..."something borrowed"

Δανεικά συναισθήματα, δανεικά και αγύριστα. Όλα αυτά που μοιραζόμαστε και όλα αυτά που υποδεχόμαστε, δανεικά. Οι φιλίες που κράτησαν χρόνια και δεν υπάρχουν πια, οι έρωτες οι πολλά υποσχόμενοι και εν καιρώ «αποδεσμευόμενοι». Τα λόγια που ακούστηκαν και αποσβέστηκαν  και οι πράξεις που έπρεπε να γίνουν και ποτέ δεν έγιναν. Τα μεγάλα « σ’ αγαπώ»  που πέρασαν στην αιωνιότητα χωρίς συνοδεία, κι άλλα που  δεν γεννήθηκαν ποτέ. Οι μεγάλες προσδοκίες που διαψεύστηκαν, οι χαρές που έγιναν λύπες, οι  μεγάλες λύπες που έγιναν θανατηφόρες και αυτές που μεταλλάχτηκαν σε ευτυχία. Οι πόνοι που σημαδέψανε καρδιές και αυτοί που έγιναν μάθημα. Οι αλήθειες που δεν ειπώθηκαν ποτέ, και αυτές που πλήγωσαν. Τα ψέματα που ωραιοποίησαν μόνο για μια λάμψη φωτός καταστάσεις και τα ψέματα που αποκαλύφθηκαν. Οι στιγμές που χάθηκαν και οι ματιές που δεν ενώθηκαν. Η τύχη που δε φάνηκε όταν έπρεπε και η ατυχία που σε εγκατέλειψε επιτέλους. Η αγάπη που δεν ήταν ποτέ αμοιβαία, οι αυταπάτες που γέννησαν επιθυμίες και ευχές, το τέλος που δεν απέφυγες και τον πόνο που ένιωσες, έτσι για να είσαι σήμερα μια δανεική ζωή.

Ναι, ότι είσαι, θα το επιστρέψεις. Ίσως όχι στον ίδιο που σε έκανε ότι είσαι σήμερα, όχι σ αυτόν που μοιράστηκε τον εαυτό του μαζί σου, ίσως σε κάποιον άλλον. Και αυτή η αλυσίδα δανεισμών και  «πέρα δώθε» θα συνεχιστεί στη αιωνιότητα, μέχρι να ανακαλύψεις πως είσαι όλοι όσοι πέρασαν απ τη ζωή σου. Και όλοι αυτοί, την ζωή των οποίων άγγιξες, είναι εν μέρει λίγο από σένα. Δανεικοί και αυτοί. Και μάλλον δεν υπήρχε ποτέ στη γη, πλήρης αμοιβαιότητα συναισθημάτων και στιγμών ανάμεσα στα ίδια υποκείμενα μιας σχέσης, αλλά σίγουρα η νομοτέλεια της φύσης έχει φροντίσει να θεμελιώνει την αμοιβαιότητα σε διαφορετικές και ανόμοιες καταστάσεις. Να σου επιστρέφει ότι δάνεισες, απ’ αυτούς που δεν το περιμένεις καν, απ’ αυτούς που ποτέ δεν είχες συναλλαγές κανενός είδους. Και πάντα στις επιστροφές αυτού του είδους ξέρεις, το κέρδος είναι μεγαλύτερο και συνοδεύεται και από άπειρα χαμόγελα, γιατί είναι μη αναμενόμενο και ειλικρινές.

Δανεικά είναι όλα και αγύριστα, απ αυτούς στους οποίους τα δάνεισες. Κι όλα αυτά που έπαθες και υποχρεώθηκες στο  να τα υποστείς, δανεικά ήταν και αυτά, και περαστικά. Όλα είναι περαστικά για να προχωράμε παρακάτω. Και τώρα το καταλαβαίνω αυτό που προσπαθεί να πει σε όλους η ζωη: «Αν θες να σου επιστραφεί ότι δάνεισες στο ακέραιο και το απαιτείς με σθένος, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να χάσεις το χρόνο που θα σου χρειαζόταν να αποδεχτείς αυτό που σου δίνεται απ’ αλλού απλόχερα και στη διπλάσια αξία» .

ΟΛΑ Σ' ΑΓΑΠΑΝΕ....

Στον κόσμο της διασκέδασης δεν υπάρχουν συναισθήματα, λενε. Γιατί εκεί "το φαίνεσθαι" κάνει πάρτυ και αυτό μαζί με τους θαμώνες. Εκεί η εικόνα του καθενός αντικαθιστά λέξεις, σκέψεις και αισθήματα. Έτσι λένε. Όμως τελικά, δεν υπάρχει τίποτα πιο απόλυτο στο σύμπαν απ την σχετικότητα. Γιατί η αλήθεια των ανθρώπων που αγαπιούνται, που και που, ομορφαίνει τον κόσμο, αλλάζει χαρακτήρες και αναγεννά τις χαμένες ελπίδες όλων. Και ξέρεις τί; Αυτό το ψεύτικο "φαίνεσθαι" που λένε, υπάρχει παντού, ακόμα και στον κόσμο της διασκέδασης, κάποιο βράδυ, με επιτηδευμένες έστω εμφανίσεις, με γκλίτερ και χρυσόσκονη, τσιγάρα και αλκοόλ, και κάποιες φορές μεταμορφώνεται σε "είναι".
Στα  μπουζούκια, ναι εκεί το είδα. Νατάσα Θεοδωρίδου στην πίστα, μουσική στον αέρα.(συγχώρεσε με αν αυτές είναι για σένα αστείες λέξεις). Σιωπή για λίγο, ως την έναρξη του επόμενου κομματιού. Ρωτάει: "Υπάρχουν ερωτευμένοι εδώ σήμερα; Γιατί το επόμενο τραγουδι είναι αφιερωμένου σε όσους αγαπούν." Αρχίζει η μουσική και το "Ολα σ'αγαπάνε" ακούγεται απ τα χείλη της. Ο νεαρός απ το πρώτο τραπέζι αρπάζει αμέσως την κοπέλα του, ανεβαίνει μαζί της στην πίστα, την αγκαλιάζει σφιχτά και αρχίζουν να χορεύουν. Όλο το μαγαζί να χειροκροτά. Δεν ήταν η κίνηση που φάνηκε ρομαντική στον κόσμο, αλλά ο τρόπος του.
Ηταν ο τρόπος του αληθινός. Να την κρατά σφιχτά να μην του φύγει. Να την κοιτά συνέχεια στα μάτια, σα να μην πιστεύει οτι είναι δικιά του. Ναι, ένας άντρας 2 μέτρα, μπροστά σε τόσο κόσμο, να κάνει σα μικρό παιδί που κάποιος του αγόρασε επιτέλους το παιχνίδι που ήθελε καιρό. Και εκείνη εκεί στην αγκαλιά του, ήρεμη και συνεσταλμένη, να αφήνεται. Και αυτός να συνεχίζει μέχρι το τέλος του τραγουδιού, κοιτώντας την στα μάτια, χωρίς αναστολές, χωρίς εγκράτεια.
Μα θα μου πεις, μιλάει το αλκοόλ. Σίγουρα μιλούσε και αυτό, θα σου πω. Αλλά έχω δει πολλά ζευγάρια νηφάλια και μη, να αγαπούν λιγότερο και έχω δει και άλλους σοβαρούς και μετρημένους, να πληγώνουν και να εξαπατούν. Μη μου μιλάς, λοιπόν, μόνο για ψεύτικα χαμόγελα και ψευτικες αγάπες στο χώρο της νύχτας. Βλέπεις, αυτοί είναι πιο νηφάλιοι στην αγάπη απο σένα που δεν πίνεις. Βλέπεις, αυτοί τολμάνε την έκθεση και δεν τους νοιάζει η εικόνα τους. Γιατί όσοι μέθυσαν απο αγάπη, ξέρουν.
Σ' αυτό τον κόσμο του "φαίνεσθαι", θα πω, "είναι'' υπαρκτές και τέτοιες αγάπες. Να το 'βλεπες μονάχα πως όπως έπαιζαν οι μουσικοί αυτό το τραγούδι, αυτοί χορεψαν στ' αλήθεια το "ΟΛΑ Σ'ΑΓΑΠΑΝΕ, ΌΠΩΣ Σ' ΑΓΑΠΩ"....