22 φορές γεννημένη...

Κάθε φορά που γεννιέται ένας άνθρωπος, μια μαγική ενέργεια διαχέεται στο σύμπαν. Και κάθε φορά που γιορτάζει αυτή τη γέννηση, ο χρόνος τρέχει με όπισθεν σε εκείνο ακριβώς το σημείο. Αυτή η μέρα που διαρκεί 24 ώρες, ισοδυναμεί με το ανοιγόκλειμα των ματιών. Αέρας περνάει, μπάζει από παντού αυτή η μέρα.

   Δεν μ’ αρέσανε ποτέ οι αναδρομές. Ειδικά σε ημερομηνίες σαν και αυτές, σημαδιακές, με νόημα. Το νόημα της ύπαρξης σου. Δεν τις αντέχω αυτές τις αναδρομές, γιατί πιέζεται το μυαλό να ανατρέξει σε χρόνους μακρινούς, παλιούς και περασμένους-ίσως και μερικώς ξεχασμένους-.

Είναι η μοναδική ημερομηνία στο ημερολόγιο που πάντα θα νιώθεις απειλητικό το πέρασμα του χρόνου. Πιο επικίνδυνα απειλητικό από κάθε άλλη μέρα. Είτε είσαι μια σταλιά, είτε είσαι μια σταλιά και δυο τρομάρες, σε αυτήν ακριβώς την ημερομηνία της γέννησης σου συνειδητοποιείς πως δεν είσαι, ούτε θα γίνεις ικανός να εμποδίσεις το μεγάλωμα σου.

   Ξέρεις, μπορεί να σου εύχονται «να γίνεις μεγάλος με άσπρα μαλλιά» αλλά ας είμαστε ειλικρινείς…Ποιος ακριβώς από μας επιθυμεί ένα τέτοιο μεγάλωμα, πόσο μάλλον το μεγάλωμα το ίδιο. Και ας πούμε,υποθετικά, πως εννοούν την Εμπειρία, πάλι ανεπιθύμητη ευχή αποτελεί, γιατί καλώς ή κακώς το μεγάλωμα μονάχα την συνοδεύει την Κυρία.

   Λίγες φορές θυμάμαι να χω περάσει καλά στα γενέθλια μου. Και δεν εννοώ ότι δεν έχω διασκεδάσει ή δεν έχω γελάσει αρκετά μόνη ή με φίλους και γονείς. Εννοώ ότι λίγες φορές έχω περάσει τόσο καλά ώστε να μην θυμάμαι το συμβολισμό αυτής της μέρας, ούτε καν το νόημα που αποκτά αυτή η μέρα για μένα. Να ξεχνάω δηλαδή ακόμα και το όνομα της. Αυτό είναι καλοπέραση, να ναι μια μέρα σαν όλες τις άλλες, ενώ εσύ θα βρίσκεσαι στο επίκεντρο της προσοχής και στο κέντρο του σύμπαντος, χωρίς να θυμάσαι το γιατί. Μονάχα να πίνεις, μονάχα να γελάς, μονάχα να πέφτεις σε αγκαλιές.

   "Τώρα απλά ευχαρίστησε τον κόσμο που σου εύχεται και να μην σκέφτεσαι αυτές τις ευχές που διέφυγαν απ το να γίνουν πραγματικότητα. Θα γίνουν σώματα και αυτές εφόσον επιπλέουν στο σύμπαν. Κλείσε τα μάτια και μη μελαγχολείς. Κάθε χρόνο  θα γεννιέσαι απ την αρχή,  και μόνο στο τέλος θα καταλάβεις τι σήμαινε του καθενός η ευχή…"

                                                                                                              ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥ ΠΟΛΛΑ (ΚΑΙ ΚΑΛA)

Σαν παραμύθι...

Μια φορά και έναν καιρό, ήταν ένα κορίτσι. Ενα ευαίσθητο κορίτσι και χαμογελαστό. Είχε φίλους, είχε όνειρα και τη συμπαθούσαν όλοι- ή σχεδόν όλοι για να μαι ειλικρινής-. Ήθελε να έχει όμορφες στιγμές για να θυμάται, χαμογελαστά πρόσωπα για να βλέπει και γλυκιές εμπειρίες για να ζει. Ήθελε επίσης κάποιον δικό της να τα μοιράζεται όλα αυτά. Όχι φίλο, είχε πολλούς. Ήθελε κάποιος να κάνει γι αυτήν, ό,τι η ίδια απέφευγε, κάποιον να τολμήσει ό,τι αυτή φοβόταν. Απλά το ήθελε και το χε αφήσει στη τύχη. Και η τύχη γελούσε που και που δυνατά, μια την κορόιδευε και μια την πλησίαζε απαλά, μα ποτέ ουσιαστικά.
 Και το κορίτσι άρχιζε μέρα με τη μέρα να δυναμώνει, να σκληραίνει για να μην πληγώνεται. Να κρατά άμυνες, να μαθαίνει να στηρίζεται μονάχα στα δικά της πόδια, να σηκώνει ψηλά το κεφάλι και να δαγκώνει τα χείλη της σε κάθε πόνο, χωρίς να το βάζει κάτω. Καποιες φορές μονάχα έκλαιγε. Άλλες παλι έκλαιγε πολύ, και έβρεχε το μαξιλάρι. Σιωπηλά πάντοτε, μην την ακούσουν και αποκαλυφθεί το μικρό της μυστικό. Δεν ήθελε να το πει σε κανέναν, ήθελε εκείνος να το καταλάβει, κοιτώντας την στα μάτια. Καμιά φορά, ξέρετε, η μοναξιά πρέπει να βγαίνει στο φως, και η σιωπή να κάνει κρότο.
-"Ξέρω εσύ είσαι δυνατή, πάντοτε ήσουν. Εσύ μπορείς να τα καταφέρεις. Είσαι χαρούμενη, αισιόδοξη, χαμογελαστή, εγώ όχι" , αυτά συνήθιζε να ακούει απ ' τους άλλους. Και απλά κουνούσε συγκαταβατικά το κέφαλι, σα να ζητούσε συγνώμη για ένα λάθος που δεν έκανε. -"Αν αυτό πιστεύει ο κόσμος λοιπόν,  έτσι θα 'μαι.", είπε. Συνέχισε με χαμόγελο και ελπίδες το ταξίδι, πάντοτε περιμένοντας.
Και πέρασε ο καιρός και γνώρισε και νέο κόσμο. Και άκουσε, και μίλησε και έμαθε και ξέχασε. Ξέχασε και ξεχάστηκε. Και ήρθε αυτό το αγόρι, με αυτή την πελώρια καρδιά και τα ζεστά τα χέρια, την κοίταξε μέσα στα μάτια και της είπε: -"Δεν ξέρω τι έχεις περάσει ή γιατί φοβάσαι τόσο να αγαπήσεις. Ξέρεις, είσαι πολύ σκληρή και λογική ταυτόχρονα, ξέρεις, δεν αφήνεσαι ποτέ, μονάχα σκέφτεσαι. Ξέρεις, φαίνεσαι πολύ δυνατή, ίσως και να μπορείς να τα καταφέρεις μόνη σου, ή μάλλον σίγουρα μπορείς να τα καταφέρεις τέλεια και μόνη σου.Φαίνεσαι μα δεν είσαι. Άκου, αυτός ο κόσμος χρειάζεται τις άμυνες και τη δυναμη σου, και τις αντέχει κιόλας. Εγώ όμως όχι. Εγώ ούτε αντέχω τις άμυνες σου, ούτε και τις αξίζω. Για να σε πληγώσω πρέπει πρώτα να σε έχω. Και δε σε έχω. Κι αν σε αποκτήσω θα κάνω ότι μπορώ για να σε μη σε πληγώσω. Εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους, δε με ξεγελάς. Χρειάζεσαι προστασία και φροντίδα, αλλά άσε με να αναλάβω εγώ αυτό το ρόλο, ίσως να τα καταφέρω καλύτερα απο σένα. Ασε με να προσπαθήσω και για τους δυο."
Το κορίτσι χαμογέλασε και κρύφτηκε στην αγκαλιά του. Ήξερε πως τώρα έπρεπε να προστατέψει την αγάπη της και πρώτα απ' όλα, απ τον ίδιο της τον εαυτό. Και ήξερε απο πριν, οτι πάντοτε δυο ζευγάρια χέρια τα καταφέρνουν καλύτερα απο ένα. Ειδικά ότι φαίνονται σαν ένα.
Μη με ρωτήσετε ποιο είναι το κορίτσι...Είναι όλα αυτά που κυκλοφορούν ελεύθερα και ονειροπόλα εκεί έξω και όλα όσα κρύβουμε εμείς καλά μέσα στην καρδιά και την ψυχή μας. Κι αν η ιστορία μας καταλήξει με τα έτη σε κάτι δυνατό και μεγαλειώδες, δε το γνωρίζω. Αυτό που ξέρω στα σίγουρα είναι πως οι καρδιές πρέπει να μένουν ανοιχτές και στην παραμικρή υπόνοια αγάπης...

Και ζησανε αυτοί καλά και εμείς ελπίζουμε στα καλύτερα...

Καληνύχτα μας...

Πυξ λαξ και αγάπες...

Εκεί στη συναυλία ήμουν και εγώ μαζί με 30.000 άλλους. Δεν ήταν παρέα μου όλοι, προς θεού. Οι δικοί μας πάντα μετρημένοι είναι στα δάχτυλα του ενός ή και των δύο χεριών, εξαρτάται. Ισως κατά βάθος να τις μισώ τις συναυλίες. Με μελαγχολούν πολύ. Βλέπεις τόσο κόσμο τριγύρω, τόσες διαφορετικές ψυχές και θυμάσαι πάντα τις δικές σου. Αυτές που έδιωξες, αυτές που έχασες και αυτές που σ' άφησαν να τις αφήσεις.
Δε το μετανιώνω, όχι. Και μετά απο ώριμη σκέψη, τελικά, κανείς δε το μετανιώνει γιατί οτι αξίζει δεν πρέπει να πονάει πάντα, ούτε να είναι δύσκολο.
Πάνε στον παράδεισο τελικά οι παλιές αγάπες; Μετά απο πολύ πόνο και βασανισμό, νομίζω πως πάνε, εμείς τις στέλνουμε στο δικό μας παράδεισο. Γι αυτό υπάρχει και η μνήμη, αλλιώς θα κινδυνεύαμε να κάνουμε τα ιδια λάθη απ την αρχή. Και κάπου-κάπου τους θυμάμαι όλους τους "πρώην" αγαπημένους μου. Σε κάτι τέτοια μέρη μόνο τους θυμάμαι, μόνο εκεί μου λείπουν. Εκεί που ο τόσος κόσμος σου φτάνει και σου περισσεύει, εκεί μοιάζει πιο δύσκολη η απώλεια. Όμως αυτό που πραγματικά μου λείπει πιο πολύ είναι η μαγεία του να νιώθεις κάποιον "δικό σου" και οχι η ίδια η απουσία του. Αυτή η εσωτερική πληρότητα, το συναίσθημα.
Οι παλιές αγάπες πάνε μόνες στον παράδεισο και  εσύ στην κόλαση επισκέπτης. Μέχρι να έρθουν οι νέες αγάπες να δηλώσουν παρουσίες.
Δε φταίει κανείς, μη νομίζεις. Στα ομαδικά παιχνίδια την ήττα την χρεώνονται όλοι μαζί. Με γροθιές και κλωτσιές έστω, αλλά όλοι μαζί. Και δε ξεχνάς τις ήττες σου ποτέ, μόνο τις νίκες. Γιατί στα εύκολα κανείς δεν υποχώρησε ποτέ. Ολοι στα πιο μεγάλα "θέλω" κάνουν πίσω.
   Κοίτα, που μάλλον είμαστε καταδικασμένοι οι άνθρωποι να ζούμε αιωνίως τη δική μας κόλαση της μνήμης για όλες τις απώλειες και όλες τις φυγές. Μέσα μας ζουν όλοι, όπου κι αν είμαστε και τους κουβαλάμε μαζί μας. Εκεί σε κάποια συναυλία, σε κάποιο γήπεδο, σε κάποια πόλη, ένα φθινοπωρινό βράδυ, με τόσο κόσμο παρέα, εκεί ακριβώς γινόμαστε ένα με όλους, παρόντες και μη. Και δε φταίει η μουσική και ο στίχος, ούτε εσύ, ούτε και εγώ. Ίσως να φταίει που  κάποιοι πιστεύουν πως με γροθιές και με κλωτσιές εξορίζεις αγάπες σε χαμένους παραδεισους...Μα η βία στην αγάπη, ποτέ δεν ήταν η λύση....

                                                                          

                                                                       "όσο αγαπάω μένω πίσω...."

Summer moved on...winter

"Το καλοκαίρι μετακόμισε. Σ' άλλη χώρα, σ' άλλη καρδιά. Καλό χειμώνα μη μου εύχεσαι, οταν ο ήλιος ακόμα λάμπει εκεί έξω. Όσο στέλνει το φως του στα μάτια μου, μη μου μιλάς για σκοτάδια..."

Τα καλοκαίρια μας εμείς τα φτιάχνουμε. Όλα είναι θέμα διάθεσης τελικά. Γιατί έχουν περάσει πολλά ουσιαστικά και αληθινά καλοκαίρια, που για κάποιους-και για μένα ακόμα- έκρυβαν μέσα τους σφοδρούς χειμώνες. Κι άλλοι χειμώνες που ο ήλιος τους έπεφτε ακριβώς στην καρδιά. 

Οι άνθρωποι είναι τα καλοκαίρια μας. Αυτοί και τα χαμόγελα μας. Κι άλλοτε αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι γίνονται αγριεμένες θάλασσες και άλλοτε χρυσές αμμουδιές σε κάποιο ηλιοβασίλεμα. 

Πάντα θα περιμένω τα καλοκαίρια στη ζωή μου και δε θα φοβάμαι τους χειμώνες, ακόμα κι αν συχνά διαρκούν περισσότερο. Κύκλους θα κάνουν καθώς οι άνθρωποι θα μεγαλώνουν. Και θα' ρθει η στιγμή, που τα καλοκαίρια και οι χειμώνες δεν θα ξεχωρίζουν πια, ούτε και θα αναγνωρίζονται. Γιατί η θάλασσα σε κάθε εποχή θα έχει την ίδια υφή, ο ήλιος θα συνεχίσει να ξημερώνει καθημερινά τις μέρες, οι αμμουδιές θα παραμείνουν στην ιδια ακριβώς θέση που τις άφησα και θα θυμάμαι για πάντα τη μυρωδιά του χώματος σε κάθε βροχή αλλά και την ευωδία του γιασεμιού σε μιαν αυλή ένα ξάστερο βράδυ. Και έτσι θα μαι σίγουρη πως έμεινα ο ίδιος ακριβώς άνθρωπος που έζησε πλάι σε τόσα καλοκαίρια με τους χειμώνες στην καρδιά, ή και το ανάποδο....