Time (-ing)

                      “Γιατί δεν πρέπει να χαθούμε εμείς οι δυό’’ 

Πόσους σημαντικούς ανθρώπους έχεις γνωρίσει στη ζωή σου; Θέλω να πω, πόσοι ως τώρα απέκτησαν αυτόν τον τίτλο χωρίς την παραμικρή αμφιβολία; Όσοι και αν είναι, λίγοι ή πολλοί, κράτα τους. Όπως μπορείς, όπως έχεις μάθει να διεκδικείς, όπως γνωρίζεις ήδη. Και ίσως πάνω στη διεκδίκηση σου βγουν πιο πολλοί. Ίσως δεις πράγματα που αγνοείς, άλλες οπτικές, άλλες αξίες. Ίσως κάποιους τους μετρήσεις διαφορετικά, ίσως κάποιους τους ακυρώσεις. Ό,τι και να κάνεις όμως, συνέχισε, μη σταματάς.

Αν σου βγαίνουν λίγοι, δεν πειράζει. Καμία αξία δεν έχει η ποσότητα, αφού η αγάπη δεν μετριέται σε μονάδες αλλά σε άτομα. Ξέρεις άτομα, την μικρότερη κυτταρική διαίρεση. Αν πάλι σου αρέσει ο πολλαπλασιασμός, φύγε, ψάξε, τρέξε, γνώρισε.

Δεν σημαίνει πάντα δειλία η φυγή. Αλλά καμιά φορά αποτελεί και ένα μικρό θάνατο. Δεν την διαλέγεις πάντα εσύ τη φυγή, καμιά φορά σε διαλέγει και εκείνη. Σε δοκιμάζει να δει αν ξέρεις πώς να σπας τα δεσμά του βολέματος. Και ίσως δεν υπάρχει χειρότερος φόβος απ’ την εγκατάλειψη του καταφυγίου εν μέσω καταιγίδας.

Τόλμη, τύχη και ταλέντο έλεγε ο Οδυσσέας Ελύτης ό,τι είναι τα τρία Τ της επιτυχίας. Ξέχασε να πει το Τώρα. Η ζωή σου όλη χτίζεται στο τώρα, γιατί στο μετά κανείς δεν εγκατέλειψε το εύκολο ποτέ, για κάποια δυσκολία. Στο τώρα παίζεται το παιχνίδι, γιατί στο πριν δεν το χες αποφασίσει καν.

Φύγε για να δεις, να ακούσεις, να αγγίξεις, να πιστέψεις, να επιβεβαιώσεις να διαλέξεις. Δοκίμασε το αδοκίμαστο και το ξένο. Δεν είναι απαραίτητα κακή η διαφορετικότητα. Απλά ή σου ταιριάζει ή όχι. Θα σου πάρει καιρό, ίσως και χρόνια γνωριμίας με το άγνωστο για να αποφασίσεις. Τι είναι αυτό που θες, που αναζητάς; Τι σου ταιριάζει; Τι ζωή θέλεις να ζήσεις, που και με ποιους; Ο συμβιβασμός δεν ήταν ποτέ το αγαπημένο μου ουσιαστικό, ούτε στην ανάγκη. Φύγε και όταν μάθεις να μου πεις. Φύγε και όταν γυρίσεις πάει να πει πως έμαθα τι θέλεις. Θέλεις να βλέπεις, να ακούς και να χαιδεύεις όλα αυτά που αγαπάς, στον τόπο που βρίσκονται σε χρόνο ενεστώτα. Και όταν γυρίσεις και είμαι εδώ, πάει να πει πως φτιάχτηκα χωρίς αμφιβολία, να βρίσκω εγώ στο τώρα σου καλό συγχρονισμό…   

   

(Aφιερωμένο στον Γ., με εκείνο το φως στα μάτια...)

Xρόνια Πολλά Μικρέ...

Σήμερα ξέρεις, έχει γενέθλια το μικρό μου διαμαντάκι. Ο αδερφούλης. Τρελό πιπίνι, όμορφος και μεγάλη καρδιά. Είναι πάντα περίεργες οι σχέσεις με τα αδέρφια μας. Όλοι έχουν να διηγηθούν μια ιστορία με στιγμές μεγάλων τσακωμών με ξύλο ή και χωρίς, με εκσφενδονισμούς αντικειμένων στον αέρα και κοσμητικά επίθετα-όσα επιτρέπει και η ανατροφή μας, βεβαίως βεβαίως-. Ο διαιτητής-μητέρα πάντα μάχιμος στο πεδίο της μάχης να εκτονώσει τα πνεύματα, προσπαθώντας να εντοπίσει τον ένοχο. Μαντέψτε, ποτέ δεν υπήρχε ένοχος. Κανείς ποτέ δεν θυμόταν ποιος ήταν η αιτία και ποιος η αφορμή, ποιος ήταν η αρχή και το τέλος του καβγά. Και το λάφυρο; Δεν το βρήκαμε ποτέ…

Κανείς δεν μπορεί να εντοπίσει το σημείο που όλα τα παραπάνω εξαϋλώνονται και γίνονται συζήτηση, κατανόηση, αγάπη. Το σημείο εκείνο που ως δια μαγείας το πρόβλημα σου δεν είναι ο αδερφός σου, αλλά ίσως αυτός η λύση.  Το σημείο της συνειδητοποίησης του μεγέθους αυτής της σχέσης με όλα τα πάνω και τα κάτω της. Ξέρω δεν είναι όλες οι σχέσεις ιδανικές, αλλά σίγουρα όλες δουλεύονται με το χρόνο.

 Θυμάμαι όταν ήταν μικρός που του δίναμε με τη μαμά νερό αντί για Ponstan όταν έλεγε ότι πονάει το κεφάλι του και ως δια μαγείας αμέσως θεραπευόταν. Θυμάμαι όταν περπατούσε μέσα στο καταχείμωνο ξυπόλυτος στα κρύα πλακάκια του σπιτιού και του φώναζε η μαμά να βάλει κάλτσες γιατί θα αρρωστήσει. Αργότερα όταν λίγο μεγάλωσε πάλι ξυπόλυτος  περπατούσε και περπατάει ακόμα, μα τώρα του φωνάζει η μαμά να βάλει κάλτσες  γιατί θα κάνει πατήματα στο πλακάκι που μόλις σφουγγάρισε (γέλια). Θυμάμαι ακόμα εκείνα τα Χριστούγεννα όταν ήταν ακόμα μικρός που γράψαμε μαζί το γράμμα στον Άγιο Βασίλη τον δικό του, -γιατί ο δικός μου είχε αποκαλυφθεί- και είχε ζητήσει εκείνο το μίνι θερμοκήπιο της Clementoni. Την ανυπομονησία του, που όταν ξύπνησε 7 ώρα το πρωί της Πρωτοχρονιάς και ήρθε στο δωμάτιο μου χαρούμενος να με ξυπνήσει και να μου πει πως ξημέρωσε και πως τελικά ήρθε ο Santa. Και θεέ μου, τι χαρά ήταν αυτή όταν άνοιξε το περιτύλιγμα και το αντίκρυσε. Γι’αυτή και μόνο τη χαρά στα μάτια των παιδιών, αξίζει να υπάρχει Άγιος Βασίλης.

Θυμάμαι και τότε που άρχισε το σχολείο και δεν του άρεσε καθόλου. Δεν άντεχε τα βιβλία, το σχολείο και τα «πρέπει» του. Θυμάμαι και εκείνη την ημέρα που η μαμά ήθελε να πετάξει ένα διαφημιστικό ρολόι-ξυπνητήρι της ΚιτΚατ γιατί είχε χαλάσει και εκείνος προσφέρθηκε να προσπαθήσει να το φτιάξει και τα κατάφερε. Το αποσυναρμολόγησε και το συναρμολόγησε εκ νέου χωρίς να έχει δει ποτέ ξανά στη ζωή του μηχανισμό. Γιατί μόνο αυτά τα «πρέπει» κανενός δεν άντεχε ποτέ, σ’ αυτά που αγαπούσε ήταν άπιαστος. Θυμάμαι επίσης τις φορές που έφτιαχνε τοστ τις τελευταίες φέτες του πακέτου και εμφανιζόσουν ξαφνικά εσύ στην κουζίνα πεινασμένος και χωρίς να του ζητήσεις τίποτα, σου έδινε το τοστ του λέγοντας «δεν πειράζει παρτο, θα φάω κάτι άλλο εγώ».

Θυμάμαι τώρα που μεγάλωσε πολύ πως ποτέ δε με ξεχνάει σε γενέθλια, γιορτές και νοιάζεται να δει αν περνάω καλά. Αν μου λείπει τίποτα να μου το φέρει, αν θέλω κάτι να μου το αγοράσει. Μ’ αρέσει  που και που όταν μου ζητάει τη γνώμη μου για ρούχα, αρώματα και φρουφρου. Που με υπολογίζει. Που ξέρω πως με νοιάζεται και μ αγαπάει και ας μην το λέει. Θυμάμαι επίσης, τις φορές που πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό και εκείνος με βλέπει, γελάει μου ‘πετάει’ μια τόσο απλή, αστεία και χαλαρή πρόταση που αμέσως καταφέρνει να με κάνει να νιώσω καλύτερα με τη δική του ‘ελαφρια’ αντιμετώπιση των πραγμάτων.

Ξέρω ότι δεν οδηγεί πουθενά απλά να θυμάμαι και να γράφω γιατί μπορώ να μιλάω και να γράφω αιώνια γι αυτόν. Είναι σημαντικός, όχι γιατί είναι αδερφός μου, αλλά γιατί ξέρω ότι είναι πολύ καλύτερος από μένα σχεδόν σε όλα τα πράγματα και είμαι τόσο περήφανη και χαρούμενη γι’ αυτό. Τον ξέρω όλη του τη ζωή και όσο μεγαλώνει θέλω όλο και πιο πολύ να πω ένα μπράβο στη μαμά μας για αυτό το δημιούργημα. 

‘’ Ρε δεν είναι ότι είσαι αίμα μου. Δεν είναι ότι μεγάλωσα με σένα. Δεν είναι ούτε ότι με μεγάλωσαν για να σε αγαπώ. Είναι ρε πούστη μου ότι το αξίζεις κιόλας…’’

Χρόνια Πολλά μικρέ…

Νιώθεις (;)

Μιλάω πολύ και περνάει η ώρα. Κάθε μέρα τα ίδια. Τρώω το χρόνο μου και τον δικό τους σε όχι και τόσο εποικοδομητικές συζητήσεις. Κάποιος μια μέρα μου είχε πει: «Η αυτοπεποίθηση θέλει γνώση και η γνώση θέλει χρόνο…». Μη σπαταλάς λοιπόν το χρόνο σου μιλώντας, αλλά ακούγοντας. Μα δε μιλάνε πάντα όσοι ξέρουν, ούτε σιωπούν πάντα όσοι αγνοούν. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τα ίδια τα αισθήματα.

Ξέρεις το θέμα είναι ότι δεν νιώθουν πάντα όσοι μιλάνε ή ότι δεν μιλάνε πάντα όλοι για όσα νιώθουν. Το υποκειμενικό στοιχείο είναι  αυτός ο αστάθμητος παράγοντας που κάνει τις ζωές μας πιο δύσκολες ή πιο άδειες. Άδειες και ταυτόχρονα γεμάτες με κάτι αθεράπευτα ‘γιατί’.

Αν μιλάς, μπορείς το ίδιο και να δείξεις. Αν δεν μιλάς, θα δείξεις, έτσι; Κάπως πρέπει να αποδείξεις. Γιατί αυτά τα άτιμα τα αισθήματα πρέπει να αφήνουν αποδείξεις για να γίνουν πιστευτά. Αν δεν μιλάς, μπορείς να δείξεις, μόνο αν θες να αποδείξεις πως τα αισθήματα σου έχουνε αληθινούς παραλήπτες. Μόνο αν σε νοιάζει να σκίσεις του άλλου τα ‘γιατί’ σε χίλια κομματάκια. Να τον ανακουφίσεις. Μόνο έτσι αξίζουνε οι σιωπές σου, όταν ζουν τα έργα σου.

Δεν είναι η αγάπη τεστ. Είναι σίγουρα κατόρθωμα. Και το κατόρθωμα έχει για συστατικά λίγο από κόπο και προσπάθεια. Δεν κρίνεται η αγάπη από αριθμούς, θαυμαστικά και σημειώσεις. Κρίνεται όμως από παρουσίες ηχηρές και απουσίες. Δεν είναι η αγάπη από υλικό που να αντέχει όρκους. Είναι όμως στη φύση της να λέγεται και να αποδεικνύεται με κάθε τρόπο. Η αγάπη άλλωστε κάνει μεγάλο κρότο. 

«Δεν ορκίζομαι πως θα σ αγαπώ για πάντα. Γιατί για πάντα δεν θα ζω. Θα ‘θέλα όμως για όσο υπάρχω να βάζεις το χέρι σου στη φωτιά για μένα...» 

Αυτό είναι κατόρθωμα. Να ξέρεις πως ακόμα και όταν πάψεις να αγαπάς, τουλάχιστον δεν θα βλάψεις. Όχι συνειδητά. Ξέρω, πως όταν πάψεις να αγαπάς, τίποτα μετά αυτό δεν έχει σημασία, γιατί για σένα που σταματάς, το αντίθετο της αγάπης σου είναι η αδιαφορία και για τον παραλήπτη το αντίδοτο της αγάπης του δεν έχει ακόμα εφευρεθεί.

Μεγάλες κουβέντες και απόψε. Κάπου κάπου πιστεύω πως οι μεγάλες κουβέντες προσιδιάζουν σε μεγάλα συναισθήματα. Και αν δεν μιλάς, ίσως να νιώθεις. Και αν δεν μιλάς, θα πράξεις.  Μα για μένα ποια η διαφορά που ακούω μόνο μια σιωπή και λείπουν και οι πράξεις;

Δεν χρειάζεται εσύ να περάσεις κανένα τεστ. Η γνώση θέλει χρόνο και εγώ τον σπατάλησα όλο σε σένα σιωπηλά. Και δεν άκουσα τίποτα. Και δεν μου έδειξες τίποτα. Και δεν έκανες δα και κανένα κατόρθωμα. Άρχισα απλά εγώ μετά να μιλάω λιγάκι παραπάνω και να δείχνω λιγάκι παραπάνω για να καλύπτω τα δικά σου τα κενά. Όχι δεν κάνω και κανένα κατόρθωμα, αλλά ξέρω πως περνάω τα τεστ και χωρίς να μου το λένε...