Για δες αλλάζει ο καιρός, αλλάζουν κι οι ανθρώποι...Διασκορπισμένες σκέψεις κ σχέσεις μεσ'τη διαφορετικότητα επιχειρούν να γαντζωθούν απ' το όμοιο και το σταθερό. Μα η αλλαγή ειναι η μοναδική σταθερότητα που προσφέρει ο χρόνος. Όσοι το αγνοούν απλά επιβιώνουν, όσοι ήδη το γνωρίζουν αλλά....ζουν!

Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

Η συνθήκη της απώλειας

Χρόνο με το χρόνο εμείς τα πρώην πιτσιρίκια μαθαίνουμε πως το πέρασμα του χρόνου επιφέρει απώλειες παντός τύπου και είδους. Κοστίζει πολύ η ωριμότητα, η εκούσια ή η αναγκαστική, κυρίως σε αυτούς που θέλουν να μείνουν για πάντα κλεισμένοι στον γυάλινο κόσμο τους. Η αλλαγή είθισται να αντιμετωπίζεται με φόβο απο την πλειοψηφία των ανθρώπων και συνοδεύεται συχνά απο την αδυναμία αποδοχής της ή  την αδράνεια. Δεν μας αρέσει να αλλάζουμε ανθρώπους, συναισθήματα ούτε να χάνουμε την πιστη στον εαυτό μας, την αυτοπεποίθηση μας. Δεν γουστάρουμε να αλλάζουμε εμείς και τα αισθήματα μας ούτε ο περίγυρος μας και τα αισθήματα του ως προς εμας. Και αυτό ακριβώς που δε θέλουμε να συμβεί ή φοβόμαστε μην τυχόν συμβεί, είναι αυτό ακριβώς που συμβαίνει.
Διαβάζω τελευταία δεκάδες άρθρα περι ψυχολογίας και σχέσεων που φέρουν βαρύγδουπους τίτλους όπως "Γιατί χάνουμε τους φίλους μας μεγαλώνοντας" ή "Γιατί δεν μπορούμε να κρατήσουμε μια σχέση για πάντα" και διαβάζοντας τα καταλαβαίνω πως σε όλον τον κόσμο χιλιάδες χρόνια τώρα συμβαίνει ακριβώς το ίδιο πράγμα, με την ίδια συχνότητα και την ίδια ουσία. Και αυτό που συμβαίνει μπορεί να απλώς να συνοψισθεί στη φάση "Η συνθήκη της απώλειας". Και περιγραφικά να προστεθούν και οι λέξεις "των σχέσεων" , ή "των συναισθημάτων", "της πίστης" ή της "εμπιστοσύνης". Και κάπως έτσι όλη αυτή η κουβέντα οδηγεί ως δια μαγείας και πάλι στο κεφάλαιο σχέσεις.
Αλλαγές τελευταίες ή και παλιότερες που δεν ήθελες να δεις και να πιστέψεις. Φταίνε οι πλανήτες σου ή οι επιλογές σου; Φταις εσύ ή πάντα οι άλλοι; Όπου και να επιρίψεις ευθύνες και αμέτρητα 'γιατί' η ουσία είναι πως δε σου κάνουν πια, καταλαβε το. Όχι, δε φταις άμεσα, ούτε και αυτοί. Αυτοί που κάποτε σε γέμιζαν και τώρα όχι. Γιατί άλλαξε η συνθήκη των σχέσεων, η σύμβαση η κοινωνική και όλοι της οι όροι. Έγινε το "για πάντα", "για τώρα", το "τόσο πολυ", "για όσο" και το αμοιβαίο άλλαξε και για τους δυο κατεύθυνση. Και μέσα σε όλα αυτά διαπιστώνεις οτι αυτή είναι η τελειότητα του αμοιβαίου, το οτι γεννήθηκε το ίδιο πολύ συναίσθημα και για τους δύο μία τυχαία χρονική στιγμή στο παρελθόν, για να αλλάξει φορά στα βέλη των συναισθημάτων, σημαδεύοντας πλέον άλλα πρόσωπα, επίσης την ίδια ταυτοχρονη χρονική στιγμή κάπου στο παρόν. Και αυτή η τελειότητα, πίστεψε με, που κρύβει το αμοιβαίο γίνεται το ίδιο αντιληπτή και στο μαζί και στο χώρια. Γιατί όταν ο άλλος δε σου κάνει πια, δεν κάνει αμοιβαία. Άσχετα εάν ο ένας απο τους δύο επιμένει εγωιστικά να βλέπει το 'μαζί'. Ας κάνει ότι δεν είδε πουθενά γραμμένη τη λέξη τέλος. Ας έδωσε στο "χώρια" μια δεύτερη ευκαιρία.
Θα δώσεις ευκαιρίες, όταν αγαπάς, σε κάθε σχέση κάτω απο τις οποιεςσδήποτε συνθήκες. Μα όταν η αγάπη σου εντός σου δεν θεριεύει όπως παλιά, όταν ο άλλος δεν δίνει φλόγα σε μια σπίθα, τι να περιμένεις; Όταν δεν βλέπεις να σε αγαπούν όπως σου αξίζει, όταν μετράνε τι θα σου δώσουν και πότε, όταν περιμένουν ανταμοιβές και οφέλη, ποια ευκαιρία είναι ικανή να αντιστρέψει ένα χαμένο παιχνίδι;
Τότε πρέπει να αλλάξεις, φεύγοντας. Αφήνοντας τον καθένα να βρει τον δρόμο του, τον άνθρωπο του και τα θέλω του. Δεν κάνει σε κανέναν κακό η φυγή, μόνο το ψέμα, η υποκρισία και η λύπηση. Μόνο εάν αποστασιωποιηθείς μετράς τις καταστάσεις, τις εκτιμάς σωστά, επιμένεις ή επιστρέφεις. Μόνο η απόσταση και ο χρόνος βαθμολογούν την όποια επιλογή. Μπορεί να βγεις σωστός ή λάθος. Μπορεί να σου αναγνωριστεί στο μέλλον η όποια επιλογή ή και όχι. Όπως και κάποιοι απο τους ποιητές που είτε αναγνωρίζονταν ως μεγάλοι δημιουργοί μετα θάνατον είτε όχι. Ποίηση είναι και η ζωή και γράφει σχέσεις. Ή τις γράφει και τις εκδίδει ή τις σβήνει και τις τελειώνει.
Εμείς για τώρα επιλέγουμε αυτό που μας κάνει χαρούμενους, αυτό που μας γεμίζει αγάπη και δε ζητά, αυτό που μας νοιάζεται και αυτό που μας αγκαλιάζει με μάτια καθαρά. Όποιος αγαπάει αμοιβαία μένει, για τους υπόλοιπους θα μιλήσει η συνθήκη της απώλειας.

Και για το τέλος,όλοι εμείς που κάποια στιγμή στη ζωή μας επιλέγουμε το 'χώρια', θα τύχουμε μετά θάνατο των σχέσεων αναγνώριση.
Ή μια αιώνια απώλεια.
Ο χρόνος θα δείξει....


"Αγάπα ρε, τι άλλο γεννήθηκες να κάνεις πιο τέλεια;"

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2014

Επιθυμία για απώλεια



"Κύριε, μὴ μᾶς πάρεις κι ἄλλο τὶς ἀπώλειές μας.
Δὲν ἔχουμε ποῦ ἄλλοῦ να μείνουμε.
"- Κική Δημουλά (Απο την ποιητική συλλογή "Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως")

Αντί να μετράμε αστέρια και όμορφες στιγμές καταλήξαμε να μετράμε τις απώλειες μας. Τι δεν έχουμε, πόσα μας λείπουν, πόσα δεν αποκτήσαμε ποτέ και πόση ζωή χαραμίσαμε ψάχνοντας αυτό το κάτι που πάντα μας έλλειπε. Και έτσι περνάνε οι ώρες, οι μέρες, τα χρόνια και πάντα το κάτι που λείπει μπαίνει ως τίτλος σε κάθε κεφάλαιο της ζωής μας. Περνάει ο καιρός και το κάτι αυτό αλλάζει, ανάλογα με το χαρακτήρα που διαμορφώσαμε, τις συνθήκες που ζούμε, τα ‘θέλω’ μας που αλλάξανε. Ξεχνάμε πως χρόνο με το χρόνο θέλουμε και κάτι άλλο, διαφορετικό από χθες, πάντα μεγαλύτερο και καλύτερο. Γιατί η αχαριστία του ανθρώπου διογκώνεται με το πέρασμα του χρόνου αντί να συρρικνώνεται.  
Η δουλειά, οι σχέσεις, η οικογένεια, ο ελεύθερος χρόνος και τα λεφτά, όλα μαζί ή χωριστά συγκαταλέγονται ανάμεσα στο top 5 των επιθυμιών των ανθρώπων σε οποιαδήποτε εποχή υπό τις οποιεσδήποτε επικρατούσες συνθήκες. Φτιάχνουμε το ένα και χαλάει το άλλο, ή έχουμε το ένα και δεν έχουμε το άλλο, ή θέλουμε το ένα και θέλουμε και το άλλο και χιλιάδες άλλους συναφείς συνδυασμούς. Και κάπως έτσι στη γη περνάει ο χρόνος και εμείς στους υπολογισμούς. Τι δεν έχουμε και γιατί. Το πώς θα το αποκτήσουμε ή το τι κάνουμε λάθος και δεν το αποκτάμε είναι πάντα για μας μια άλλη συζήτηση που ανήκει στην κατηγορία των ΛΥΣΕΩΝ και εμείς επιμένουμε να αναλωνόμαστε στην κατηγορία του τονισμού των ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ.
Θα μου πείτε δεν γίνεται να τα έχουμε όλα. Θα σας πω δεν γίνεται να αδιαφορούμε για όσα έχουμε. Και όλοι μας έχουμε πράγματα σημαντικά στη ζωή μας. Ο τρόπος που τα αξιολογούμε ή η κλίμακα με βάση την οποία τα μετράμε διαφέρει. Όλοι έχουν επιθυμίες και όλοι είχαν κάποτε έστω και για μια φορά στη ζωή τους. Θα ήταν ψέμα να ισχυριστούμε ότι ποτέ στη ζωή κανενός από εμάς δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ καμία επιθυμία, μικρή ή μεγάλη. Ότι ποτέ δε χαρήκαμε για κάτι, ή ότι ποτέ δεν αποκτήσαμε τίποτα από όσα ευχηθήκαμε. Θα ήταν άδικο να πούμε πως δεν έχουμε τίποτα, ή ότι δεν είχαμε ποτέ. Γιατί ακόμα και τώρα δεν έχουμε πολλά από αυτά που θέλουμε, έχουμε πολύ περισσότερα και ας το αρνούμαστε. Και δε θα πω τα μεν κλισέ -αλλά ουσιαστικά- υγεία, οικογένεια κτλ. Έχουμε όλα αυτά που ζήσαμε έστω για μία φορά στη ζωή μας και μας κάνανε ευτυχισμένους τότε ή και τώρα, συνειδητά ή ασυνείδητα.
Ζητήσαμε σχέσεις και τις είχαμε, όπως τις θέλαμε ή τελείως διαφορετικές. Ζητήσαμε λεφτά και τα είχαμε, στην κλίμακα που ζούσαμε αξιοπρεπώς και πολύ καλύτερα ίσως από πολλούς άλλους ανθρώπους. Ζητήσαμε δουλειά και την είχαμε, είτε κερδοφόρα είτε όχι, είτε μείναμε είτε τα παραιτηθήκαμε. Ζητήσαμε φίλους και τους είχαμε, για όσο καιρό, με αμοιβαιότητα συναισθημάτων ή και όχι. Ζητήσαμε ελεύθερο χρόνο και τον είχαμε, και άπλετο και υπερβολικό και για πολλούς ανούσια διαχειρίσιμο. Και όλα αυτά κατά καιρούς συνδυάζονταν επιτυχώς και μεταξύ τους και συμβαίναν στις δικές μας τις ζωές- καλώς ή κακώς- όχι σε κάποιες άλλες. Γι’ αυτά που συνέβησαν και συμβαίνουν δεν κρατάμε σημειώσεις, ούτε μετράμε παρουσίες. Επιμένουμε δυναμικά στις απώλειες μας.
Συγκρίνουμε, ναι, τις ζωές μας με τις ζωές των άλλων. Λέμε αυτός περνάει καλύτερα από μένα. Αυτός έχει περισσότερα από μένα. Και έτσι οι απώλειες μας ξαφνικά αποκτούν γιγαντιαίες διαστάσεις. Ας αντιστρέψουμε το νόμισμα λιγάκι να δούμε όμως και από την άλλη πλευρά, έχοντας ακριβώς το ίδιο μέτρο σύγκρισης. Να πούμε για παράδειγμα ότι έχω πολύ περισσότερα από κάποιον άλλον. Ότι έζησα έστω για ένα λεπτό ευτυχισμένος εκείνη τη σχέση που χάλασε στην πορεία. Ότι μπορούσα να αγοράσω σε ένα λεπτό αυτό το μπλουζάκι που επιθυμούσα χωρίς καν να σκεφτώ τι μπορεί να σημαίνει το ποσό αυτό για κάποιους άλλους. Ότι μπορούσα για ένα λεπτό να καθίσω με τους φίλους μου στην καφετέρια και να γελάσω δυνατά.  Ότι μπορούσα να απολαύσω για ένα λεπτό γύρω από ένα τραπέζι το νόημα που κρύβει η λέξη οικογένεια. Ότι κατάφερα να αισθανθώ περήφανος για ένα λεπτό κρατώντας στο χέρι τα πρώτα μου χρήματα. Ότι μπόρεσα έστω για ένα λεπτό να κοιτάξω τον ουρανό και να αισθανθώ ελεύθερος. Και αυτό το ένα λεπτό δεν υπήρχε καμία μου επιθυμία απραγματοποίητη, καμία μου απώλεια ζωντανή.  
Έχεις τα πάντα γιατί είσαι τα πάντα. Και είσαι τα πάντα γιατί ανά πάσα στιγμή μπορείς να γίνεις τα πάντα, αρκεί να το θες. Μη μετράς αυτά που σου λείπουν, μόνο ζήσε. Να ζητάς, να επιθυμείς, να απαιτείς και να ονειρεύεσαι για να μπορείς να ζεις και να αποκτάς. Γιατί μόνο όταν επιθυμείς είσαι ζωντανός. Με την επιθυμία παίρνει νόημα αμέσως η κάθε ύπαρξη. Ξεκίνα λοιπόν να μετράς τα αστέρια και να κάνεις ευχές για όμορφες στιγμές, γιατί η γη έτσι και αλλιώς θα γυρίζει και χωρίς εσένα.    

Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2014

Τα δύο Άλφα





«Ο Άνθρωπος είναι η απάντηση όποια κι αν είναι η ερώτηση»- Αντρέ Μπρετόν

Αυτή τη φράση την είχα διαβάσει εδώ και 6-7 χρόνια στο προφίλ μιας παλιάς συμφοιτήτριας και ομολογώ ότι από τότε αυτή η φράση με ακολουθεί. Είναι δύσκολη η ζωή και απαιτητική και δεν υπάρχει τίποτα εύκολο σε οτιδήποτε έχει αναμειχθεί ο άνθρωπος. Σε ό,τι έχει δημιουργήσει και σε ό,τι έχει καταστρέψει. Η καθημερινότητα ακόμα είναι δύσκολη όσο δύσκολες είναι και οι σχέσεις, οι λέξεις, τα όνειρα και οι επιλογές. Αυτήν ακριβώς την καθημερινότητα προσπαθεί ο καθένας να αποδυναμώσει, να την φέρει στα μέτρα του, να την εξημερώσει. Και για μία μέρα κάθε τόσο, όλοι μας καταφέρνουμε να αισθανθούμε δυνατοί και αισιόδοξοι και γενναίοι και ικανοί και άτρωτοι και ισχυροί. Γιατί δαμάσαμε για λίγο αυτήν την καθημερινότητα που μας κατατρώει, που μας αγχώνει, που όλο απαιτεί από εμάς τον καλύτερο μας εαυτό, την καλύτερη μας μέρα, την πιο τέλεια στιγμή μας. Που όλο μας γεμίζει φόβους για το τώρα, το αύριο, το μεθαύριο και αμφιβολίες για το χθες.
Ο καθένας για τόσο λίγο όσο διαρκεί μία ημέρα έχει καταφέρει να χαμογελάσει, να ονειρευτεί, να αισθανθεί γεμάτος, πλήρης, σπουδαίος ή χρήσιμος. Και αυτή η μέρα, η μία, η μοναδική ή η επαναλαμβανόμενη με ρυθμό ασταθή, αρκεί για να γεμίσει την μπαταρία της αντοχής, γι’ αυτές τις απαιτητικές καθημερινότητες που θα έρθουν -θέλοντας και μη- και θα ταράξουν τα νερά. Άνθρωπος είναι η λύση, όποιο και αν είναι το πρόβλημα. Προβλήματα θα υπάρχουν πάντα, όπως και άνθρωποι, όμως οι λύσεις δίνονται μόνο όταν υπάρχει θέληση, προσπάθεια, επιμονή και αγάπη.
Τα περισσότερα προβλήματα, αυτά που λύνονται κατά γενική ομολογία, είναι συνήθως παιχνίδια του μυαλού, διαφορετικές οπτικές και αντιλήψεις με βάση την εμπειρία, την οικογενειακή, κοινωνική και οικονομική κατάσταση και τον περίγυρο του καθενός από εμάς. Αυτό που για μένα είναι ένα πρόβλημα και με απασχολεί ένα μήνα, για σένα μπορεί να είναι ένα θέμα ασήμαντο που λύνεται σε μια ώρα, ή σε ένα λεπτό, με μια διαφορετική προσέγγιση ή μια διαφορετική σκοπιά.
Όλα τα μεγάλα συναισθήματα θα έπρεπε να μετριούνται με βάση τον βαθμό της απόρριψης του ενός από τον άλλον. Το πόσο μ’ αγαπάς δηλαδή να μετριέται από το πόσο αποδέχεσαι εμένα ή το πρόβλημα μου. Να μη συμφωνείς με αυτά που σκέφτομαι ή με αυτά που λέω, ωστόσο να προσπαθείς να με καταλάβεις. Να θεωρείς το πρόβλημα μου χαζό αλλά κάθε φορά να το ακούς, να το σκέφτεσαι, να μου προτείνεις λύσεις και να τις επαναλαμβάνεις όταν τις ξεχνάω. Να συμφωνώ μαζί σου αλλά ποτέ να μην εφαρμόζω τίποτα από αυτά που μου πρότεινες. Να είμαι αδύναμος και να με κάνεις δυνατό, έστω για όση ώρα μιλάω μαζί σου. Να μου δίνεις κουράγιο και ελπίδα, έστω και αν μέσα σου πιστεύεις ότι δεν υπάρχει καμία. Να προσπαθείς να με κάνεις καλύτερο άνθρωπο, έστω και αν δεν γίνω ποτέ. Να επενδύεις σε μένα, έστω και αν σε απογοητεύω. Να με στηρίζεις ακόμα και αν δεν το έχω μεγάλη ανάγκη. Εκεί, ξανά και ξανά και ξανά. Να με ενεργοποιείς όταν αδρανώ. Να με κάνεις να βλέπω τι αξίζω, όταν νιώθω ένα τίποτα. Να είσαι εκεί όταν πιστεύω ότι δεν έμεινε κανείς. Να μου μιλάς, όταν σιωπώ. Να με διακόπτεις, όταν ξεφεύγω από την ουσία. Να με αγαπάς όπως θες, όπως μπορείς και για όσο, μα πάντα αληθινά και ανιδιοτελώς.
Τα προβλήματα του καθενός διαφέρουν σε ένταση, σε διάρκεια και σε μορφές. Κανείς δε θα ασχοληθεί με το πρόβλημα σου εάν δε σε αγαπάει αληθινά, κυρίως όταν όλοι μας λίγο πολύ επιβιώνουμε σε ζόρικες καθημερινότητες. Το πρόβλημα σου ας είναι όσο γελοίο, σοβαρό, ασήμαντο, μικρό ή μεγάλο θέλει. Όσο υπάρχει αγάπη μέσα σε έναν άνθρωπο και όσο αυτή η αγάπη απευθύνεται και πολλαπλασιάζεται γιατί διαιρείται, κανένα πρόβλημα, σε καμία βίαιη καθημερινότητα δεν θα διαρκεί περισσότερο από όσο του επιτρέπεις. Και μπορεί σε όλα τα προβλήματα να μην υπάρχουν λύσεις, αλλά υπάρχουν άνθρωποι. Και όσο υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχει και αγάπη.
Σε κάθε πρόβλημα που συναντάς, σε κάθε ερώτηση που θέτεις στον εαυτό σου ή σου θέτουν, σε κάθε λύση που γυρεύεις ή γυρεύουν, ρώτα : -Το κάνεις με αγάπη;
Αν ναι, τότε βρήκες την απάντηση στο πρόβλημα σου. Αν όχι, θα βρεθεί άνθρωπος να σε βοηθήσει.
Όπως και να ‘χει η φράση του Μπρετόν μπορεί να ερμηνευθεί και ως εξής: «Δύο είναι οι λύσεις στη ζωή, ο άνθρωπος και η αγάπη, αλλά πολλές φορές μιλάμε για το ίδιο ακριβώς πράγμα».

Αφιερωμένο στην Μαίρη που παρόλο που δεν έχει απαντήσεις, έχει μέσα της μια τεράστια και ανεξάντλητη αγάπη.