Το μήνυμα

Αρκεί μια στιγμή και το μυαλό θα σε ταξιδέψει σε μέρη γνωστά και αγαπημένα. Είναι εκείνη ακριβώς η στιγμή που κοιτάς μέσα σε άλλα μάτια, μιλάς με άλλες λέξεις και ακουμπάς άλλα χέρια. Τα χέρια τα δικά μου όλο και πιο κρύα, ψυχραίνει βλέπεις και ο καιρός. Τα λόγια τα δικά μου όλο και πιο λίγα, γιατί αβίαστα χαθήκαν τριγύρω στο χαμό. Τα μάτια τα δικά μου όλο και πιο άδεια, γιατί στα αγνώριμα τα μάτια τους κοιτούν, ψάχνοντας για την ελάχιστη ουσία.

Μεταφέρθηκα λοιπόν σε αυτή την παραλία, που περνούσα τον καιρό μου κάποιο καλοκαίρι. Ένιωσα να με χτυπάει στο κορμί η θαλασσινή η αύρα κάθε που έσκαγε το κύμα. Αυτός ο ήλιος ο καυτός μαζί και η άμμος. Μαζί μου και αυτό το συναίσθημα από εκείνα που δεν εξηγούνται με λόγια αλλά αποτυπώνονται στο βλέμμα. Αν κάποιος από εδώ λίγο με ήξερε θα καταλάβαινε αυτό το γεμάτο βλέμμα. Πόσα χαμένα καλοκαίρια άραγε μακριά απ’ όσους αγαπάς; Δεν ξέρω αν μου λείπουν αυτά τα καλοκαίρια ή η αίσθηση ηρεμίας που σου μεταφέρουν.

Χτυπάει το κινητό και επιστρέφει το μυαλό στην πραγματικότητα. Ταράζομαι και νιώθω να ‘χω κλειστά τα μάτια και τα αυτιά, ακούω μόνο τον ήχο του κινητού και τις φωνές τους αμέσως μετά. Δεν έχω καταλάβει λέξη απ’ όσα λένε, δεν έχω να προσθέσω λέξη σε όσα διαφωνούν, δεν έχω πιαστεί από τίποτα νέο να το αποτυπώσω στο μυαλό. Κοιτάω την οθόνη. Ένα ξεχασμένο ‘καληνύχτα’ σα μια απόδειξη σκέψης, άλλαξε τον τρόπο που κοιτούσα όλο το βράδυ. Τον τρόπο που ένιωθα. Χαμογελώ. Αν κάποιος από εδώ λίγο με ήξερε θα καταλάβαινε αυτό το αληθινό χαμόγελο.

Είναι ώρα να φύγω. Κυλάει το μυαλό στο παρελθόν και με πληγώνει που και που η κάθε ανάμνηση. Το νόημα της ζωής μάλλον δεν είναι να ξεχνάς, αλλά να μάθεις να ζεις παρέα με αυτό που σε αποτελεί: το παρελθόν και το παρόν σου. Ένα ευχαριστώ για τη φιλοξενία και μια μεγάλη αγκαλιά από αυτές τις δικές μου. Αν κάποιος από εδώ λίγο με ήξερε, θα καταλάβαινε αυτή τη μεγάλη γεμάτη αγκαλιά. Ώρα όμως να πηγαίνω. Ο δρόμος υγρός και άδειος, ομίχλη και ψιλόβροχο. Η ανάσα κοφτή και άδεια. Άδειο και  το μυαλό. Σιωπή εντός και εκτός μου. Κάπως έτσι θα ναι οι συνθήκες στο απόλυτο κενό.

Στο δρόμο για το σπίτι φωνές, φώτα, φασαρία, αλκοόλ, γυναίκες, άνδρες και παιδιά. Σπασμένα μπουκάλια, σκουπίδια, εμετοί και ότι ξέμεινε εκεί από κάποια χαμένη αξιοπρέπεια. Σάββατο βράδυ βλέπεις, αλκοόλ άφθονο αντί για ρούχα, φτηνό φλερτ, τσιγάρα, χόρτο και αμνησία. Κάπως έτσι είναι οι συνθήκες στο δικό τους απόλυτο κενό.

Φτάνω στο σπίτι, ξανά στο κινητό, ένα ξεχασμένο «σ ’αγαπώ» και μια συνειδητοποίηση ακόμα.

Τα λόγια δεν είναι ποτέ φτηνά όταν είναι αληθινά. Τα λόγια γιατρεύουν πάντα τις πληγές όταν ξέρεις να τα ακούς και τα πιστεύεις. Τα λόγια λέγονται από αυτούς που κουβαλούν τελικά τις πιο αφόρητες και ανιδιοτελείς αγάπες του κόσμου. Γιατί είναι αυτοί, που δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν, τίποτα να αμφισβητήσουν και τίποτα να χάσουν. 

Αυτοί λοιπόν, που λιγάκι με ξέρουν δεν θα σταματήσουν ποτέ να γεμίζουν με αγάπη την κάθε μου μέρα. Θα ναι πάντα αυτοί που θα διαβάζουν το κάθε μου βλέμμα, θα γελούν με το χαμόγελό μου και θα επιστρέφουν τις αγκαλιές μου. Και όλα αυτά με κλειστά τα μάτια.

Γιατί και εγώ όλους αυτούς που λέω πως λιγάκι τους ξέρω, τους αγαπώ πιο καλά με σβηστό το μυαλό, κλειστά τα μάτια και ανοιχτή την καρδιά. 

Και τότε όλοι μπορούμε κάπως να κοιμηθούμε καλύτερα. Μακριά αλλά πάντα μαζί…

Καληνύχτα!

Θα ανθίσει αν το θες

    Το λουλούδι μου δίπλα στο παράθυρο ξεραίνεται. Το προόριζα για δωμάτιο με ήλιο, μα ο ήλιος δεν φτάνει ως εδώ. Το ποτίζω που και που αλλά δεν αρκεί. Το αλλάζω γωνία, πάγκο και οπτική, αλλά μάταια. Στεναχωριέμαι να το βλέπω να μαραίνεται γιατί όταν το  αγόρασα είχα πει θα το φροντίζω και είναι το πρώτο λουλούδι που αναλαμβάνω -επισήμως μάλλον- να εξοντώσω.  Και όσο να πεις το ήξερα πως εγώ δεν έχω καλή σχέση με τον προγραμματισμό ή τις ευθύνες, αλλά παρόλα αυτά το ήθελα. Ήταν ο στόχος μου αυτός ή η κακιά –για το λουλούδι μου- στιγμή. Στο κάτω κάτω πόσο δύσκολο είναι πια να φροντίσεις ένα φυτό, σκέφτηκα. Εξαρτάται και απ’ τα χέρια που θα πέσει, θα απαντούσε η μαμά μου μάλλον.

    Τι λουλούδι είναι, μη ρωτήσεις. Δεν έχω ιδέα. Το αγόρασα και δεν έχω ιδέα. Μου δίνω συγχαρητήρια, δε με βλέπεις. Δεν έψαξα καν να δω τι λέει το καρτελάκι, αν είχε έστω καρτελάκι, δεν θυμάμαι. Συγχαρητήρια. Αν ήξερα έστω το όνομα του, θα μάθαινα και πώς να το φροντίζω. Θερμά συγχαρητήρια και πάλι. Ούτε με τις ταμπέλες τα πάω καλά τελικά, ούτε και με τους στόχους γενικότερα. Και αυτό είναι τόσο όμορφο, μικρούλι, με κόκκινα άνθη και μεγάλα καταπράσινα γυαλιστερά φύλλα. Για πόσο ακόμα, δεν ξέρω…

Μαζευτήκαμε, λοιπόν, πριν δύο μέρες κάποιοι Έλληνες φοιτητές εδώ στα -αφιλόξενα- ξένα.  Ήρθε μετά εκείνος ο κύριος να μας μιλήσει, να μας δώσει συμβουλές για τη ζωή ή καλύτερα την επιβίωση στην πόλη, τα λάθη και την αποφυγή τους και τα μαθήματα που γίνονται παθήματα. Δεν του το ‘χες. Κοσμικός, παντρεμένος με παιδιά και μια γλώσσα οικεία. Κάτι παραπάνω από απλά ελληνικά. Ελληνικά της καρδιάς. Δεν είναι τι θα πει ο άνθρωπος που έχεις απέναντι σου ή τι λέξεις θα χρησιμοποιήσει, αφού στο τέλος ό,τι απομένει είναι αυτό που σε έκανε να αισθανθείς. Αυτό που κάποιοι ονομάζουν αύρα και κάποιοι άλλοι ένστικτο.

  Μας μίλησε για τη φυγή. Όχι τη φυγοπονία, ούτε τη ματαιοδοξία. Το κυνήγι της ευτυχίας εννοούσε. Δεν φεύγεις πολλές φορές από δειλία, αλλά γιατί η σκληρή αλήθεια σε αναγκάζει να δεις ότι αυτό που έχεις δεν είναι απαραίτητα αυτό που αξίζεις ή ακόμα χειρότερα, αυτό που αξίζεις δεν ανταποκρίνεται σε αυτό που θες. Το βασικό point είναι να ξέρεις τι θες ή που θέλεις να πας, κατέληξε. Να το τολμάς, είπε. Ας μην μπορείς επακριβώς να το προσδιορίσεις. Ας μην μπορείς να του δώσεις όνομα ή τίτλο. Ας μην ξέρεις που θα βγάλει. Ας το σχεδίαζες καιρό στη φαντασία σου και ας σε απογοητεύσει η πραγματικότητα στο τέλος. Ας σε προδώσει ο εαυτός σου. Ας μην είναι όλα αυτά που φαντάστηκες ή περίμενες αυτά που τελικά αντίκρυσες. Ας μην είναι η ζωή τόσο απλή. Ας κάνεις και λάθη. Ας μην γίνεται πραγματικότητα με μιας το όνειρο σου. Ας τραβήξει καιρό αυτή η ιστορία. Όσο έχεις μέσα σου θεό, θα προχωράς. Όσο έχεις ώμο να ακουμπήσεις. Όσο έχεις θέληση να μοιραστείς. Όσο έχεις δύναμη να αποκρούσεις τα κακά και να χαρείς με τα καλά. Όσο έχεις μέσα σου ψυχή μη φοβηθείς. Προχώρα.

  Είναι η πίστη του καθενός στο κάθετι, υλικό ή άυλο που σε πάει παρακάτω. Αυτή η πίστη που πρέπει να μένει ακλόνητη σα βράχος ακόμα και στο μεγαλύτερο ταρακούνημα. Και αυτή την πίστη δεν θα την ονομάσω εγώ, ούτε αυτός, ούτε κανείς, γιατί μονάχα εσύ ξέρεις από τι υλικό είσαι φτιαγμένος. Από τη μία, είπε, και θα χάσεις. Και θα βυθιστείς. Και θα απελπιστείς. Και θα κουραστείς. Και θα πληγωθείς. Όταν, λοιπόν, με όλα αυτά θα ψάξεις να πιαστείς από μια ελπίδα, θα βρεις το στήριγμα εκεί ακριβώς που δεν θα έψαχνες ποτέ εξαρχής. Στη δύναμη που κρύβεις εντός σου ή στην ψυχή που μοίρασες στους άλλους και σου επιστρέφει. Δανεικά είναι όλα, είπε. Θερίζεις ό,τι σπείρεις.  

Από την άλλη, και θα χαρείς. Και θα αγαπήσεις. Και θα νικήσεις. Και θα ανταμειφθείς. Και θα γελάσεις. Σε όλα αυτά, είπε, πως κρύβεται η παγίδα. Γιατί εκεί ξεχνάς μες στο χαμό, στο πανηγύρι, ποιος είσαι, που θες να πάς, ποιους αγαπάς και τι πιστεύεις.

  Δεν είναι η ζωή τρομοκρατία, είναι ένα παιχνίδι που όπου ο νικητής και ο ηττημένος τις περισσότερες φορές εναλλάσσονται στο ίδιο ακριβώς πρόσωπο. Δεν είμαστε ένα από τα δύο, αλλά και τα δύο σε άλλους χρόνους. Μην αυταπατάσαι, κανείς αιώνια ευτυχισμένος ή δυστυχισμένος. 

Και τώρα ας γυρίσουμε πάλι στο ταλαιπωρημένο το λουλούδι μου.[ Παίζω πολλές φορές με παρομοιώσεις και αλήθειες, όπως θα χεις ήδη καταλάβει]. Το λουλούδι μου θα δεις θα επιβιώσει και χωρίς ήλιο. Γιατί είναι πολύ χειρότερο να έχει εμένα για αφεντικό. Ας μη ξέρω καν το  όνομα του, πολλές φορές δεν χρειάζονται οι τίτλοι, οι  ταμπέλες και τα βαρύγδουπα λόγια για να κάνεις τα πράγματα όπως πρέπει και όπως θες. Δεν χρειάζεται ήλιος όταν βλέπεις το φως. Δεν χρειάζεται να ξέρεις την αιτία όταν γνωρίζεις την αφορμή. Δεν απαιτείται να γνωρίζεις μια γλώσσα για να νιώσεις τα αισθήματα. Δεν χρειάζεται να έχεις πολλά για να δώσεις τα λίγα ή τα βασικά.

  Δε θα επιβιώσει, λοιπόν, μόνο και μόνο επειδή το πιστεύω, αλλά γιατί σε αυτό το «μπορώ»  συγκεντρώθηκαν όλα τα «θέλω» του κόσμου. Γιατί είναι ο στόχος αυτός που σε κάνει να μπορείς ό,τι θες. Αρκεί να το θες, να το αγαπάς και να το πιστέψεις. Όσο αγαπάς και διαιρείς την αγάπη μοιράζοντας την, αυτή πολλαπλασιάζεται και γυρνάει στην πηγή. Και ας μην είσαι ποτέ απόλυτα νικητής ή απόλυτα νικημένος σε κάτι. Θα είσαι, όμως,  πάντα αυτός που επιμένει να κάνει το λουλούδι να ανθίζει και στη λάθος εποχή…. 

 Θα τα καταφέρεις, αν το τολμάς, αν το αγαπάς και αν το πιστεύεις...