"Της Σαλονίκης μοναχά της πρέπει το καράβι
να μην τολμήσεις να την δεις ποτέ απ' τη στεριά."
Κι αν κάνεις το λάθος και τη δεις κάποτε απ' άκρη σε άκρη,
μαύρα τα δάκρυα που θα αφήσεις θα' ναι φεύγοντας μακριά.
Στην παραλία, στο βουνό και σε πλατείες βλέπεις
ο,τι ποτέ σου δεν ευχήθηκες να ζήσεις και να δεις.
Κοντά της κάτι παραπάνω απ' αυτό που νόμιζες ότι αντέχεις
κάτι αφημένα σ' αγαπώ στο μέλλον σου θα βρεις.
Της Σαλονίκης μοναχά της πρέπει το καράβι
Και εγώ παράφρων τόλμησα, την είδα στη στεριά.
Τώρα όμως που γέμισα σώμα, ψυχή μ' αγάπη
κρατάω τα κλειδιά της για μιαν άλλη φορά.
Κι όταν την πόρτα της ξανά, έρθω για να ανοίξω
θα 'ναι μια άλλη μα εγώ την ήξερα καλά,
και όσο κι αν η πόλη μου αλλάξει, μαζί της θα αλλάξω
θα μου θυμίσει πόνους και αγάπες σ' αναδρομές ξανά.
Της Σαλονίκης χάραμα της πρέπει ο αποχωρισμός,
να' χει και ομίχλη να μην δεις τα αγαπημένα στέκια
Όσο κι αν κάποτε αργήσει ο επαναπατρισμός,
πάντα στο τέλος οι αγάπες πέφτουνε στα γνώριμα τα χέρια...
(Εμπνευσμένο απ' το ποίημα του Ν. Καββαδία, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΙΙ)
να μην τολμήσεις να την δεις ποτέ απ' τη στεριά."
Κι αν κάνεις το λάθος και τη δεις κάποτε απ' άκρη σε άκρη,
μαύρα τα δάκρυα που θα αφήσεις θα' ναι φεύγοντας μακριά.
Στην παραλία, στο βουνό και σε πλατείες βλέπεις
ο,τι ποτέ σου δεν ευχήθηκες να ζήσεις και να δεις.
Κοντά της κάτι παραπάνω απ' αυτό που νόμιζες ότι αντέχεις
κάτι αφημένα σ' αγαπώ στο μέλλον σου θα βρεις.
Της Σαλονίκης μοναχά της πρέπει το καράβι
Και εγώ παράφρων τόλμησα, την είδα στη στεριά.
Τώρα όμως που γέμισα σώμα, ψυχή μ' αγάπη
κρατάω τα κλειδιά της για μιαν άλλη φορά.
Κι όταν την πόρτα της ξανά, έρθω για να ανοίξω
θα 'ναι μια άλλη μα εγώ την ήξερα καλά,
και όσο κι αν η πόλη μου αλλάξει, μαζί της θα αλλάξω
θα μου θυμίσει πόνους και αγάπες σ' αναδρομές ξανά.
Της Σαλονίκης χάραμα της πρέπει ο αποχωρισμός,
να' χει και ομίχλη να μην δεις τα αγαπημένα στέκια
Όσο κι αν κάποτε αργήσει ο επαναπατρισμός,
πάντα στο τέλος οι αγάπες πέφτουνε στα γνώριμα τα χέρια...
(Εμπνευσμένο απ' το ποίημα του Ν. Καββαδία, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΙΙ)
