Ιt's complicated...

Αφηγητής: Πέθανε και ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα ξέχασε να ξυπνήσει απ' τον βαθύ της ύπνο. 
Και ήρθαν κάποτε κι άλλες σαν αυτήν να μιμηθούν την άγνοια της, φροντίζοντας να ερωτευτούν το λάθος άτομο, έναν δειλό καομπόϋ που πέρασε εμβόλιμα από ταινία εποχής.

[Μάταια περιμένεις σ' αυτήν την εποχή να ερωτευτείς κεραυνοβόλα κάτι, ή κάποιον απαγορευμένο...έστω]

[Περάσανε οι εποχές που η απαγόρευση γεννούσε επαναστάτες και το μίσος ήρωες. Τώρα ο φόβος κυβερνά το καθετί και η δειλία όλο σου το είναι. Μικρός γίνεται ο άνθρωπος μπροστά στο μεγαλειώδες συναίσθημα. Το όποιο συναίσθημα-υποκειμενικά μοιραίο-]

Αφηγητής: Ήρωες υπάρχουν στις ταινίες...εποχής. Όχι αυτής της εποχής, προς θεού. Πάντα για άλλες εποχές μιλάμε. Για άλλες και για άλλους. Τότε, σε εκείνες τις ταινίες γνώριζες πως κάθε αδύνατο γινόταν δυνατόν στο τέλος και κάθε εμπόδιο ήταν μονάχα η αρχή για μια μεγάλη νίκη.

Ήρωες στον έρωτα; Που; Πότε; Για τώρα μιλάς;

 Τώρα μονάχα αγάπη μου, ήρωες ονομάστηκαν "ανώριμα παιδάκια" στο διαδίκτυο που παλεύουν με κουμπιά και οθόνες αφής. Ήρωες καταχρηστικά και αόριστα. Και κάτι τύποι αυθεντικοί, που το 'σκασαν απ' αλλη εποχή και βρίσκονται απο λάθος στη δική μας ξερή και άγονη πραγματικότητα. Δύο κατηγορίες. Άνθρωποι πρώτης και δευτέρας διαλογής.

 -Να κάνεις like που και που στους ήρωες, να παίρνουν δύναμη να συνεχίζουν το έργο που ξεκίνησαν.

 Διάβρωση. Επιφάνεια. 

-Να κάνεις και comments ώστε να μένουν τα λόγια σου σαν ωδή στους αιώνες, ύμνος στο όνομα τους.

 Ξεπεσμός. Χειραγώγηση.

α)Διαβρώνονται τα βράχια αγάπη μου, με τον καιρό και εγώ σου γράφω γράμμα να επιστρέψεις, κινδυνεύω. Ιουλιέτα.

β)Η επιφάνεια της θάλασσας ανέβηκε και φέτος. Απειλεί να καταπιεί τα παλάτια που με τόσο κόπο έχτιζες. Και θα 'ρθουν πειρατές και θα λυμαίνονται τους θησαυρούς που έχουμε κρυμένους. Ιουλιέτα.

γ)Ξεπέσαμε εδώ, αγάπη μου. Ολόκληρη πόλη και μας έπεσε βαριά η ήττα. Βαριά και ανέλπιστη. Και τώρα φτωχοί πώς θα ζήσουμε εμείς, που μία ζωή μαθαίναμε στα πλούτη; Ιουλιέτα. 

δ)Απλή  υπόθεση η χειραγώγηση μας πλέον, έτσι αδύναμοι που γίναμε, εύκολα θύματα στα  χέρια ηλιθίων. Τους αναγνωρίζουμε ως ήρωες εδώ, γιατί φανήκαμε εμείς πιο λίγοι. Λίγοι και μικροί. Λίγοι και αφελείς. Κρίμα, αγάπη μου και θα μπορούσαμε να ζήσουμε ή να πεθάνουμε μαζί με ψηλά το κεφάλι. Στον έρωτα ή στην αγάπη. Απάτη Ρωμαίο. Ιουλιέτα.

-Ο χρήστης .... ανέβασε έναν σύνδεσμο "Κι αν σ' αγαπούν να μάθουν να στο λένε...κι αν δεν στο πουν να μάθεις να το κλέβεις. [like ][ comment].

-O χρήστης....μόλις σχολίασε τον σύνδεσμο σας: "Αχ τι γλυκό να σ' αγαπούν και να σου το λένε..."

Αφηγητής: Σ' αυτήν την εποχή, αν ζούσαν οι ήρωες μας, θα θρηνούσαν. Κανένας πόλεμος δεν κερδήθηκε απ τον καναπέ και κανένας έρωτας απο οθόνες. Οι αγάπες πέφτουν θύματα εγωισμών και σε λίγο κάποιων πλήκτρων.Καθημερινά. 
Σε λίγο η Ιουλιέτα θα αυτοκτονεί που ο Ρωμαίος δεν την έκανε φίλη στο φεϊςμπουκ και κάποια Πηνελόπη θα χωρίζει τον Οδυσσέα απ το chat.
O Aχιλλέας θα παίζει video-games και η Ελένη θα αγόραζει μπότοξ απ το amazon με πιστωτική. 
Όταν θα καίγεται η Ρώμη κάποιος θα τραβάει φωτογραφίες και θα τουϊτάρει για να ενημερώσει τους άλλους για την καταστροφή και κάποιος Νέρωνας θα βγάζει εκατομμύρια στο χρηματιστήριο με κομπίνες. 

-Μακάρι, αγάπη μου, να σε κρατούσα αγκαλιά, ένα υπέροχο βράδυ, στο ημίφως, με πανσέληνο και να σου τραγουδούσα.

Κι αν γελούσες και με κορόιδευες δεν θα με πείραζε, γιατί εσύ είσαι ο ήρωας, εσύ που αγγίζω και είσαι ακριβώς δίπλα μου, τώρα και για πάντα! 

-Ρωμαίο, σ' αγαπάω!

-Και εγώ, Ιουλιέτα!

Καλοκαιρινοί Χειμώνες

Έχω καιρό να γυρίσω σε σένα. Έχω καιρό να γράψω και να γνωρίσω εμένα. Ξέρεις τελευταία φοβάμαι να εξετάσω τη ζωή ενδελεχώς. Με έχει καταπιεί η επιφάνεια. Με έχει χωνέψει η πραγματικότητα.
Ναι, είναι όμορφο να σε αγκαλιάζουν δυο ζεστά χέρια, να σε κρατούν προστατευμένη απο το μένος των καιρών. Μα είναι πιο όμορφο να κοιτάς τον κόσμο στα μάτια, να μην έχεις λόγο να λυγίσεις, ούτε όρκο να πατήσεις. Κάποιες φορές είναι υπέροχο να αγγίζεις τα πάντα του τίποτα. Κενό ...και μετά απο αυτό καλοκαίρι.
Γίνεται να μην αγαπάς καλοκαίρι;
Πώς γίνεται να πιστεύεις ότι δεν σ' αγαπούν καλοκαίρι; Μα καλοκαίρι;
Φοβάμαι...
Τελευταία νιώθω πως είναι η αγαπημένη μου λέξη...Φοβάμαι.
Όχι το καλοκαίρι, αλλά  τον άνθρωπο που βλέπω τους χειμώνες. Εκεί που ήλιος δεν φτάνει να ποτίσει την ψυχή του. Και μένει το σκότος απτόητο να καταδυναστεύει τον μέσα του εαυτό.

Και κάπου κάπου προσπαθώ να κοιτάξω εντός μου, μήπως και ανακαλύψω τυχαία στο χάος των σκέψεων και των συναισθημάτων μου, μία ανεξάντλητη πηγή τόλμης. Μήπως την πάρω αγκαλιά και την μοιράσω στον κόσμο, να έχει κουράγιο να δίνει ακόμα και απο αυτά που στερείται. Μα σκέψου πόσοι θα δώσουν αυτό που τους περισσεύει, όχι αυτό που δεν τους αρκεί.

Ένας...για αυτόν τον ένα ζούμε πια, για την εξαίρεση που θα ντροπιάσει τον κανόνα. Γι' αυτόν αξίζει να περιμένεις, να βιώνεις αλλαγές, να γίνεσαι λιώμα υπομένοντας τα πάντα. Κι ας μην είναι τ' άλλο σου μισό, ας είναι φίλος, ας είναι γκόμενος, ας είναι περαστικός. Ας είναι κάτι, όχι τίποτα.
Ας είναι τα πάντα ενός μεγάλου τίποτα. Ας είναι....
Μην περιμένεις πολλά καλοκαίρια να σου αλλάξουν την ζωή. Τα καλοκαίρια σε πληγώνουν. Έχουν ήλιο, αλμύρα, αλκοολ και θύματα. Θύματα ερώτων που έπεσαν βροχές στα καλοκαίρια των θυτών.
Όταν επιστρέψει ο χειμώνας να νιώθεις ευλογημένος που θα 'σαι ίσως στο τίποτα αντί για θύμα.
Γιατί τελικά ο κερδισμένος είναι αυτός που βλέπει τους χειμώνες να έρχονται και να φεύγουν...με φόβο ή στο τίποτα.



"Hay amores..."