Εκεί που το λεωφορεο λεγέεται αστικό.
Εκεί που το κέντρο λέγεται αγορά.
Εκεί που τυρί είναι μόνο η φετα, και κιτρινο τυρι το κασερι.
Εκεί που με τα καλαμάκια μόνο ρουφάς και ποτέ δεν τρως.
Εκεί που η μπουγάτσα εχει πολλά πρόσωπα και όχι μονο το κρεμώδες.
Εκεί που υπάρχουν πολλές λέξεις με 3 λάμδα και βάλε και όλοι οι γραμματικοί τύποι λέγονται ορθώς. (Δε σε κάνω πλάκα)
Εκεί που λένε παραλία το μέρος που δεν μπορείς να κάνεις μπάνιο.
Εκεί που το σουβλάκι με απ' όλα έχει μέσα και κετσαπ και μουστάρδα.
Εκεί που για θεό γνωρίζουν το δικέφαλο και μόνο.
Εκεί που για τοστ έχουν το σάντουιτς ψημένο σε τοστιέρα.
Εκεί που λένε αλοιφές οχι τις κρέμες του φαρμακείου αλλά οτι αλείφεται στο ψωμί.
Εκεί που μεγαλώνουν με τη φράση " σα τη Χαλκιδική δεν εχει".
Εκεί που βλέπουν για Λευκό Πύργο, έναν πύργο πέτρινο.
Εκεί που ποτέ δεν μπορείς να χαθείς, γιατί ανεβαίνοντας βλέπεις βουνό και κατεβαίνοντας θάλασσα.
Εκεί που ποτέ κανείς δεν κοιμάται.
Εκεί που όλα έχουν προσαρμοστεί στα φοιτητικά δεδομένα.
Εκεί που σε φωνάζουν γιαβρί μου, μπουρεκάκι μου, κοπελάρα μου, τσουρεκακι μου και σαρμαδακι μου και ποτέ δεν τους παρεξηγείς.
Εκεί που τα τρίγωνα Πανοράματος δεν βρίσκονται μόνο στο Πανόραμα.
Εκεί που όλη μέρα παίζουν τάβλι, μιλάνε για ποδόσφαιρο, παίζουν στοιχήματα και πίνουν καφέδες χαλλλαρά.
Εκεί που με μια απεργία παραλύει ολόκληρη η πόλη.
Εκεί που το μετρό ποτέ δεν ολοκληρώνεται.
Εκεί που πας παντού με τα πόδια αλλά πάντα είσαι στα ίδια κιλά.
Εκεί που γνωρίζεις κάθε μέρα και άλλο κόσμο.
Εκεί που περπατάς στο δρόμο και βλέπεις άπειρους γνωστούς, όπου κι αν είσαι.
Εκεί που ζείς, εκεί που αγαπάς και εκείνο το μέρος που θα αφήσεις πίσω...
Το "εκεί" λέγεται Θεσσαλονίκη και είναι η πόλη μου....εδω...!
Καλώς ορίσατε.
