι. Μ' αρέσουν τα ζευγαράκια με τις κόκκινες απ το κρύο μύτες και τις αγκαλιές. Μ' αρέσουν οι παρέες νέων με τις σχολικές τις τσάντες, τα σταράκια και τις δυνατές φωνές. Μ' αρέσουν οι ελάχιστοι τολμηροί ηλικιωμένοι στους βραδινούς και κρύους περιπάτους. Μ' αρέσουν οι συζητήσεις των κοριτσιών σε πλατείες ή σε παγκάκια. Μ' αρέσουν ακόμα περισσότερο τα περίεργα βλέμματα μοναχικών αγνώστων στο δρόμο.

Ναι, αυτά τα βλέμματα μ' αρέσουν πιο πολύ απ όλα. Είναι αυτό το βλέμμα που προσπαθείς αγωνιωδώς να ερμηνεύσεις. Είναι βλέμμα επιθετικό; Είναι βλέμμα θαυμασμού; Είναι βλέμμα ενοχής; Είναι βλέμμα κούρασης; Βλέμμα άγχους; Βλέμμα "υπάρχουν κι άλλοι σαν εμένα"; Αυτά τα μοναδικά βλέμματα μοναδικών και άγνωστων ανθρώπων λατρεύω. Κάποια τα ερμηνεύω σωστά και κάποια λάθος. Κάποια καθόλου. Μα στο τέλος όλο αυτό μου αφήνει ένα απαλό χαμόγελο στα χείλη, χωρίς να το ελέγχω.

 Γι αυτό την αγαπώ αυτή την πόλη. Γιατί πουθενά ως τώρα, σε καμιά ερημιά και σε καμιά πόλη μικρή ή μεγάλη, σε κανένα δρόμο, κανένα κρύο χειμωνιάτικο βράδυ δε μου 'χει κρατήσει καλύτερη συντροφιά καμιά τέτοια σιωπή. Ποτέ σε μια τέτοια πόλη δε νιώθεις μόνος όταν είσαι μόνος. Αρκεί να βγεις απο το σπίτι. Οι ζωές των άλλων αρκούν για να γεμίσουν και τη δική σου. Έστω για λίγο. Έστω για ένα χαμόγελο. Έστω για ένα βλέμμα.

Αυτή είναι ζωή, ζωή μου. Να μην είσαι μόνος, να περπατάς μόνος και να καταλήγεις με παρέα, την καλύτερη. ..…

http://www.youtube.com/watch?v=q-WbsKO0AMU&feature=related 

Αποχωριστά μαζί

Μία αφιέρωση, ένα τραγούδι, μία φράση, ένα γέλιο, ένα στέκι παλιό και αγαπημένο, ένας αριθμός, ενα όνομα, όλα μια ανάμνηση επαναφέρουν. Δε λείπει τίποτα όταν το αγαπάς, όταν το θυμάσαι, όταν το σκέφτεσαι. Κι ας λείπει σε μένα, δε λείπει απ'τη ζωή γενικά. Δεν είναι ο τόπος ο κοινός που μου θυμίζει εσένα, δεν είναι οι δρόμοι οι από κοινού περπατημένοι, δεν είναι οι εικόνες, τα φώτα ή τα μαγαζιά ούτε ο κόσμος που από κοινού γνωρίσαμε. Είναι που το μαζί έγινε χωριστά στον ίδιο τόπο, στους ίδιους δρόμους και οι μνήμες μου πια παγώσαν σε εκείνες τις στιγμές.
Βρίσκω εύκολα αφορμές να σε ξεχάσω, να αποβάλλω τη σκεψη σου όταν αβίαστα εισέλθει στο μυαλό μου, μα ως εκεί. Δε σε αποβάλλω εντελώς και δεν το θέλω κιόλας. Εσύ υπήρξες και εγώ μαζί. Και θέλω να υπάρχεις στη ζωή μου ως το μόνο ζωντανό αποτύπωμα απο σένα που δε ξεθώριασε ο χρόνος και τα λάθη, η ανάμνηση σου. Και αν η μυθοποίηση φτιάχτηκε μόνο γι' αυτούς που μένουν πίσω, τότε εντάξει το παραδέχομαι. Δε μπορώ να αφήσω το παρελθόν μου σε ξένα χέρια, είναι κομμάτι μου, το ίδιο και εσύ. Κι αν πολλές φορές οι αφορμές αυτές δε μου αρκούν για να κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια, κι αν έρχεσαι ξανά στα όνειρα μου με λόγια πλάνα προσπαθώντας να ξεγελάσεις τη συνείδηση μου, δεν πειράζει, εγώ πρώτη σου επέτρεψα να με πληγώνεις.
Ξέρω ώρες ώρες είναι άδικο να κρατώ ανθρώπους του παρελθόντος στη ζωή μου και να απαγορεύω την είσοδο στην καρδιά μου σε άλλους πιο γενναίους, πιο δυνατούς, πιο "καθαρούς" απο σένα αλλα δε το ελέγχω. Μάλλον είναι στη φύση των ανθρώπων να έλκουν ευκολότερα τον πόνο απ' τη χαρά. Όσο για σένα, η απόλυτη αδιαφορία. Κάπου νομίζω επεμβαίνει ο καιρός, ο πολύς καιρός και σβήνει τα σημάδια  της οικειότητας, κάπου χάνεται η σύνδεση, αυτό το καθημερινό δέσιμο και η επαφή και ειναι πια σα να μη μπορείς να διαβάσεις ούτε τα αυτονόητα στα μάτια. Κενό, σιωπή. Ειρωνικό πια να πιστεύω σε κάτι σταθερό, σε κάτι που ο χρόνος αφήνει παντα άθικτο. Πιστεύω σ' αυτά που έζησα και έγιναν ανάμνηση. Σε μια μέρα μαζί σου υπαρκτή, σε μια βδομάδα μαζί σου ευτυχισμένη, σε 1 μήνα μαζί σου κυκλοθυμικό και συνολικα σε λίγα χρόνια ''μαζί''. Όχι πια. Μα δεν πειράζει. Αυτά τα "λίγα χρόνια" σημαίνουν πολλά για μενα, μα δε θα μπω στον κόπο να αναρωτηθώ το ίδιο και για σένα γιατί είμαι σίγουρη πως δε θα βρω ασφαλείς απαντήσεις. Σκέφτομαι μονάχα πως το μόνο για το οποίο είμαι σίγουρη είναι οτι σου έκλεψα "λίγα χρόνια" στιγμών, "λίγα χρόνια" ζωής. Κι ας μην είναι τίποτα για σένα. Για μένα θα ναι πάντα λίγη ζωή απ' τη ζωή σου. Όσους ανθρώπους κι αν αγαπήσεις μετά, όσοι κι αν σου κρατούν το χέρι, όσους κι αν κοιτάξεις στα μάτια, αυτό το "μαζί" δε το αλλάζεις, να το ξέρεις.
Πολλές φορές η αυταπάτη είναι ότι πιο πολύτιμο έχουμε. Μου αρέσει τελικά αρκεί να μην αποκαλύπτει ποτέ το σκληρό της πρόσωπο, γιατί μπορει να γίνει ο τάφος των συναισθημάτων. Μα αυτό που σου λέω δεν είναι αυταπάτη ακόμα κι αν ήταν τα όσα συναισθήματα που εξέφραζες.
Θέλω για σένα να' ναι η ζωή ιδανική και χωρίς εμένα ή και με εμένα έστω αναμνηστικά. Θέλω όταν σου λείπει το χαμόγελο στο παρόν σου, να ξέρεις πως στο παρελθόν εγώ σου 'χα πολλά φυλαγμένα. Θέλω να καταφεύγεις στο "μαζί' όταν ζεις "χωριστά". Κυρίως, θέλω να ζεις τα παραμύθια όσο μπορείς, αλλά πάντα να ξυπνάς την κατάλληλη στιγμή, λίγο πριν αυτά τελειώσουν, έτσι για να φυλάγεσαι πάντα. Κι αν ποτέ δεν καταλάβεις τι συμβαίνει στο παρόν σου, πάρε μια ισχυρή δόση αναμνήσεις απο τότε, έτσι για να ορίσεις την αγάπη απ' την αρχή, μαζί και εμένα... 
http://www.youtube.com/watch?v=eM8ddB1z1S0&feature=related