Ζώ-δια του λόγου...

Όλα για κάποιον λόγο γίνονται. Και όλα για κάποιον λόγο έγιναν.

Τα έμαθες τα νέα; Βγαίνει ο Κρόνος απ το Ζυγό και μπαίνει στον Σκορπιό απο 6/10. Καιρός ήταν. Δύο ολόκληρα χρόνια σχέσης ήταν αυτά. Ας τον χαρεί και καμία άλλη. Μην είμαστε πλεονέκτες. Μετά από 26 χρόνια πάλι, λέει, θα γυρίσει σαν άλλος Οδυσσέας, σε νέα επεισόδια, να ταλαιπωρήσει ξανά τους μοναδικούς-κατα τ άλλα- Ζυγούς.  Δεν κάνω κανέναν πρόχειρο υπολογισμό για την τότε ηλικία μου, δεν με συμφέρει κιόλας.

Μας πέθανε, λένε. Έτσι νόμιζα και εγώ στην αρχή. Ότι μας καταστρέφει. Μεγάλη η επιρροή του, βλέπεις. Επίπονη διαδικασία. Μεγάλο ξεκαθάρισμα έγινε. Και ξεσκαρτάρισμα, αν θες. Πονούσε τότε, πολύ. Δυο χρόνια σχέσης, είπαμε, ήταν αυτά. Τότε λέγανε τα περιοδικά "Εσείς οι Ζυγοί, με την επέλαση του Κρόνου, θα αναθεωρήσετε σχέσεις φιλικές, ερωτικές, οικογενειακές. Θα δοκιμαστούν οι σχέσεις σας, κάποιες θα διαλύσουν και μονάχα οι δυνατές θα επιβιώσουν."
Πάντα έτσι δεν γίνεται; Κατα κάποιο τρόπο μόνο οι δυνατοί επιβιώνουν και όσοι πρέπει να επιβίωσουν για κάποιο λόγο. Το περίεργο είναι ότι είμαστε όλοι μας δυνατοί. Όταν έρθει η ώρα ,όμως, το διαπιστώνουμε. Όταν εμφανιστεί ο λόγος για τον οποίο γίνονται όλα.

Μας καταστρέφει, νόμιζα.  Βοήθησε πολύ, νομίζω τώρα. Ή μάλλον, είμαι σίγουρη.  Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους  ανθρώπους πλούσιους. Πλούσιους μονάχα στην καρδιά.
Τους ανθρώπους πρέπει να τους διαλέγεις, όχι να τους αποδέχεσαι. Δεν είναι η αγάπη συμβιβασμός. Εκτός εάν αναζητάς κάτι λιγότερο απο την αγάπη. Η επιλογή του καθενός είναι θέμα ηθικής και όχι ανάγκης. Η κατηγορία "σκάρτων και ανάξιων ανθρώπων" υπάρχει επειδή την τροφοδοτούμε εσύ και εγώ με τις επιλογές μας. Δεν φταίνε τα επαγγέλματα των ανθρώπων, ούτε η συμπεριφορά τους, ούτε η οικογένεια τους ούτε ο χαρακτήρας τους. Φταίμε εμείς, που τους επιτρέψαμε έστω και μία φορά να χαμηλώσουν το ανάστημα της ηθικής και το επίπεδο αυτοεκτίμηση μας. Αν το σκεφτείς, όλες οι λάθος επιλογές οι δικές μας,  προήλθαν από την ανασφάλεια μας. 

Μα τι μαλακίες αυτά τα ζώδια, λες και αποτελούν εγχειρίδια διαχείρισης της ζωής ή αντιμετώπισης προβλημάτων. Μπούρδες. Να σου πω τι γίνεται; Πίστη χρειάζεται ο άνθρωπος και παραμύθι που και που, για να πιστεύει στα θαύματα και στην ύπαρξη τους. Σπουδαίο πράγμα η ελπίδα. Ακόμα πιο μεγαλειώδες, η πίστη. Η πίστη στο οτιδήποτε.

Αλλά για πες μου, ποιά Πυθία έδωσε ποτέ έναν μονοσήμαντο χρησμό; Ποιος προέβλεψε με κάθε λεπτομέρεια τα μελλούμενα; Κανείς. Ποτέ. Απόλυτα.

Όταν τα μελλούμενα εξαρτώνται μόνο απο τις επιλογές μας, κανείς δεν θα τολμήσει ποτέ να ελέγξει  τη μοίρα μας. Όταν όμως τα μελλούμενα εξαρτώνται και απο τις επιλογές μας, κανείς δεν θα μπορέσει ποτέ να κάνει ασφαλείς προβλέψεις, καθώς πάντοτε θα αγνοεί την ένταση και την έκταση τεσσάρων πραγμάτων: της τύχης, της δύναμης, της ελπίδας και της πίστης μας.

Οι πλανήτες δεν μιλάνε. Οι αστρολόγοι γενικολούν. Η μοίρα γράφεται καθημερινά. Το μέλλον πλησιάζει. Το παρόν εκτυλίσσεται. Η δύναμη είναι μέσα σου. Η ελπίδα επιβιώνει. Η πίστη δε χάνεται. Η τύχη (επι) (από) τυγχάνει. Και αυτός ο λόγος που αναζητάς στο κάθετι που σου συμβαίνει, εμφανίζεται στο τέλος. Γιατί η αυλαία δεν μπορεί να πέσει, χωρίς εσύ να δεις το τέλος και τους πρωταγωνιστές.

Μην ψάχνεις εγχειρίδια. Μάταια. Όλοι σ' αυτό που λέγεται ζωή είμαστε αυτοδίδακτοι...
 
                                 
                                                    Να, οι επιλογές σου:
                                                  "Πίστευε, και μη ερεύνα"
                                                  "Πίστευε και μη, ερεύνα"


  

Εκείνες οι κουρτίνες που μου πήρες...

Το δωμάτιο στο πατρικό μου, είναι δυτικό. Έξω απ το παράθυρο βλέπω τον ήλιο να δύει κάθε μέρα. Το χειμώνα, οι ακτίνες του ήλιου, ζεσταίνουν το πάπλωμα και έτσι όταν βρέχει, έχεις πάντα ένα οικείο μέρος να  ξαπλώσεις, να κοιμηθείς. Έχω και κάτι πολύχρωμες κουρτίνες που αλλάζουν χρώματα κάθε που πέφτει ο ήλιος επάνω τους. Μου αρέσει να κοιτάζω το λαμπίρισμα τους, καθώς μισοκοιμάμαι. Την άνοιξη μ' αρέσει να έχω το παράθυρο σε ανάκλιση, να ακούω τη μουσική της φύσης και να μυρίζει το δωμάτιο αναγέννηση. Αυτή τη μυστική διεργασία της φύσης. Μυρωδιές στον αέρα, χώμα, οξυγόνο και έρωτας.
Το φοιτητικό μου δωμάτιο, τυχαία, ήταν και εκείνο δυτικό. Είχα το ίδιο μεγάλο παράθυρο και έβλεπα σχεδόν κάθε μέρα τον ήλιο να πέφτει ως εκεί που μου επέτρεπαν- οι κατα τ΄άλλα βολικές- πολυκατοικίες. Μέχρι το πορτοκαλί του ουρανού μπορούσα να δώ. Το ροζ και το μωβ το έχανα. Αναγκαστικά βλέπεις.
 Το χειμώνα, οι ακτίνες του ήλιου ζέσταιναν το πάπλωμα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Σπάνια ήμουν σπίτι, εκτός αν έβρεχε πολύ. Ήταν ωραίο να κοιτάζεις τη βροχή μέσα απ το τζάμι, προστατευμένη, με ένα απαλό χαμόγελο στα χείλη. Έτσι απλά.
Η μαμά μου, μου είχε αγοράσει τις ίδιες ακριβώς κουρτίνες, για να τις βλέπω κάθε μέρα που ξυπνώ και να νιώθω ότι είμαι σπίτι. (Μα σπίτι μου ήμουν, δεν καταλάβαινα). Εκείνη λοιπόν την ώρα, στο πορτοκαλί του ουρανού, οι κουρτίνες άλλαζαν χρώματα, όπως ακριβώς οι άλλες που άφησα πίσω.
Την άνοιξη είχα το παράθυρο σε ανάκλιση. Μύριζε φύση, με λίγο καυσαέριο και το βράδυ λίγο περισσότερο οξυγόνο απ το συνηθισμένο. Ανέπνεα βαθιά και ήξερα ακριβώς τα συστατικά εκείνου του αέρα. Μυριζε αλλιώς εκείνη η πόλη. Και οι άνθρωποι αλλιώς μεγάλωναν, κάθε άνοιξη και κάθε χειμώνα.
Ξέρω πως τώρα όσο και αν αναπνεύσω δεν θα αναγνωρίσω εκείνη τη μυρωδιά στον αέρα. Εδώ βλέπεις, έχουμε άλλες ποιότητες.
Ψάχνω να βρω κάτι οικείο τώρα που γύρισα.
 Κοιτάζω τις κουρτίνες, όχι εκείνες που χάρισα, εκείνες που άφησα πίσω μου στο πατρικό, τότε. Τις κοιτάζω κάθε μέρα απο τη στιγμή που επέστρεψα. Δεν είναι ίδιες με τις άλλες, τελικά. Δεν λάμπουν το ίδιο, λάμπουν αλλιώς. Προκαλούν διαφορετικά συναισθήματα, αλλιώτικα. Όσο και αν τις κοιτάζω δεν νιώθω τίποτα γι' αυτές. Μόνο οι άλλες με έκαναν να αισθάνομαι οικεία, αλλιώτικα. Εκείνες που χάρισα. Τι ειρωνεία!
Το μόνο που ξέρω πια, είναι πως άρχισα και πάλι να μιλάω σε ενεστώτα για αυτές τις κουρτίνες.
Και για εκείνες που αγάπησα, σε χρόνο παρελθοντικό.

Αχ, δε φταίνε οι κουρτίνες ρε μαμά. Ούτε η ομορφιά της φύσης. Ούτε και εσύ.
 Φταίει που κάποιες φορές, ίσως να ναι καλύτερα να μην μπορείς να αναπνέεις και τόσο καθαρό αέρα, ή να μην πρέπει να δεις καμία δύση ως το τέρμα της...

(Ίσως να'ταν καλύτερα. Ίσως και όχι...)

                                         "Δεν είναι όλα μωβ ή ροζ..."

-ανάσα-

Αυτές τις μέρες περιφέρομαι αδιάφορα στο χώρο. Δε ζω, απλά επιβιώνω. Τρώω, κοιμάμαι, σκέφτομαι. Και κάπου κάπου νιώθω, όταν σκέφτομαι συνήθως, νομίζω.
Και κλαίω, ναι, κλαίω πολύ. Μόνη. Σε ένα δωμάτιο σκοτεινό, χωρίς καθρέφτες. Να μη δω μετά τα μάτια μου και τρομάξω.
Δεν πειράζει όμως. Εγώ είμαι δυνατή, θα τα καταφέρω. Ετσι μου είπαν να λέω και να δείχνω που και που.
 Δεν πειράζει, αλήθεια. Το κλάμα ,ξέρεις, είναι ευεργετικό και το πολύ το κλάμα, το γιατρικό μου.
Υπάρχουνε στιγμές που δεν θες να μιλήσεις. Σε κανέναν, ούτε καν στον εαυτό σου. Θες να απομονωθείς, να σβήσεις απ' το χάρτη, να γίνεις λιώμα απ' το ποτό και σε σιχαθείς τόσο, που την επόμενη ημέρα να μη θυμάσαι ούτε το όνομα σου.
Με ειρωνεύομαι, ξέρεις, συνέχεια. Είναι παράλογο να θέλω να γελάνε οι άλλοι και εγώ μέσα μου να πνίγομαι. Βυθίζομαι, μα επιβιώνω. Υπερβάλλω, μα το βιώνω. Θα το ξεπεράσω, ελπίζω. Και χωρίς να σου ζητήσω βοήθεια. Είμαι δυνατή, σου είπα. Έτσι είπαν να μου λέω, να με κοροϊδεύω και με εμένα λιγάκι. Έστω στην αρχή, μέχρι να με συνηθίσω.
Να γελάς, δεν είναι σοβαρά τα πράγματα. Εμείς τα κάνουμε έτσι. Να γελάς, για να σε βλέπω, να πιστεύω κάθε μέρα πως υπάρχουν ακόμα αληθινά χαμόγελα. Όπως τότε που ήμασταν παιδιά. Να γελάς για να ζηλεύω και να προσπαθώ να σου μοιάσω. Όχι προσωρινά, μα μόνιμα. Δεν τις αντέχω τις αλλαγές.
Το προσπαθώ. Χαμογελάω, εκτός μου. Γιατί εντός μου, καταπίνω σκέψεις, λέξεις και συναισθήματα. Αποθεματικά. Και κάπου κάπου κλαίω, να σκορπιστούν, να πάνε στο καλό, μπας και ηρεμήσουμε λιγάκι. Το προσπαθώ ξανά. Κύκλος.

"Ηρέμησε. Σώπα και έλα να σε πάρω μια αγκαλιά.", αυτό μόνο πες μου.
Μια αγκαλιά μονάχα. Δεν μπορείς να φανταστείς τι ανακούφιση προσφέρουν δύο χερια. Και μη μιλάς, γιατί μέσα στα χέρια σου στεγνώνουνε τα δάκρυα.

Να είμαστε καλά, για να γινόμαστε χάλια. Μόνο έτσι αξίζει η ζωή. Μέσα στις αλλαγές, με την ψευδαίσθηση του μόνιμου.
                                                           
                             "Να γελάς μέχρι δακρύων"

                               "Θέλω. Μα μπορώ; Απορώ..."

Έλα, πριν να σβήσουνε οι φάροι...

"Μου άργησες πολύ, πες μου πως θα 'ρθεις, πριν να σβήσουνε οι φάροι..."


Τι να θυμηθώ; Τι να πρωτοθυμηθώ;
Πώς να μιλήσω, τι να πω και σε ποιον;
Δεν λέω τίποτα, μα νιώθω. Μέσα μου.
Μέρες, μήνες, χρόνια. Αιώνες.  Μετριούνται, όταν θυμάσαι και όταν αγαπάς.
Όταν πονάς υπάρχει ο χρόνος. Μόνο εκεί. Και δεν κυλάει.

Όταν γυρνάς πίσω σε μένα, τον αγνοώ. Γιατί ζω μιαν ευτυχία.
Τι να τον κάνω όταν έχω εσένα; Τι έχει να μου πει, που δε θα μου πεις εσυ;
Τι έχει να μου δώσει; Μόνο να μου πάρει έχει. Αυτό μονάχα.

Φεύγεις, μα αν γυρίσεις θα σωθώ.
(Μη γυρίσεις. Πρέπει να σε χάσω αν θέλω να με βρω.
Τι να βρω; Εμένα χωρίς εσένα;
Θεέ μου, τι λέω;)

Αν είσαι αγάπη κάνε κρότο. Κατέστρεψε τον χρόνο που σε φθείρει.
Αν είσαι έρωτας πλάσε έναν κόσμο μαγικό, εκτός τόπου και χρόνου.
Μα αν είσαι απάτη φανερώσου. Δεν έχω χρόνο για παραμύθια.

(Πες μου, ποιον έρωτα έχεις βάλει πάλι στόχο;)

"Η αγάπη θέλει χρόνο. Και ο έρωτας ταχύτητα."
Τέτοια μου λες και ονειρεύομαι πως υπάρχουν.

Μη με παραμυθιάζεις. 
Τα παραμύθια τ' αγαπούν μονάχα τα παιδάκια.
Και εγώ μεγάλωσα απότομα.
Τι έχεις να μου πεις;
Λέξη να μην ακουσω...
Ελα, πριν σβήσουνε οι φάροι....και φεύγεις πάλι την αυγή.

Καληνύχτα.