Για δες αλλάζει ο καιρός, αλλάζουν κι οι ανθρώποι...Διασκορπισμένες σκέψεις κ σχέσεις μεσ'τη διαφορετικότητα επιχειρούν να γαντζωθούν απ' το όμοιο και το σταθερό. Μα η αλλαγή ειναι η μοναδική σταθερότητα που προσφέρει ο χρόνος. Όσοι το αγνοούν απλά επιβιώνουν, όσοι ήδη το γνωρίζουν αλλά....ζουν!

Σάββατο 23 Φεβρουαρίου 2013

Βιάσου



Περπατάω γρήγορα κάτι ηλιόλουστα πρωινά με αέρα. Περνάω τη διάβαση με κόκκινο. Δε με πατάνε, ευτυχώς. Λίγο με έβρισαν από μέσα τους αλλά δεν με πειράζει, δεν είναι δα και η πρώτη φορά. Ανεβαίνω στο πεζοδρόμιο και συνεχίζω το βάδην στους ολυμπιακούς. Ίσως θα νομίζουν οι περαστικοί πως πάω για το χρυσό. Έχω αργήσει πάλι και εγώ φαντάσου δεν αργώ. Τον τελευταίο καιρό έχει χαλάσει ο προγραμματισμός μου βλέπεις. Χρειάζομαι σέρβις.
Αποφεύγω τη μαμά με το καρότσι, σπρώχνω τους αργόσχολους μαθητές που πάνε για καφέ, κάνοντας κοπάνα. Προσέχω μην πατήσω το αδέσποτο που έχει ξαπλώσει άνετα στη μέση του πεζοδρομίου. Κάνω ζικ ζακ αποφεύγοντας κόσμο και κοσμάκη και ξεφυσώ. Βλέπω στην άκρη τους γνωστούς αγνώστους πλανόδιους μουσικούς, αλλά τώρα βιάζομαι, δεν έχω χρόνο. Τους χαρίζω ένα βλέμμα γρήγορο και ένα χαμόγελο παρακάτω, θα το έχασαν μάλλον, ίσως να είδαν μόνο την πλάτη μου και το γοργό μου βήμα. Τι κρίμα.
Ένα τετράγωνο και φτάνω. Γαμημένο ξυπνητήρι, σκέφτομαι. Το ξενύχτι θα απαγορευθεί τις καθημερινές, επόμενη σκέψη.  Εγώ φταίω μωρέ, διορθώνω πρώτη σκέψη. Κίνηση, ξανά φανάρια, λεωφορεία και ταξί. Βασικό συστατικό τα κορναρίσματα. Δρόμος χωρίς ήχους, τραγούδι χωρίς στίχους. Σκέφτομαι ακόμα και όταν δεν προλαβαίνω. Γιατί το μυαλό δεν χρειάζεται χρόνο αλλά αφορμές. Θα προλάβω; Αναστενάζω. Ανάσα. Οξυγόνο.  Και πολύ καυσαέριο αναγκαστικά και αναπόφευκτα. Δε βαριέσαι, τώρα βιάζομαι.
 Φτάνω απ’ ‘εξω , επιτέλους. Αρχίσανε χωρίς εμένα; Θα φανεί. Λίγο ακόμα θα το διαπιστώσω. Ανοίγω την πόρτα , προχωράω, κοιτάω αριστερά, κοιτάω δεξιά, κανείς. Που πήγαν όλοι; Τι ώρα είναι; Τι ώρα έπρεπε να ήταν; Χαρτί τοιχοκολλημένο. «Αναβάλλεται η συνάντηση. Αλλάξανε τα πλάνα. Επόμενη ενημέρωση σύντομα. Ευχαριστώ για την κατανόηση.»
Καμία κατανόηση, φίλε μου. Εγώ φταίω μόνο, αποκρυσταλλώνω τη διορθωμένη σκέψη μου. Φταίω γιατί έπρεπε να αργούσα κι άλλο. Να περπατήσω αργά, να δω τον ήλιο χωρίς γυαλιά και να χωθεί ο αέρας στα μαλλιά μου. Να περάσω την διάβαση με πράσινο, καλημερίζοντας τον πρώτο οδηγό που θα έβλεπα μπροστά μου, έτσι χωρίς λόγο. Να δω το μωρό μες το καρότσι και να προσπαθήσω να καταλάβω αν μοιάζει στη μαμά του. Να ακούσω τις αργκό ατάκες των εφήβων και να γελάσω με τον τρόπο τους. Να χαιδέψω το σκυλί και να θυμηθώ πόσο μου λείπει το δικό μου.  Να ρίξω τα ψιλά μου στο μαύρο καπέλο των παιδιών με τα μουσικά όργανα και να τραγουδήσω μαζί τους ένα ρεφρέν χτυπώντας παλαμάκια. Να αναπνεύσω όσο καυσαέριο χρειάζεται για να εκτιμήσω το οξυγόνο που το ενσωματώνει. Να προλάβω βρε αδερφέ να τα ζήσω όλα. Καμία κατανόηση, σου λέω.
Να θυμηθώ να δώσω σημασία  στα απλά, στο άγνωστο που σε διδάσκει, στο όμορφο που σε πλουτίζει και στο καθημερινό που σε πάει παρακάτω. Να χτυπάει ρε φίλε το ξυπνητήρι μόνο για να μας αφυπνίσει από τον  συναισθηματικό μας ύπνο. Να ξεφυσάω μόνο από χαρά και από πληρότητα. Να δίνω νόημα στο τίποτα για να το κάνω κάτι. Η ζωή, λένε, παίρνει το χρώμα που σ αρέσει. Άργησε ρε βλάκα,  και πες τους μετά τι χάσανε, που όσο εσύ ταξίδευες  αυτοί είχαν ήδη φτάσει. Άργησε πολύ,  γιατί μπορεί οι βιαστικές ζωές των άλλων να σε κολλήσουν ταχύτητα και να ξεχάσεις στις στιγμές σου. Να είσαι συνεπής μόνο στον άνθρωπο. Και χωρίς δεύτερες σκέψεις.

Εξάλλου, είπαμε πως μόνο το μυαλό ζητάει αφορμές, γιατί όλα τα υπόλοιπα θέλουν απλά χρόνο. 

Μη βιάζεσαι, γιατί θα σε προσπεράσουν όσα ξέχασες να ζήσεις.

Αλλάξανε τα πλάνα μου. Αύριο λέω να αργήσω. Μπορείτε να αρχίσετε και χωρίς εμένα. Εξάλλου δεν θα είναι και η πρώτη φορά...

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2013

Αγάπη όπως Αντικατοπτρισμός



Σε χρειάζομαι. Δεν το παραδέχομαι, το διαπιστώνω. Κάθε μέρα πιο πολύ.

Χρειάζομαι και εσένα, και εσένα και εμένα….και όλους μαζί. Και όλοι εμείς μαζί είστε εγώ.

Ναι, οι σχέσεις είναι δύσκολες. Πάντοτε ήταν. Απλά παλιότερα άντεχαν οι άνθρωποι να καταπνίγουν τόνους καταπίεσης και δυστυχίας πίσω από λαμπρά χαμόγελα και ευτυχισμένες φάτσες. Τώρα, δεν αντέχουν πια.  Τώρα ο σεβασμός διεκδικείται με σθένος και η ατομικότητα του καθενός δεν γίνεται να καταπλακώνεται από τα θέλω του άλλου.

Οι σχέσεις είναι απρόβλεπτες. Το ταίριαγμα  επιθυμητό μα και επικίνδυνο. Είναι όμορφο να ανήκεις κάπου, ξέροντας πως δεν ανήκεις σε κάποιον αποκλειστικά, παρά μόνο στον ίδιο σου τον εαυτό. Είναι ευλογία να αγαπάς ολοκληρωτικά και ακόμα μεγαλύτερη να αγαπιέσαι. Αυτό και το ζητούμενο. Γι αυτό το εγωιστικό μα αναγκαίο συναίσθημα παλεύουμε όλοι. Με όλα μας τα όπλα, τους φόβους, τις ανησυχίες και τα συμπλέγματα. Με ό,τι διαθέτει ο καθένας και με ό,τι κουβαλάει.  Όπως μπορεί να αγαπάει ή όπως αντέχει και ως εκεί που η καρδιά απλώνει τα όρια της.

Εσύ ποτέ μην αγνοείς τα θέλω  τα δικά σου. Μην ισοπεδώνεις τις επιθυμίες και τα όνειρα σου για να προσαρμοστούν στα μέτρα τα δικά τους. Πάντα τα ίδια να ζητάς, από όλους και από όλα. Αυτά που έχεις ανάγκη, να τα υπερασπίζεσαι με σθένος και να χεις το θάρρος να τα διεκδικείς ως το τέλος. Μην κατέβεις επίπεδα για να τους δεις στα μάτια. Ούτε να περιμένεις από αυτούς να ανεβούνε δεκάδες σκαλοπάτια για εσένα. Ως εκεί που φτάνει ο καθένας , είπαμε. Ο προορισμός του ανθρώπου είναι να αναζητά και να πετυχαίνει ή όταν αναζητά και αποτυγχάνει να τολμά να προσπαθεί ξανά. Ως την άκρη του ουρανού, ως το τέλος της ελπίδας.

Δεν είναι όλοι φτιαγμένοι για εμάς. Ούτε όλοι γεννημένοι για να φτάσουν κάπου. Το τίποτα για μερικούς είναι ότι πιο πολύτιμο έχουν. Και το κάτι που για σένα θεωρείται έλλειψη ή ανεπάρκεια, σε άλλους μπορεί να πήρε χρόνια να το αποκτήσουν. Μην παλεύεις να δώσεις σε αυτό που σέρνεται από τη φύση του φτερά, γιατί είναι βέβαιο πως θα χάσεις τα δικά σου. Και μην πουλάς τον εαυτό σου φτηνά, απλά για να σε αγοράσουν κάποιοι. Θα το πληρώσεις ακριβά. Ψάξε να βρεις μέσα σου την ατέλεια και να τη διορθώσεις. Γιατί για σένα αυτή τη δουλειά δεν θα την κάνει άλλος. Μονάχα εσύ είσαι το αφεντικό του εαυτού σου.

Λέω μεγάλα λόγια απόψε, θα μου πεις, και κρύβω πράξεις. Αλλά θα συμφωνήσεις μαζί μου σε ένα πράγμα. Δεν γίνεται να αγαπήσεις ποτέ κανέναν αληθινά, αν πρώτα δεν λατρέψεις ως το κόκκαλο τον εαυτό σου. Από μέσα μας αναβλύζουν όλα αυτά που εισπράττει ο κόσμος γύρω μας. Και η ευτυχία που μεταδίδουμε από μέσα μας γεννιέται και απλώνεται. Και μόνο τότε θα μας αγαπήσουν ολοκληρωτικά, όταν τους δείξουμε τον τρόπο ξεκινώντας από εμάς τους ίδιους. Μέσα μας βρίσκεται αυτό που αναζητάμε, όχι απέξω.

     Σε χρειάζομαι, όπως χρειάζομαι και εμένα. Δεν ετεροκαθορίζομαι, μα κάποιες φορές το ομολογώ με καθορίζεις. Και με πληγώνεις δείχνοντας μου ποιος είσαι πραγματικά, γιατί μου θυμίζεις αυτά που ήθελα να γίνω και ποτέ δεν κατάφερα. Ώρες ώρες  απογοητεύομαι που φτάνω στο σημείο να με αγαπώ λιγότερο απ όσο μου αξίζει, απλά για να πλησιάσω τα όρια σου.
  
Ναι, οι σχέσεις είναι δύσκολες μέχρι να κάνεις την αρχή. Και εγώ λέω να ξεκινήσω από εντός μου. Ίσως έτσι κάνω τα πράγματα για σένα πιο απλά, για να μπορέσεις να ορίσεις την αγάπη απ’ την αρχή, μαζί και εμένα.

Καληνύχτα.

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013

Σημεία στίξης



Μια σιωπή ανθρώπινη. Ένας χρόνος που κυλά αδιάκοπα. Ένα «γιατί» που έμεινε αναπάντητο. Ένας  θαυμασμός  που γεννήθηκε. Και όλη η ουσία των ανθρώπινων σχέσεων και των συναισθημάτων λανθάνουσα και καμουφλαρισμένη.

Αυτά είναι τα βασικά συμπεράσματα απ’ τα σημεία των καιρών. Σημεία τονισμένα, που διακρίνονται εύκολα, παρόλη τη υποκριτική μαεστρία των πρωταγωνιστών τους. Σημεία στίξης, τήξης, πρόσμιξης ή ανάμειξης συναισθημάτων. Κάνει καλή δουλειά η συγκάλυψη εντός μας.

Πες μου εσύ ποιο προτιμάς;

-Τελεία.
Τέλεια γράφει τον επίλογο. Κλείνει την αυλαία. Επισημαίνει τον τερματικό σταθμό. Σιωπώντας. Πολλές φορές συνδέεται σαρκικά με την παύλα, για να υποδηλώσει μιαν αρχή και ένα νέο ξεκίνημα ή έστω να υποδουλώσει την ψευδαίσθηση τους. Τελεία και παύλα.

-Κόμμα.
Συνδέει τα όμοια μεταξύ τους ή πιο σωστά τα ανόμοια για ποικιλομορφία. Ορίζει μια συνέχεια, μια εξακολουθητική πορεία προς το άγνωστο που στέκει αγέρωχα παρακάτω. Που και που σ’ αφήνει να αναπνέεις ενδιάμεσα, μονάχα αν το διαβάσεις σωστά. Το κόμμα στέκει ακόμα κάπου στη μέση του τέλους. Ποιου τέλους;  Με ρωτας…

-Ερωτηματικό. 
Συμβολίζει το άπειρο στα αιώνια ερωτήματα του κόσμου. Συνοδεύει δυσάρεστα πολλά «γιατί» και στέκει θαρραλέο να αναμένει με υπομονή μιαν απάντηση, μια λέξη, ή μια σιωπή.

-Θαυμαστικό.
Δίνει στην μονοτονία της τελείας μιαν άλλη υπόσταση. Καταπιάνεται με θετικά και αρνητικά συναισθήματα και σε αφήνει να δώσεις τη δική σου ερμηνεία στα πράγματα. Ακολουθεί τα όρθώς ειπωμένα και από καρδιάς μεταφερόμενα λόγια με ευχαρίστηση. Για όλα τα υπόλοιπα απλώς εξαναγκάζεται. 

Και κάπου εδώ θα μιλήσω για κινδύνους. Για ένα σύμβολο επικίνδυνα θανατηφόρο για όλα τα βαθιά συναισθήματα. Έτσι και αλλιώς μόνο αυτά έχουν ελπίδες επιβίωσης.

-Παρένθεση
Εκθέτει παρενθετικά, θετικά και αποθετικά, επιθετικά πάντοτε τις συναισθηματικές καταθέσεις της ζωής μας. Υποδηλώνει την αρχή ή και το τέλος, μα μέσα της, εκεί στο ενδιάμεσο, σου κρύβει την ουσία. Κρύβει αυτά που θες να πεις και τρέμεις. Αυτά που αισθάνεσαι και φοβάσαι να αποκαλύψεις. Αυτά για τα οποία ντρέπεσαι ή εγωιστικά απλά τα αποκρύπτεις. Οι περισσότεροι αρνούνται να εφαρμόσουν τους κανόνες σωστής χρήσης της. Βέβαια έχουν δικαίωμα επιλογής, αποδεχόμενοι τον κίνδυνο να παρερμηνεύσουν  καταστάσεις και συναισθήματα.

Πόση σημασία έδωσα τότε σε μια ομήγυρη λέξεων;  Ένα θετικό και τότε υποφερτά παρενθετικό «σ’ αγαπώ» , ένα «μου λείπεις»,  ένα «θυμάμαι» και ένα «μαζί θα μεγαλώνουμε» , τώρα πια μου δείχνει φανερά τα αποθετικά του συναισθήματα, παρενθετικά επιμένοντας και έγινε ίδιο εσύ.
(Δε) σ’ αγαπώ, (δεν) μου λείπεις, (δε) θυμάμαι, μαζι (δε) θα μεγαλώνουμε.
Αυτό που έκρυβες το αποκάλυψες πια απνευστί. Και αυτή η δήθεν έκθεση σου μες στην παρένθεση κρύβει και κάτι ακόμα.
Το μυστικό της είναι ότι και εγώ μπορώ παρενθετικά να την παραβλέψω…
.-

Καληνύχτα…!