Έχεις περάσει
ολόκληρη τη ζωή σου μες την πόλη, ή και τμήμα της ζωής σου μέσα σε αυτήν. Ναι,
είναι αυτές οι πόλεις που σε βρίσκουν στο μηδέν, στην αρχή της όποια σου ζωής,
της αλλαγής ή της συνέχειας μετά από κάποιο τερματικό γεγονός. Σε βρίσκουν στο μηδέν
και σε πάνε στο κάπου. Σε μεγαλώνουν, σε ανατρέφουν, σε ωριμάζουν, ώσπου φτάνει
η στιγμή που σε απελευθερώνουν. Σε αφήνουν να φύγεις, να ανοίξεις τα φτερά σου
για αλλού και ας επιμένεις να κοιτάζεις πίσω που και που διστακτικά. Και εσύ,
πρέπει να φύγεις, όχι γιατί αυτές οι πόλεις δε σε αντέχουν πια, αλλά γιατί δεν
μπορούν να σου προσφέρουν κάτι περισσότερο, χωρίς να καταστρέψουν αυτό που ήδη
έχεις.
Θα βάλεις κάτω το κεφάλι, θα περπατήσεις στα
αγαπημένα σου δρομάκια για τελευταία
φορά, θα γελάσεις δυνατά, θα κλάψεις λίγο ή πολύ, θα πάρεις μια τελευταία
ανάσα και θα
από-χωριστείς.
Ο από-χωρισμός και η αλλαγή είναι ίσως από τους μεγαλύτερους μας φόβους. Φόβοι
επαναλαμβανόμενοι και ανατροφοδοτούμενοι από κάθε νέα μας εμπειρία.
Αν δεν λύσεις
τα σκοινιά της βάρκας σου απ’ τη στεριά πως θα μπορέσεις να ταξιδέψεις;
Αν δεν
ταξιδέψεις πως θα μάθεις που ανήκεις τελικά;
Και αν δεν
μάθεις που ανήκεις, πες μου ποια πόλη θα σε χωρέσει;
Είναι και αυτή
η ''τελευταία φορά'', που λέμε σαν υπόσχεση, σε ό,τι αγαπάμε. Συγκεκριμένα, σε
ό,τι αγαπάμε και μας πληγώνει.
–Τελευταία
φορά και θα φύγω.
–Τελευταία
φορά και δεν θα ξανάρθω.
-Τελευταία
φορά και μετά…;
Η τελευταία φορά θα διαπιστώσεις πως ανανεώνεται κάθε φορά που την
λες. Γιατί όταν κάτι το λες με δύναμη και πάθος, είναι σχεδόν βέβαιο πως δεν
αντέχεις να το κάνεις κιόλας. Εξαντλείς όλη τη δύναμη του πραγματοποιήσιμου
στις λέξεις και αφήνεις αδύναμες τις πράξεις. Και αυτή η τελευταία φορά γίνεται
η επανάληψη μιας πράξης. Μέχρι να μην το πεις και να το κάνεις επιτέλους. Και
αυτή η πράξη θα σου βγει τόσο φυσικά, όσο η δύναμη της λήθης. Και θα ‘ναι αυτή,
η τελευταία φορά που θα πας. Και θα από-χωριστείς.
Και είναι και
αυτοί οι άνθρωποι στις όποιες πόλεις, που διακρίνονται σε τόσες πολλές
κατηγορίες που δε σου φτάνουν δυο ζωές να καταλήξεις. Και τους διαλέγεις
προσεκτικά έναν -έναν, κάποιους τους
κρατάς, κάποιους τους επιστρέφεις και όλους τους συνδέεις με την πόλη. Κάποια
μέρα τους αφήνεις και αυτούς να φύγουν, να σε από-χωριστούν, ώσπου να ‘ρθει η
στιγμή να σε από-δεσμεύσουν εκείνοι και να μείνουν αυτοί με την πόλη που αγαπάς
σαν το κομμάτι σου που άφησες εκεί.
Και όσο και αν θυμούνται ή αν αγαπούν είναι αυτή η ''τελευταία φορά μαζί''που
ίσως θα μείνει να θυμάται αυτή η πόλη.
Μόνο τότε θα
ξέρεις πια, πως τουλάχιστον εξωτερικά, έχεις κλείσει τους λογαριασμούς μαζί
τους και με την πόλη επίσης, όταν το ‘εδώ’
γίνει ‘εκεί’. Όταν το πεις, το
ακούσεις και κυρίως το αισθανθείς και το καταλάβεις. Σε αυτό το ‘εκεί’ ολοκληρώνεται ο από-χωρισμός και γίνεται πράξη η ''τελευταία φορά''. Μα τότε μόνο το
ξεπερνάς, όταν πια δε σε πονάει.
Και είναι
αυτές οι πόλεις, που είναι αναγκαστικά ποιοτικά κατώτερες από αυτούς τους
ανθρώπους που τις αποθεώνουν. Και δε χωρά σύγκριση καμιά, στον από-χωρισμό των
ανθρώπων όλων των πόλεων που αγαπάς.
Δεν ξέρω
αλήθεια πως θα ναι, αν μια μέρα αυτή η πόλη που ξεχνώ σιγά-σιγά μου ζητήσει να
γυρίσω πισω για ''τελευταία φορά'' και πάω και δεν τους βρω εκεί.
Ο πιο μεγάλος
φόβος είναι η μετατόπιση του από-χωρισμού
από το ‘εκεί’ στο ‘εδώ’. Και αυτή η αλλαγή δεν ξεπερνιέται.
Γιατί ανήκεις
σε ό,τι αγαπάς…
