Θα θυμηθώ να σε ξεχάσω;

"Ταξιδεύω θα πει επιστρέφω"

Θα φύγω σύντομα, αγάπη μου. Το ήξερα ότι θα έφτανε αυτή η μέρα.
Θα φύγω μα δε θα κοιτάξω πίσω.
Έχω ήδη πολύ βαριές αναμνήσεις μέσα μου. Φτάνει.

Δεν θέλω να γυρίσω πίσω σε σένα πια, λέω. Για πολύ καιρό, ξαναλέω. Μέχρι να ξεχάσω κάθε μόριο στιγμών, να μη θυμάμαι ούτε το όνομα σου, ούτε τη μυρωδιά σου, ούτε τους ήχους σου.
Θέλω να επιστρέψω όμως, σα ταξιδιώτης σε απάτητη στεριά. Να σε ξαναζήσω απ' την αρχή, αλλιώς. Με άλλη ταυτότητα και ιδιότητα πια. Να χορτάσω ότι δεν πρόλαβα. Να πάρω απο σένα λίγο ακόμα.
Και αυτή τη φορά εύχομαι να μην με πνίξουνε τα δάκρυα, να αντέξουνε οι αμυνές μου την εικόνα σου, να κρατήσουνε γερά το βάρος της ομορφιάς σου και να μη σε θυμηθούν τα κύτταρα μου.

Θα ταξιδεψω ξανά προς τα πίσω και για πρώτη φορά, έτσι για να δείξω σε όλους αυτούς τους δειλούς που σε ξέχασαν ότι μπορώ να ζήσω και χωρίς να θυμάμαι.

υ.γ. Να θυμηθώ να επιστρέψω. Κάποτε,όποτε...

Ωδή στην πάροδο...

Άσε με να κάνω όνειρα. Μαζί με τους πολύτιμους μου....
Άσε με να αγνοώ την ύπαρξη του χρόνου. Να νομίζω πως έχει μόνο θετική επιρροή επάνω στους ανθρώπους.
Άσε με να ελπίζω οτι το μέλλον θα ναι σαν ταινία με χάπι εντ. Αφού ταινία θα περάσει απο μπροστά μου χωρίς να το καταλάβω. Ταινία,  και θα οδηγήσει αβίαστα στους τίτλους τέλους, στην μνεία των πρωταγωνιστών.
Άσε με να το ζήσω με τις λιγότερες απώλειες, εντός και εκτός μου. Μη μου παίρνεις κι άλλο την απώλεια της κάθε μου προσπάθειας.
Άσε με να θαυμάζω ό,τι έχτισα και ό,τι χτίστηκε γύρω μου χωρίς τη δική μου παρέμβαση. Τους ανθρώπους μου θέλω μόνο να αναγνωρίζω και να επαληθεύω τις ματιές και την ύπαρξη τους.
Άσε με να τραγουδώ στον ήλιο, στη θάλασσα, στο φεγγάρι. Να κοιτάζω τον ουρανό και να ευγνωμονώ τους πάντες για το γαλάζιο του χρώμα, ακόμα και στη συννεφιά.
Άσε με να χαρίζω χαμόγελα, χωρίς να τους τα παίρνω πίσω. Να γεμίζει ο κόσμος  στιγμές και το σύμπαν απόλαυση.
Άσε με να μην με αφήσουν. Άσε με να τους κρατήσω. Όλους, έναν προς έναν.
Ή να πω καλύτερα "επίτρεψε μου"; Ισως να ακουστεί πιο ευγενικό και με αφήσεις νέα για κάμποσο ακόμα...

*Γυαλίζει η ζωή*...

                                                           

Όλα εξαρτώνται απ' τα χρώματα ή τη διαφάνεια, απ' το γυαλί ή την  άμμο, όπως το δει κανείς. Λένε πως μια φωτογραφία αρκεί για να σταματήσει ο χρόνος, για να παγώσει η εικόνα και να γραφτεί μια στιγμή στην αιωνιότητα. Κοίταξε μέσα απ' το γυάλινο "ματάκι", κέντραρε το φακό, ευθυγράμμισε τον με το σώμα, πάτα το κουμπί και κράτα στα χέρια σου την ανάμνηση μιαν ολόκληρη ζωή.
   Χρειάζονται αμέτρητοι κόκκοι άμμου και μια χρονοβόρα διεργασία για να φτιαχτεί το γυαλί μέσα απ το οποίο αιχμαλωτίζεις στιγμές και αρκεί ένα κλάσμα του δευτερολέπτου για να το καταστρέψεις. Τόσο άδικο αλλά δεν έχει σημασία, αφού κανείς ποτέ δεν αξιολογεί την διαδρομή, μονάχα το αποτέλεσμα. Τα θρύψαλα.
   Πιστεύουμε για αληθινό ό,τι βλέπουμε με τα μάτια μας και ό,τι αγγίζουμε με τα χέρια μας. Ως εκεί μάλλον φτάνει η φαντασία μας, ως την πραγματικότητα των αισθήσεων. Ή ως την ψευδαίσθηση των αισθήσεων αν θες. Μέσα απο άχρωμα γυαλιά βλέπουμε εικόνες και μορφές, πάντα έγχρωμες. Κάποιες φορές μας αρέσουν πιο πολύ τα ασπρόμαυρα και καταλήγουμε σε αλλαγές, πιο σοφιστικέ πιο στυλάτες. Μα αυτό που είχαμε και πριν στα χέρια μας, έστω άχρωμο πια, συνεχίζουμε να το κρατάμε ίδιο και απαράλλακτο, αλλά μετασχηματισμένο. Μέσα απο γυαλί υπολογιστή, μέσα απο γυαλί ηλίου και μέσα απο γυαλί καθρέφτη πάλι το ίδιο φαίνεται. Μέσα απο έγχρωμο γυαλί και μέσα απο διαφανές, το ίδιο.
  Απ' όπου κι αν κοιτάξεις το παρελθόν σου, απ όπου κι αν αντικρύσεις το παρόν σου, η εικόνα σου και η εικόνα των άλλων ίδια είναι. Ποτέ δεν σε ένοιαζε το μέσο, αλλά ο τρόπος. Η εικόνα είναι έτσι όπως την θυμάσαι, όπως την έπλασες ή όπως την γκρέμισες. Κανείς μας δεν θυμάται στο τέλος τον λόγο ύπαρξης, τη διαδρομή ή τον προορισμό των ανθρώπων, γιατί το μόνο που μας απασχολεί εμάς είναι να αιχμαλωτίσουμε ζωές, μνήμες, στιγμές και πάντα να μετράμε το αποτέλεσμα.
  Πριν να γίνει γυαλί, ήταν άμμος. Πριν να γίνει ανάμνηση ήταν πραγματικότις. Πριν να γίνει παρελθόν ήταν παρόν. Πριν να γίνει άχρωμο ήταν χρώμα. Πριν να γίνει στιγμή ήταν ολότητα. Πριν να γίνω εγώ ήταν άλλοι. Πριν να γίνει η ζωή, ήταν ο χρόνος. Πάντοτε ήταν ο χρόνος...Πάντοτε και παντού...


"Χαμογέλα, θα μας βγάλω μια έγχρωμη φωτογραφία..."