Για δες αλλάζει ο καιρός, αλλάζουν κι οι ανθρώποι...Διασκορπισμένες σκέψεις κ σχέσεις μεσ'τη διαφορετικότητα επιχειρούν να γαντζωθούν απ' το όμοιο και το σταθερό. Μα η αλλαγή ειναι η μοναδική σταθερότητα που προσφέρει ο χρόνος. Όσοι το αγνοούν απλά επιβιώνουν, όσοι ήδη το γνωρίζουν αλλά....ζουν!

Πέμπτη 9 Μαΐου 2013

Το ειδικό μου βάρος

Αφού αποκτήσεις μέσα μου το ειδικό βάρος ανθρώπου, τότε μπορώ να πω πως σε περικλείω. Και μόνο τότε σου επιτρέπω να με πληγώσεις.
 Μόνο όταν για μένα η αξία σου γίνει ανεκτίμητη, όχι γιατί θα αρνούμαι να σε υποβάλλω σε κάθε σύγκριση, αλλά γιατί απλά συνέβη, μόνο τότε θα μπορείς να με πονέσεις. Συνειδητά ή ασυνείδητα, υποσυνείδητα θα λειτουργεί αυτή η πιθανότητα της προδοσίας.
Και θα έρθει η στιγμή να παραχωρήσω το χώρο που κανένας δεν αξίζει, γιατί είναι αυτός που ανήκει μοναχά στον εαυτό μας. Θα γεννηθεί η μέρα, που ενώ θα μου χω υποσχεθεί χιλιάδες φορές και άλλες τόσες, να μη γίνεις η ουσία μου, εσύ θα έχεις ήδη γίνει.
 Και κάπως έτσι θα αποβάλλω το ειδικό μου βάρος, για να μου επιβάλλω το δικό σου αποκλειστικά.

 Και αυτός είναι μάλλον ο τρόπος που υπογράφονται οι καταδίκες, κρεμασμένες πάντοτε στο ειδικό βάρος της αγάπης.

Ξέρεις, αυτά τα συναισθήματα δεν γνωρίζουν  απο απόσταση, απλά κάποιες φορές υποχρεούνται να την βιώσουν. Χωρίς ορισμούς και μεγαλοστομίες, υπόκεινται στο αναπόφευκτο.
Και η απόσταση να ξέρεις δεν μετριέται πάντα σε χιλιόμετρα, τόπο και χρόνο. Μετριέται και σε αισθήματα.  Δύναμη, υπομονή και θάρρος. Και τόλμη, τόλμη και επιμονή. Στο μέγεθος της επιμονής μετριέται η δύναμη μας.
Σταμάτα να μετράς, σου λέω. Δεν πρέπει να μετρώ, μου λέω. Ούτε ανθρώπους, ούτε τον χρόνο, ούτε στιγμές. Γιατί όλα αυτά είναι αμέτρητα και χάνω την ουσία. Δεν είναι οι άνθρωποι αριθμοί, να τους προσθέσεις. Δεν είναι ο χρόνος υπαρκτός, να τον εγκλωβίσεις. Δεν είναι οι στιγμές μικρές, να τις συλλάβεις. Θα  το καταλάβεις;
 Αυτή είναι η απόσταση που πρέπει να διανύσεις. Αυτό το ευθύγραμμο σχήμα της μεταβολής. Το σήμειο Α είσαι εσύ και το σημείο Β η καρδιά. Και στο μέσο τους είναι το πρόβλημα που πρέπει να λύσεις. Απόσταση ίση μεταξύ των σημείων. Αγώνας άνισος μεταξύ "του θέλω σου" και της πραγματικότητας. Και η αποστολή σου είναι να φτάσεις στις καρδιές των άλλων. Απόσταση ίση και πάλι. Μα μετακινούμενος στόχος.
Μην απομακρύνεσαι, ούτε απο το στόχο σου, ούτε απο τους άλλους. Και μην προσθέτεις απαιτήσεις. Μόνο την απογοήτευση θα καταφέρεις να θεριέψεις με αυτόν τον τρόπο.

 Μη σκέφτεσαι και μη μετράς. Και να μιλάς. Γι αυτά που αισθάνεσαι, γι αυτά που γεννιούνται και γι αυτά που πεθαίνουν. Για ό,τι συμβαίνει μέσα σου και τους αφορά. Να τους μιλάς. Πρέπει να το γνωρίζουν.
Ακόμα και αν μέσα τους μικραίνει το ειδικό σου βάρος. Μην φερθείς ανήθικα στα συναισθήματα σου. Και ας σου φαίνεται πως μεγαλώνουν οι αποστάσεις προς τις καρδιές, ας σωπαίνουν τα αισθήματα, ας μικραίνουν οι αγάπες.

Δεν είναι όλοι γεννημένοι για αποστάσεις. Πρέπει εσύ στη διαδρομή να ανακαλύψεις, πόσοι αντέχουνε το ειδικό σου βάρος. Ή και το δικό τους εντός σου, που εξωτερικεύεται. Και πόσοι είναι ικανοί να σε αγαπάνε ακόμη, ενώ μπορούν πανεύκολα να σε πληγώσουν.

Γιατί, φίλε μου, όταν αγαπάς, δεν μετριέσαι, δε συγκρίνεσαι, και δεν σωπαίνεις.
Δεν φυλάγεσαι και δε μετράς... 


Ας μη μιλήσουμε, λοιπόν, στο γενικά, πάλι για αποστάσεις.
Πες μου μονάχα εάν το βάρος μου σου είναι υποφερτό.



                Α ____________________________________________________Β 


 



Σ[(α+γ)^2-(α-γ)^2]=απω/4  <=>Σ 
[(α^2+γ^2+2αγ)-(α^2+γ^2-2αγ)]=απω/4 <=>
Σ(α^2+γ^2+2αγ-α^2-γ^2+2αγ)=απω/4 <=>
Σ(α^2+γ^2+2αγ-α^2-γ^2+2αγ)=απω/4 <=>
Σ4αγ=απω/4 <=>
Σ4αγ=απω/4 <=>
Σ' αγαπώ
 
 
 
(Δεν είμαι εξίσωση να λύσεις)