Φως σαν βολίδα

Μια φωτοβολίδα μες στη νύχτα σκάει
κι η καρδιά μου σπάει μες στο φως σε είδα
Γίναν τα κομμάτια μια καινούργια γη
μες στην αλλαγή βλέπω μ' άλλα μάτια

Όλα είναι ίδια αν δε τ' αγαπάς
όλα μένουν ίδια άμα δε τα πας
Κι όλα αυτά που είναι γίνονται ξανά
μέσα απ' τη δικιά σου τη ματιά
μέσα απ' τη δικιά σου τη ματιά

Μια φωτογραφία κομματάκια δυο
έχω να σε δω χρόνια αστεία-αστεία
Πιάνω την κολλάω σε ξανακοιτώ
πιο όμορφη θαρρώ δείχνεις μου όσο πάω

Στην καρδιά σου καίει μια μικρή φωτιά
κι από τη ματιά ένα φως που ρέει
Σα φωτοβολίδα μες στη νύχτα σκάει
κι ας ξαναγυρνάει πίσω η σελίδα

............................................................................................................................................................... Μες την αλλαγή βλέπω μ'άλλα μάτια τελικά.Υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχουν όμορφες στιγμές που μπερδεύονται  με τις άσχημες και υπάρχει και  δεύτερη ευκαιρία να διορθώσουμε κάθε λάθος μας. Ευκαιρίες  που σκάνε σα φωτοβολίδα σε καθαρό ουρανό ή και συννεφιασμένο, δεν έχει σημασία...

Σταθερά Μοιραίοι

Για όσες σχέσεις θα μπορέσεις αύριο μεθαύριο να μιλήσεις με σιγουριά, ή τουλάχιστον χωρίς αμφιβολία, τότε να 'σαι σίγουρος πως γι’ αυτές και μόνο κέρδισες το στοίχημα. Γιατί οι άνθρωποι αλλάζουν, μεταμορφώνονται με τα χρόνια  και απ’ τα βιώματα του καθενός πλάθεται η πορεία του.

    Φοράνε μάσκες όταν  πονέσουν για πρώτη φορά και πίστεψε με, από τότε δεν την αποχωρίζονται ποτέ ξανά. Φυλάγονται, προσέχουν. Και προτιμούν να αφήνουν παρά να αφήνονται, γιατί ο φόβος γίνεται πλέον δεύτερη  φύση τους. Πρώτη φύση παραμένει η μοίρα, αυτό που λένε πεπρωμένο. Και ξέρεις πολλοί το αμφισβητούν, όμως εγώ θα προσδιόριζα τη μοίρα ως τ’ αποτέλεσμα των πράξεων μας, αυτό που ενώ όταν το επιχειρείς είσαι απόλυτα σίγουρος και όταν το αξιολογείς σχεδόν πάντα μετανιώνεις. Ναι, θα μπορούσες να τα ‘χες πάει καλύτερα. Ναι, δεν πέρασες το τεστ. Ναι, απέτυχες. Ε και;

  Τη μοίρα σου βοήθησες να προχωρήσει παρακάτω. Δεν είμαι μοιρολάτρης, αλλά ρεαλίστρια. Οι σχέσεις είναι δύσκολες και ξεκίνησα και εγώ με την αφέλεια του πρωτάρη, όπως όλοι. Σχέσεις δημιουργείς κάθε μέρα, το θέμα είναι πώς και πόσες διατηρείς με τα έτη. Γιατί οι άνθρωποι αλλάζουν και εγώ μαζί. Και πιο πολύ αλλάζουν αυτοί που ‘χουν πονέσει.

  Όταν πέφτεις για ύπνο,λοιπόν, μην σκέφτεσαι στρατηγικές ούτε σενάρια να πλάθεις, ούτε καν κατά λάθος, γιατί θα σε προσπεράσει από δεξιά η πραγματικότητα. Αφέσου στο χρόνο που κυλά, κάνε ότι το ρολόι, προχώρα. Μονάχα να ονειρεύεσαι στέρεα εδάφη με τρεχούμενες στιγμές. Γιατί όταν πατάς σε σταθερά θεμέλια, δε σκέφτεσαι ότι η γη γυρίζει…

                                                                                                     Μοίρα μου έγινες (γίνεσαι)

Eπιστήμιοι φίλοι σου...

Η ζωή μας όλη είναι άνθρωποι. Και εσύ είσαι αυτός που επιλέγεις ποιους θα κρατήσεις κ ποιους θα αφήσεις. Μα  οι άνθρωποι μας φεύγουν και από μόνοι τους, μπορούν και το κάνουν , είτε το θέλουν είτε όχι. Άνθρωπος σου τελικά είναι και αυτός που μένει και αυτός που φεύγει. Γιατί ίσως  την φυγή πολλές φορές δεν την επιλέγουμε αλλα μας επιλέγει.

Άνθρωπος τους είσαι και εσύ και θα σε είσαι όπου κι αν είσαι, γιατί έχεις χαραχτεί βαθιά, σε αυτούς που λυγίζουν τώρα με τη φυγή σου και σε αυτούς τους «δήθεν δυνατούς» που σε κοιτούν να φεύγεις και φαίνονται να μη  σπάνε…(’’φαίνονται’’).

Άνθρωπος δικός τους είσαι. Είσαι αυτή που γέμισε εικόνες τις ζωές τους, γέλια την καθημερινότητα τους και με κλάμα τη  συγκίνηση τους. Είσαι πολλά ακόμα. Είσαι ένα χειμωνιάτικο πρωί με ζεστό καφέ και κουβεντούλα και ένα βράδυ λαμπερό με μουσική, κουτσομπολιό και βλέμματα. Είσαι μια βόλτα εκεί στη λίμνη, ένας κυριακάτικος καφές με πολλά ντεσιμπέλ, είσαι ένα θαρραλέο γεύμα σε κάποιο τσιπουράδικο. Είσαι το καλύτερο σχόλιο σε μία είδηση, είσαι η ατάκα της στιγμής, είσαι το νευρικό γέλιο σε μοναδικές καταστάσεις. Μα είσαι και άλλα….

Είσαι αυτή η γκρίνια που όλοι απεχθάνονται, είσαι ο αντίλογος στο λόγο, είσαι το νεύρο σε μια άσχημη στιγμή, η δυνατή φωνή, ο εγωισμός ο ίδιος….

Ολόκληρη όμως είσαι εσύ και γι αυτό σ' αγαπούν. Και σ' αγαπούν και για τις καλές και για τις κακές σου στιγμές. Αυτό να το θυμάσαι. Δε λένε τα δάκρυα το ‘αντίο’ που νομίζεις. Λένε ότι θα λείψεις πολύ σ’ όλους αυτούς και την απουσία αυτή πάνε να πνίξουν. Αυτό κάνουν τα δάκρυα πνίγουν πόνους ή τουλάχιστον προσπαθούν. Θα λείψεις, αλλά δεν έχει σημασία. Αν για κάτι μπορείς να σαι σίγουρη κ ευτυχισμένη είναι που έχεις γύρω σου όλους αυτούς και με τα δάκρυα και με τα «χαμόγελα» τους. Μετράει μόνο η αγάπη που ‘χουν για σένα φυλαγμένη. Οι όμορφες στιγμές από σένα που θα μείνουν χαραγμένες στο μυαλό τους για πάντα. Και το πάντα ξέρεις είναι πολύ μεγάλη υπόθεση. . .

Κάποτε είπε κάποιος: ‘’αν έχεις φίλους ίσως και να χεις τα πάντα’’. Θα διαφωνήσω. Αν έχεις φίλους σίγουρα έχεις τα πάντα, και θα’ ναι για πάντα. Κοίτα μπροστά σου το δρόμο που έχεις να διανύσεις και όχι πίσω, γιατί πίσω σου δεν υπάρχει κανείς, όλοι πλάι σου είναι. Περπατάνε παράλληλα με σένα οι φίλοι. Πίσω σου δεν υπάρχει κανείς, μην κοιτάξεις. Δεν έχεις αφήσει τίποτα ούτε σε άφησε κάτι. Όλα δίπλα σου είναι και κάποια τα κρατάς στα χέρια σου. Θα 'ναι μαζί σου στο ταξίδι της ζωής, αυτούς που έχεις στην καρδιά και αυτοί που σε ‘χουν. Και δεν θα ακούσεις ποτέ ξανά την ηχώ στη ζωή σου. Γιατί αντίλαλο κάνουν μόνο οι ζωές οι άδειες.  

Δεν θα φύγεις ποτέ από καρδιές. Όχι, απ’ αυτές δε θα λείψεις καθόλου. Από ζωές θα λείψεις, από καθημερινότητες, από συνήθειες. Μα αυτό είναι ζωή, να αγαπάς ό,τι κι αν γίνει. Και να σου πω κάτι, καλά θα κάνεις και θα λείψεις, έτσι για να σιγουρευτείς και εσύ πως σ ‘αγαπούν στ’ αλήθεια. Μην αμφιβάλλεις.

Εσύ μόνο να γελάς. Μονάχα να χαμογελάς. Και θα χαμογελάνε και «αυτοί»…… « εμείς» εννοώ. Γιατί αυτές είναι αγάπες μάτια μου, και όχι απάτες. Γι αυτό να χαμογελάς …και για άλλα….αυτά που θα’ ρθουν.

[ αφιερωμένο στην Επιστήμη με πολλή πολλή….. α-πάτη]