Ζώ-δια του λόγου...

Όλα για κάποιον λόγο γίνονται. Και όλα για κάποιον λόγο έγιναν.

Τα έμαθες τα νέα; Βγαίνει ο Κρόνος απ το Ζυγό και μπαίνει στον Σκορπιό απο 6/10. Καιρός ήταν. Δύο ολόκληρα χρόνια σχέσης ήταν αυτά. Ας τον χαρεί και καμία άλλη. Μην είμαστε πλεονέκτες. Μετά από 26 χρόνια πάλι, λέει, θα γυρίσει σαν άλλος Οδυσσέας, σε νέα επεισόδια, να ταλαιπωρήσει ξανά τους μοναδικούς-κατα τ άλλα- Ζυγούς.  Δεν κάνω κανέναν πρόχειρο υπολογισμό για την τότε ηλικία μου, δεν με συμφέρει κιόλας.

Μας πέθανε, λένε. Έτσι νόμιζα και εγώ στην αρχή. Ότι μας καταστρέφει. Μεγάλη η επιρροή του, βλέπεις. Επίπονη διαδικασία. Μεγάλο ξεκαθάρισμα έγινε. Και ξεσκαρτάρισμα, αν θες. Πονούσε τότε, πολύ. Δυο χρόνια σχέσης, είπαμε, ήταν αυτά. Τότε λέγανε τα περιοδικά "Εσείς οι Ζυγοί, με την επέλαση του Κρόνου, θα αναθεωρήσετε σχέσεις φιλικές, ερωτικές, οικογενειακές. Θα δοκιμαστούν οι σχέσεις σας, κάποιες θα διαλύσουν και μονάχα οι δυνατές θα επιβιώσουν."
Πάντα έτσι δεν γίνεται; Κατα κάποιο τρόπο μόνο οι δυνατοί επιβιώνουν και όσοι πρέπει να επιβίωσουν για κάποιο λόγο. Το περίεργο είναι ότι είμαστε όλοι μας δυνατοί. Όταν έρθει η ώρα ,όμως, το διαπιστώνουμε. Όταν εμφανιστεί ο λόγος για τον οποίο γίνονται όλα.

Μας καταστρέφει, νόμιζα.  Βοήθησε πολύ, νομίζω τώρα. Ή μάλλον, είμαι σίγουρη.  Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους  ανθρώπους πλούσιους. Πλούσιους μονάχα στην καρδιά.
Τους ανθρώπους πρέπει να τους διαλέγεις, όχι να τους αποδέχεσαι. Δεν είναι η αγάπη συμβιβασμός. Εκτός εάν αναζητάς κάτι λιγότερο απο την αγάπη. Η επιλογή του καθενός είναι θέμα ηθικής και όχι ανάγκης. Η κατηγορία "σκάρτων και ανάξιων ανθρώπων" υπάρχει επειδή την τροφοδοτούμε εσύ και εγώ με τις επιλογές μας. Δεν φταίνε τα επαγγέλματα των ανθρώπων, ούτε η συμπεριφορά τους, ούτε η οικογένεια τους ούτε ο χαρακτήρας τους. Φταίμε εμείς, που τους επιτρέψαμε έστω και μία φορά να χαμηλώσουν το ανάστημα της ηθικής και το επίπεδο αυτοεκτίμηση μας. Αν το σκεφτείς, όλες οι λάθος επιλογές οι δικές μας,  προήλθαν από την ανασφάλεια μας. 

Μα τι μαλακίες αυτά τα ζώδια, λες και αποτελούν εγχειρίδια διαχείρισης της ζωής ή αντιμετώπισης προβλημάτων. Μπούρδες. Να σου πω τι γίνεται; Πίστη χρειάζεται ο άνθρωπος και παραμύθι που και που, για να πιστεύει στα θαύματα και στην ύπαρξη τους. Σπουδαίο πράγμα η ελπίδα. Ακόμα πιο μεγαλειώδες, η πίστη. Η πίστη στο οτιδήποτε.

Αλλά για πες μου, ποιά Πυθία έδωσε ποτέ έναν μονοσήμαντο χρησμό; Ποιος προέβλεψε με κάθε λεπτομέρεια τα μελλούμενα; Κανείς. Ποτέ. Απόλυτα.

Όταν τα μελλούμενα εξαρτώνται μόνο απο τις επιλογές μας, κανείς δεν θα τολμήσει ποτέ να ελέγξει  τη μοίρα μας. Όταν όμως τα μελλούμενα εξαρτώνται και απο τις επιλογές μας, κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να κάνει ασφαλείς προβλέψεις, καθώς πάντοτε θα αγνοεί την ένταση και την έκταση τεσσάρων πραγμάτων: της τύχης, της δύναμης, της ελπίδας και της πίστης μας.

Οι πλανήτες δεν μιλάνε. Οι αστρολόγοι γενικολούν. Η μοίρα γράφεται καθημερινά. Το μέλλον πλησιάζει. Το παρόν εκτυλίσσεται. Η δύναμη είναι μέσα σου. Η ελπίδα επιβιώνει. Η πίστη δε χάνεται. Η τύχη (επι) (από) τυγχάνει. Και αυτός ο λόγος που αναζητάς στο κάθετι που σου συμβαίνει, εμφανίζεται στο τέλος. Γιατί η αυλαία δεν μπορεί να πέσει, χωρίς εσύ να δεις το τέλος και τους πρωταγωνιστές.

Μην ψάχνεις εγχειρίδια. Μάταια. Όλοι σ' αυτό που λέγεται ζωή είμαστε αυτοδίδακτοι...
 
                                 
                                                    Να, οι επιλογές σου:
                                                  "Πίστευε, και μη ερεύνα"
                                                  "Πίστευε και μη, ερεύνα"


  

Εκείνες οι κουρτίνες που μου πήρες...

Το δωμάτιο στο πατρικό μου, είναι δυτικό. Έξω απ το παράθυρο βλέπω τον ήλιο να δύει κάθε μέρα. Το χειμώνα, οι ακτίνες του ήλιου, ζεσταίνουν το πάπλωμα και έτσι όταν βρέχει, έχεις πάντα ένα οικείο μέρος να  ξαπλώσεις, να κοιμηθείς. Έχω και κάτι πολύχρωμες κουρτίνες που αλλάζουν χρώματα κάθε που πέφτει ο ήλιος επάνω τους. Μου αρέσει να κοιτάζω το λαμπίρισμα τους, καθώς μισοκοιμάμαι. Την άνοιξη μ' αρέσει να έχω το παράθυρο σε ανάκλιση, να ακούω τη μουσική της φύσης και να μυρίζει το δωμάτιο αναγέννηση. Αυτή τη μυστική διεργασία της φύσης. Μυρωδιές στον αέρα, χώμα, οξυγόνο και έρωτας.
Το φοιτητικό μου δωμάτιο, τυχαία, ήταν και εκείνο δυτικό. Είχα το ίδιο μεγάλο παράθυρο και έβλεπα σχεδόν κάθε μέρα τον ήλιο να πέφτει ως εκεί που μου επέτρεπαν- οι κατα τ΄άλλα βολικές- πολυκατοικίες. Μέχρι το πορτοκαλί του ουρανού μπορούσα να δώ. Το ροζ και το μωβ το έχανα. Αναγκαστικά βλέπεις.
 Το χειμώνα, οι ακτίνες του ήλιου ζέσταιναν το πάπλωμα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Σπάνια ήμουν σπίτι, εκτός αν έβρεχε πολύ. Ήταν ωραίο να κοιτάζεις τη βροχή μέσα απ το τζάμι, προστατευμένη, με ένα απαλό χαμόγελο στα χείλη. Έτσι απλά.
Η μαμά μου, μου είχε αγοράσει τις ίδιες ακριβώς κουρτίνες, για να τις βλέπω κάθε μέρα που ξυπνώ και να νιώθω ότι είμαι σπίτι. (Μα σπίτι μου ήμουν, δεν καταλάβαινα). Εκείνη λοιπόν την ώρα, στο πορτοκαλί του ουρανού, οι κουρτίνες άλλαζαν χρώματα, όπως ακριβώς οι άλλες που άφησα πίσω.
Την άνοιξη είχα το παράθυρο σε ανάκλιση. Μύριζε φύση, με λίγο καυσαέριο και το βράδυ λίγο περισσότερο οξυγόνο απ το συνηθισμένο. Ανέπνεα βαθιά και ήξερα ακριβώς τα συστατικά εκείνου του αέρα. Μυριζε αλλιώς εκείνη η πόλη. Και οι άνθρωποι αλλιώς μεγάλωναν, κάθε άνοιξη και κάθε χειμώνα.
Ξέρω πως τώρα όσο και αν αναπνεύσω δεν θα αναγνωρίσω εκείνη τη μυρωδιά στον αέρα. Εδώ βλέπεις, έχουμε άλλες ποιότητες.
Ψάχνω να βρω κάτι οικείο τώρα που γύρισα.
 Κοιτάζω τις κουρτίνες, όχι εκείνες που χάρισα, εκείνες που άφησα πίσω μου στο πατρικό, τότε. Τις κοιτάζω κάθε μέρα απο τη στιγμή που επέστρεψα. Δεν είναι ίδιες με τις άλλες, τελικά. Δεν λάμπουν το ίδιο, λάμπουν αλλιώς. Προκαλούν διαφορετικά συναισθήματα, αλλιώτικα. Όσο και αν τις κοιτάζω δεν νιώθω τίποτα γι' αυτές. Μόνο οι άλλες με έκαναν να αισθάνομαι οικεία, αλλιώτικα. Εκείνες που χάρισα. Τι ειρωνεία!
Το μόνο που ξέρω πια, είναι πως άρχισα και πάλι να μιλάω σε ενεστώτα για αυτές τις κουρτίνες.
Και για εκείνες που αγάπησα, σε χρόνο παρελθοντικό.

Αχ, δε φταίνε οι κουρτίνες ρε μαμά. Ούτε η ομορφιά της φύσης. Ούτε και εσύ.
 Φταίει που κάποιες φορές, ίσως να ναι καλύτερα να μην μπορείς να αναπνέεις και τόσο καθαρό αέρα, ή να μην πρέπει να δεις καμία δύση ως το τέρμα της...

(Ίσως να'ταν καλύτερα. Ίσως και όχι...)

                                         "Δεν είναι όλα μωβ ή ροζ..."

-ανάσα-

Αυτές τις μέρες περιφέρομαι αδιάφορα στο χώρο. Δε ζω, απλά επιβιώνω. Τρώω, κοιμάμαι, σκέφτομαι. Και κάπου κάπου νιώθω, όταν σκέφτομαι συνήθως, νομίζω.
Και κλαίω, ναι, κλαίω πολύ. Μόνη. Σε ένα δωμάτιο σκοτεινό, χωρίς καθρέφτες. Να μη δω μετά τα μάτια μου και τρομάξω.
Δεν πειράζει όμως. Εγώ είμαι δυνατή, θα τα καταφέρω. Ετσι μου είπαν να λέω και να δείχνω που και που.
 Δεν πειράζει, αλήθεια. Το κλάμα ,ξέρεις, είναι ευεργετικό και το πολύ το κλάμα, το γιατρικό μου.
Υπάρχουνε στιγμές που δεν θες να μιλήσεις. Σε κανέναν, ούτε καν στον εαυτό σου. Θες να απομονωθείς, να σβήσεις απ' το χάρτη, να γίνεις λιώμα απ' το ποτό και σε σιχαθείς τόσο, που την επόμενη ημέρα να μη θυμάσαι ούτε το όνομα σου.
Με ειρωνεύομαι, ξέρεις, συνέχεια. Είναι παράλογο να θέλω να γελάνε οι άλλοι και εγώ μέσα μου να πνίγομαι. Βυθίζομαι, μα επιβιώνω. Υπερβάλλω, μα το βιώνω. Θα το ξεπεράσω, ελπίζω. Και χωρίς να σου ζητήσω βοήθεια. Είμαι δυνατή, σου είπα. Έτσι είπαν να μου λέω, να με κοροϊδεύω και με εμένα λιγάκι. Έστω στην αρχή, μέχρι να με συνηθίσω.
Να γελάς, δεν είναι σοβαρά τα πράγματα. Εμείς τα κάνουμε έτσι. Να γελάς, για να σε βλέπω, να πιστεύω κάθε μέρα πως υπάρχουν ακόμα αληθινά χαμόγελα. Όπως τότε που ήμασταν παιδιά. Να γελάς για να ζηλεύω και να προσπαθώ να σου μοιάσω. Όχι προσωρινά, μα μόνιμα. Δεν τις αντέχω τις αλλαγές.
Το προσπαθώ. Χαμογελάω, εκτός μου. Γιατί εντός μου, καταπίνω σκέψεις, λέξεις και συναισθήματα. Αποθεματικά. Και κάπου κάπου κλαίω, να σκορπιστούν, να πάνε στο καλό, μπας και ηρεμήσουμε λιγάκι. Το προσπαθώ ξανά. Κύκλος.

"Ηρέμησε. Σώπα και έλα να σε πάρω μια αγκαλιά.", αυτό μόνο πες μου.
Μια αγκαλιά μονάχα. Δεν μπορείς να φανταστείς τι ανακούφιση προσφέρουν δύο χερια. Και μη μιλάς, γιατί μέσα στα χέρια σου στεγνώνουνε τα δάκρυα.

Να είμαστε καλά, για να γινόμαστε χάλια. Μόνο έτσι αξίζει η ζωή. Μέσα στις αλλαγές, με την ψευδαίσθηση του μόνιμου.
                                                           
                             "Να γελάς μέχρι δακρύων"

                               "Θέλω. Μα μπορώ; Απορώ..."

Έλα, πριν να σβήσουνε οι φάροι...

"Μου άργησες πολύ, πες μου πως θα 'ρθεις, πριν να σβήσουνε οι φάροι..."


Τι να θυμηθώ; Τι να πρωτοθυμηθώ;
Πώς να μιλήσω, τι να πω και σε ποιον;
Δεν λέω τίποτα, μα νιώθω. Μέσα μου.
Μέρες, μήνες, χρόνια. Αιώνες.  Μετριούνται, όταν θυμάσαι και όταν αγαπάς.
Όταν πονάς υπάρχει ο χρόνος. Μόνο εκεί. Και δεν κυλάει.

Όταν γυρνάς πίσω σε μένα, τον αγνοώ. Γιατί ζω μιαν ευτυχία.
Τι να τον κάνω όταν έχω εσένα; Τι έχει να μου πει, που δε θα μου πεις εσυ;
Τι έχει να μου δώσει; Μόνο να μου πάρει έχει. Αυτό μονάχα.

Φεύγεις, μα αν γυρίσεις θα σωθώ.
(Μη γυρίσεις. Πρέπει να σε χάσω αν θέλω να με βρω.
Τι να βρω; Εμένα χωρίς εσένα;
Θεέ μου, τι λέω;)

Αν είσαι αγάπη κάνε κρότο. Κατέστρεψε τον χρόνο που σε φθείρει.
Αν είσαι έρωτας πλάσε έναν κόσμο μαγικό, εκτός τόπου και χρόνου.
Μα αν είσαι απάτη φανερώσου. Δεν έχω χρόνο για παραμύθια.

(Πες μου, ποιον έρωτα έχεις βάλει πάλι στόχο;)

"Η αγάπη θέλει χρόνο. Και ο έρωτας ταχύτητα."
Τέτοια μου λες και ονειρεύομαι πως υπάρχουν.

Μη με παραμυθιάζεις. 
Τα παραμύθια τ' αγαπούν μονάχα τα παιδάκια.
Και εγώ μεγάλωσα απότομα.
Τι έχεις να μου πεις;
Λέξη να μην ακουσω...
Ελα, πριν σβήσουνε οι φάροι....και φεύγεις πάλι την αυγή.

Καληνύχτα. 

Ιt's complicated...

Αφηγητής: Πέθανε και ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα ξέχασε να ξυπνήσει απ' τον βαθύ της ύπνο. 
Και ήρθαν κάποτε κι άλλες σαν αυτήν να μιμηθούν την άγνοια της, φροντίζοντας να ερωτευτούν το λάθος άτομο, έναν δειλό καομπόϋ που πέρασε εμβόλιμα από ταινία εποχής.

[Μάταια περιμένεις σ' αυτήν την εποχή να ερωτευτείς κεραυνοβόλα κάτι, ή κάποιον απαγορευμένο...έστω]

[Περάσανε οι εποχές που η απαγόρευση γεννούσε επαναστάτες και το μίσος ήρωες. Τώρα ο φόβος κυβερνά το καθετί και η δειλία όλο σου το είναι. Μικρός γίνεται ο άνθρωπος μπροστά στο μεγαλειώδες συναίσθημα. Το όποιο συναίσθημα-υποκειμενικά μοιραίο-]

Αφηγητής: Ήρωες υπάρχουν στις ταινίες...εποχής. Όχι αυτής της εποχής, προς θεού. Πάντα για άλλες εποχές μιλάμε. Για άλλες και για άλλους. Τότε, σε εκείνες τις ταινίες γνώριζες πως κάθε αδύνατο γινόταν δυνατόν στο τέλος και κάθε εμπόδιο ήταν μονάχα η αρχή για μια μεγάλη νίκη.

Ήρωες στον έρωτα; Που; Πότε; Για τώρα μιλάς;

 Τώρα μονάχα αγάπη μου, ήρωες ονομάστηκαν "ανώριμα παιδάκια" στο διαδίκτυο που παλεύουν με κουμπιά και οθόνες αφής. Ήρωες καταχρηστικά και αόριστα. Και κάτι τύποι αυθεντικοί, που το 'σκασαν απ' αλλη εποχή και βρίσκονται απο λάθος στη δική μας ξερή και άγονη πραγματικότητα. Δύο κατηγορίες. Άνθρωποι πρώτης και δευτέρας διαλογής.

 -Να κάνεις like που και που στους ήρωες, να παίρνουν δύναμη να συνεχίζουν το έργο που ξεκίνησαν.

 Διάβρωση. Επιφάνεια. 

-Να κάνεις και comments ώστε να μένουν τα λόγια σου σαν ωδή στους αιώνες, ύμνος στο όνομα τους.

 Ξεπεσμός. Χειραγώγηση.

α)Διαβρώνονται τα βράχια αγάπη μου, με τον καιρό και εγώ σου γράφω γράμμα να επιστρέψεις, κινδυνεύω. Ιουλιέτα.

β)Η επιφάνεια της θάλασσας ανέβηκε και φέτος. Απειλεί να καταπιεί τα παλάτια που με τόσο κόπο έχτιζες. Και θα 'ρθουν πειρατές και θα λυμαίνονται τους θησαυρούς που έχουμε κρυμένους. Ιουλιέτα.

γ)Ξεπέσαμε εδώ, αγάπη μου. Ολόκληρη πόλη και μας έπεσε βαριά η ήττα. Βαριά και ανέλπιστη. Και τώρα φτωχοί πώς θα ζήσουμε εμείς, που μία ζωή μαθαίναμε στα πλούτη; Ιουλιέτα. 

δ)Απλή  υπόθεση η χειραγώγηση μας πλέον, έτσι αδύναμοι που γίναμε, εύκολα θύματα στα  χέρια ηλιθίων. Τους αναγνωρίζουμε ως ήρωες εδώ, γιατί φανήκαμε εμείς πιο λίγοι. Λίγοι και μικροί. Λίγοι και αφελείς. Κρίμα, αγάπη μου και θα μπορούσαμε να ζήσουμε ή να πεθάνουμε μαζί με ψηλά το κεφάλι. Στον έρωτα ή στην αγάπη. Απάτη Ρωμαίο. Ιουλιέτα.

-Ο χρήστης .... ανέβασε έναν σύνδεσμο "Κι αν σ' αγαπούν να μάθουν να στο λένε...κι αν δεν στο πουν να μάθεις να το κλέβεις. [like ][ comment].

-O χρήστης....μόλις σχολίασε τον σύνδεσμο σας: "Αχ τι γλυκό να σ' αγαπούν και να σου το λένε..."

Αφηγητής: Σ' αυτήν την εποχή, αν ζούσαν οι ήρωες μας, θα θρηνούσαν. Κανένας πόλεμος δεν κερδήθηκε απ τον καναπέ και κανένας έρωτας απο οθόνες. Οι αγάπες πέφτουν θύματα εγωισμών και σε λίγο κάποιων πλήκτρων.Καθημερινά. 
Σε λίγο η Ιουλιέτα θα αυτοκτονεί που ο Ρωμαίος δεν την έκανε φίλη στο φεϊςμπουκ και κάποια Πηνελόπη θα χωρίζει τον Οδυσσέα απ το chat.
O Aχιλλέας θα παίζει video-games και η Ελένη θα αγόραζει μπότοξ απ το amazon με πιστωτική. 
Όταν θα καίγεται η Ρώμη κάποιος θα τραβάει φωτογραφίες και θα τουϊτάρει για να ενημερώσει τους άλλους για την καταστροφή και κάποιος Νέρωνας θα βγάζει εκατομμύρια στο χρηματιστήριο με κομπίνες. 

-Μακάρι, αγάπη μου, να σε κρατούσα αγκαλιά, ένα υπέροχο βράδυ, στο ημίφως, με πανσέληνο και να σου τραγουδούσα.

Κι αν γελούσες και με κορόιδευες δεν θα με πείραζε, γιατί εσύ είσαι ο ήρωας, εσύ που αγγίζω και είσαι ακριβώς δίπλα μου, τώρα και για πάντα! 

-Ρωμαίο, σ' αγαπάω!

-Και εγώ, Ιουλιέτα!

Καλοκαιρινοί Χειμώνες

Έχω καιρό να γυρίσω σε σένα. Έχω καιρό να γράψω και να γνωρίσω εμένα. Ξέρεις τελευταία φοβάμαι να εξετάσω τη ζωή ενδελεχώς. Με έχει καταπιεί η επιφάνεια. Με έχει χωνέψει η πραγματικότητα.
Ναι, είναι όμορφο να σε αγκαλιάζουν δυο ζεστά χέρια, να σε κρατούν προστατευμένη απο το μένος των καιρών. Μα είναι πιο όμορφο να κοιτάς τον κόσμο στα μάτια, να μην έχεις λόγο να λυγίσεις, ούτε όρκο να πατήσεις. Κάποιες φορές είναι υπέροχο να αγγίζεις τα πάντα του τίποτα. Κενό ...και μετά απο αυτό καλοκαίρι.
Γίνεται να μην αγαπάς καλοκαίρι;
Πώς γίνεται να πιστεύεις ότι δεν σ' αγαπούν καλοκαίρι; Μα καλοκαίρι;
Φοβάμαι...
Τελευταία νιώθω πως είναι η αγαπημένη μου λέξη...Φοβάμαι.
Όχι το καλοκαίρι, αλλά  τον άνθρωπο που βλέπω τους χειμώνες. Εκεί που ήλιος δεν φτάνει να ποτίσει την ψυχή του. Και μένει το σκότος απτόητο να καταδυναστεύει τον μέσα του εαυτό.

Και κάπου κάπου προσπαθώ να κοιτάξω εντός μου, μήπως και ανακαλύψω τυχαία στο χάος των σκέψεων και των συναισθημάτων μου, μία ανεξάντλητη πηγή τόλμης. Μήπως την πάρω αγκαλιά και την μοιράσω στον κόσμο, να έχει κουράγιο να δίνει ακόμα και απο αυτά που στερείται. Μα σκέψου πόσοι θα δώσουν αυτό που τους περισσεύει, όχι αυτό που δεν τους αρκεί.

Ένας...για αυτόν τον ένα ζούμε πια, για την εξαίρεση που θα ντροπιάσει τον κανόνα. Γι' αυτόν αξίζει να περιμένεις, να βιώνεις αλλαγές, να γίνεσαι λιώμα υπομένοντας τα πάντα. Κι ας μην είναι τ' άλλο σου μισό, ας είναι φίλος, ας είναι γκόμενος, ας είναι περαστικός. Ας είναι κάτι, όχι τίποτα.
Ας είναι τα πάντα ενός μεγάλου τίποτα. Ας είναι....
Μην περιμένεις πολλά καλοκαίρια να σου αλλάξουν την ζωή. Τα καλοκαίρια σε πληγώνουν. Έχουν ήλιο, αλμύρα, αλκοολ και θύματα. Θύματα ερώτων που έπεσαν βροχές στα καλοκαίρια των θυτών.
Όταν επιστρέψει ο χειμώνας να νιώθεις ευλογημένος που θα 'σαι ίσως στο τίποτα αντί για θύμα.
Γιατί τελικά ο κερδισμένος είναι αυτός που βλέπει τους χειμώνες να έρχονται και να φεύγουν...με φόβο ή στο τίποτα.



"Hay amores..." 

Θεσσαλονίκη ...(2007-2011)

"Της Σαλονίκης μοναχά της πρέπει το καράβι
να μην τολμήσεις να την δεις ποτέ απ' τη στεριά."
Κι αν κάνεις το λάθος και τη δεις κάποτε απ' άκρη σε άκρη,
μαύρα τα δάκρυα που θα αφήσεις θα' ναι φεύγοντας μακριά.

Στην παραλία, στο βουνό και σε πλατείες βλέπεις
ο,τι ποτέ σου δεν ευχήθηκες να ζήσεις και να δεις.
Κοντά της κάτι παραπάνω απ' αυτό που νόμιζες ότι αντέχεις
κάτι αφημένα σ' αγαπώ στο μέλλον σου θα βρεις.

Της Σαλονίκης μοναχά της πρέπει το καράβι
Και εγώ παράφρων τόλμησα, την είδα στη στεριά.
Τώρα όμως που γέμισα σώμα, ψυχή μ' αγάπη
κρατάω τα κλειδιά της για μιαν άλλη φορά.

Κι όταν την πόρτα της ξανά, έρθω για να ανοίξω
θα 'ναι μια άλλη μα εγώ την ήξερα καλά,
και όσο κι αν η πόλη μου αλλάξει, μαζί της θα αλλάξω
θα μου θυμίσει πόνους και αγάπες σ' αναδρομές ξανά.

Της Σαλονίκης χάραμα της πρέπει ο αποχωρισμός,
να' χει και ομίχλη να μην δεις τα αγαπημένα στέκια
Όσο κι αν κάποτε αργήσει ο επαναπατρισμός,
πάντα στο τέλος οι αγάπες πέφτουνε στα γνώριμα τα χέρια...

(Εμπνευσμένο απ' το ποίημα του Ν. Καββαδία, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΙΙ)