Επαναστάτης στην αγάπη...

Δεν ήταν Πάσχα το φετινό, ήταν κάτι άλλο. Δεν ήταν ούτε Ανάσταση...ήταν επανάσταση. Ιδεών θα πω, ναι, και καταστάσεων. Αλλάζει ρε ο κόσμος, με ταχείς ρυθμούς εκεί έξω, και εσύ ακόμα ονειρεύεσαι θαύματα. Η αγάπη είναι θάυμα, άλλα έχει σταυρωθεί πολλές φορές, να ξέρεις, και ακόμα την πληγώνουν οι δειλοί.
-"Δύσκολο πράγμα οι σχέσεις", παραδέχτηκα σε όλους τις τελευταίες μέρες και κυρίως στον εαυτό μου. Εγώ έπρεπε πρώτα να το καταλάβω. Ο φόβος τους άλλαξε, μου λες. Και πας εσύ ατρόμητος μετα στο πόλεμο, δίχως όπλα να αμυνθείς και νομίζεις πως θα επιβιώσεις. Θα σε τσακίσουν, στο λέω εγώ. Και θα φοβηθείς να το ξανατολμήσεις. Θα δειλιάσεις. Δεν θα αγγίξεις την αγάπη για δεύτερη φορά.
-Ρε έχουν τρελαθεί οι άνθρωποι- άντρες-γυναίκες. Κερατώνουν, (εξ)απατούν, λένε ψέματα, φεύγουν...ναι αυτό κυρίως, φεύγουν...
Παντού θα υπάρχει ο πόνος όπου κι αν πάς, για όπου κι αν φύγεις. Δε γλιτώνεις τελικά. Γιατί ποτέ καμία λογική δε κυριάρχησε στα συναισθήματα των ανθρωπων  για πολύ καιρό. Φύγε εαυτέ μου, φύγε έρωτα μου και εσύ φίλε μου. Φύγε να σωθείς απ την αγάπη μου ή τη δική σου που δε μπορείς να αντέξεις. Δε θα σε κακολογήσω ούτε εγώ, γιατί τον ξέρω τον δρομο απο πριν. Τον έχω περπατήσει πολλες φορές. Γιατί κάπου κάπου σου πέφτει βαριά η τόση οικειότητα μαζί με το δέσιμο και την αγάπη. Και κάποιες άλλες φορές, σε κυριεύει ο φόβος της απώλειας και το βάζεις πρώτος στα πόδια. Γιατί πονάει πιο πολύ να σε απορρίψει εκείνος ο "ανθρωπος σου", πριν απο σένα. Φύγε,όπως κάνω και εγώ...
Θα φύγω, μα θα βρω κι άλλους δειλούς στο δρόμο μου. Γιατί κάποια στιγμή, όλοι παίρνουμε τον ίδιο δρόμο, μα όλοι κάπου φτάνουμε...
Θα φύγω, μα αν γυρίσω θα 'ναι σαν να μην έφυγα ποτέ. Και θα γυρίσω, γιατί στην αγάπη εγώ κάνω κύκλους, έτσι για να μην λέγομαι ψευτο-επαναστάτης.
Επαναστατώ, μα δε θα σταυρώσω κανέναν, ελπίζω, όσο δυσκολες και αν έγιναν οι σχέσεις, αγαπη μου! 


 

ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΚΕΙ

http://www.youtube.com/watch?v=n3Pep4IcG4U&feature=related 

Τώρα τελευταία μυρίζομαι την αλλαγή στον αέρα. Είναι μάλλον πάλι αυτή η μεταβατική περίοδος που βιώνω, όταν βρίσκομαι κοντά σε κάθε τέλος. Όπως ακριβώς μυρίζει η ανοίξη σαν έρθει… Δεν ξέρω, τελευταία δεν αντέχω να σκέφτομαι το «μετά». Θέλω για μια φορά να σκέφτομαι πρώτα το τώρα. Γι αυτό το αποφεύγω. Ήρθε η στιγμή στη ζωή μου να πάρω αποφάσεις σπουδαίες και σημαντικές, ή μάλλον πλησιάζει αυτή η ιερή στιγμή.

Μονίμως τις απέφευγα τις μεγάλες ευθύνες όχι από δειλία, αλλά γιατί και πάλι την αποτυχία των επιλογών μου μόνο σε μένα θα τη χρέωνα, σε αυτή μου την αναποφασιστικότητα. Και δες που η ζωή σε φέρνει πλάι σε διλήμματα και σε γενναίες αποφάσεις, σε αυτά τα σταυροδρόμια του σωστού και του λάθους. Διάλεξε σου λέει, αν σου βαστάει, διάλεξε. Και εσύ διαλέγεις.

Λοιπόν, τώρα εγώ βρίσκομαι στο μεταίχμιο της ωριμότητας και της παιδικότητας. Σε αυτή τη φάση που δεν φανταζόμουν να φτάσω ποτέ ή τουλάχιστον να φτάσω τόσο γρήγορα. Νερό κυλούν τα χρόνια. Αυτό μου είπαν οι σοφοί και ο χρόνος το απέδειξε το θεώρημα. Το πρόβλημα μου δεν είναι που μεγαλώνω, όχι προς το παρόν. Είναι που πρέπει να πάρω αποφάσεις για το μεγάλωμα μου. Όταν έρθει. Κι αυτό το "πρέπει" να σου πω την αλήθεια, ποτέ μου δεν το χώνεψα.

Τελειώνει η φοιτητική ανεμελιά και η αναισθησία, και έχω 2 επιλογές: ή να παρατείνω λίγο ακόμα τον καιρό ή να επιστρέψω στην αφετηρία μου. Το θέμα είναι ότι την έχω αγαπήσει τόσο αυτή την πόλη, μα τόσο, που είναι ανώφελο να προσπαθείς να αποχωριστείς κομμάτι του εαυτού σου. Kαι από την άλλη, με περιμένουν άνθρωποι αλλού, πιο σημαντικοί κι απ τον αέρα που αναπνέω. Όμως εκεί απ’όπου ξεκίνησα δεν θέλω να γυρίσω,το γιατί μη το ρωτας. Ισως γιατί είχα πάντα πράγματα που υπήρχαν, χωρίς να δημιουργήσω τίποτα εγώ. Και εδώ το νιώθω. Εδώ ξεκινησα από το μηδέν και έγινα κάτι, έχω κάτι δίπλα μου και κάτι στη ψυχή μου. Κλαίω και χαμογελώ, χαίρομαι και απογοητεύομαι και αυτό είναι κάτι. Είναι αλλιώς εδώ αυτό το κάτι. Εκεί είναι απλά το σπίτι, εδώ είμαι απλά εγώ.

Θα ‘ θελα να μείνω εδώ... μα και εκεί. Δεν το 'χω αποφασίσει ακόμα, δεν ήρθε ο καιρός, μη με πιέζεις. Έχω λίγες ανάσες ακόμα. Ισως να θέλω και να μείνω εδώ, κι ας γίνεται κάπου κάπου εχθρικό το περιβάλλον. Εγώ έχω επιβιώσει και σε δήθεν φιλικά….