Iσορροπία

Δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο στην καθημερινότητα ενός ανθρώπου από τη διατήρηση των ισορροπιών. Η γεφύρωση του χάσματος ανάμεσα στα θέλω και στα πρέπει. Το θέλω, ίσως και να πρέπει αλλά δεν μπορώ. Τα επαγγελματικά και τα προσωπικά. Οι φίλοι, οι γνωστοί, οι άγνωστοι και οι εν δυνάμει άνθρωποι σου. Όλοι αυτοί που απορρίπτεις, όλοι αυτοί που θαυμάζεις, που θες να γνωρίσεις, αυτοί που σε απωθούν και αυτοί που σε έλκουν. Το αδύνατο και το δυνατό. Ο εγωισμός και η πραγματικότητα.

Δεν υπάρχει κάτι πιο εγωιστικό σε αυτόν τον κόσμο από το να μένουμε πιστοί οπαδοί μιας ψεύτικης πραγματικότητας που εμείς δημιουργήσαμε. Μια θεωρία, μια εμπειρία, ένα απόφθεγμα και μια διαπίστωση. Ναι ίσως να είναι έτσι, αλλά τις περισσότερες φορές πιστέψτε με είναι και αλλιώς. Όχι γιατί το λέω εγώ, αλλά γιατί τα πράγματα έχουν χιλιάδες αναγνώσεις, τόσες όσο τα μάτια που κοιτάζουν.  Και κάθε φορά, περισσότερο από το καθετί μας ενοχλεί η πραγματικότητα του ανθρώπου και των συναισθημάτων και όχι η πραγματικότητα των πραγμάτων. Γιατί τα πράγματα δεν έχουν ψυχή, σωστά;

Απόρριψη. Πόσο γελοία λέξη! Πόσο ακόμα θα ταράξει τις ισορροπίες μας μια λέξη χαμένη στη μετάφραση; Ποιος σε απορρίπτει μωρέ και γιατί; Γιατί να πιάνεις πάντα λάθος το νόημα της; Είναι δυνατόν σε τόσα δις κόσμου πάνω στη γη να δεχτείς πως «όλοι σε απορρίπτουν»; Ποιοι είναι αυτοί οι όλοι; Μένουν κάπου όλοι μαζί; Θες να μου πεις πως η απόρριψη είναι κάτι διαφορετικό από μια εμπειρία που σε πάει παρακάτω; Που σε κάνει καλύτερο; Που σου δείχνει ότι η ζωή έχει τα ups και τα downs της; Που σε απομακρύνει από την λάθος κλειδαριά; Είναι μια προσωρινή κατάσταση με διδακτικό περιέχομενο και όχι μια μόνιμη κατάσταση που σε σημαδεύει. 

Είναι δύσκολες οι ισορροπίες εάν πιστέψεις πως έχεις απορριφθεί. Αλλά πάντα βοηθάει εάν σκεφτείς πως οι ευκαιρίες είναι τόσες όσες ο συνολικός πληθυσμός της γης επί δύο. Γιατί όλοι αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία, σωστά; Μην πεις πως απορρίφθηκες, πες πως δεν ήσουνα για εκεί. Δεν ήσουνα για αυτούς. Δεν ήρθες στον κόσμο για να κάνεις αυτό για το οποίο «έφαγες πόρτα». Πες πως ήταν για καλό και προχώρα παρακάτω. Δες τι θες, και όχι τι πρέπει να θες. Και εάν δεν είσαι σίγουρος γι’ αυτό, μη χάνεις χρόνο προσπαθώντας να κολλήσεις κάπου που δεν κολλάς, ή να χωρέσεις κάπου που περισσεύεις. Αφιέρωσε χρόνο για να βρεις τι είναι αυτό που θες. Και αυτό δεν λέγεται εγωισμός, λέγεται ευτυχία.

Ισορροπίες στις σχέσεις με τους ανθρώπους. Να είσαι ο εαυτός σου. Αυτός ο εαυτός που δεν υποκρίνεται, που δεν ανέχεται κάποιον με το ζόρι για να είναι αρεστός, αυτός που είναι φως και όχι ηθοποιός. Γιατί κανείς δεν μπορεί να μην είναι ο εαυτός του για μια ζωή, ακόμα και αν το κάνει κάθε μέρα. Κάποια στιγμή θα αποκαλυφθεί και θα ρίξει τις μάσκες. Και δεν υπάρχει χειρότερη απογοήτευση για κάποιον να διαπιστώνει πως η λίρα του η πολύτιμη ήταν κάλπικη. Και κάλπικη και κούφια. Και το κούφιο ξέρεις κάνει αυτόν τον απαίσιο εκκωφαντικό θόρυβο που κανείς ποτέ δε ξεχνά.

Να ισορροπείς στο εγώ σου το αληθινό για να έχεις διάρκεια στο χρόνο και ρίζες στο χώρο. Και εάν δεν σε εκτιμούν τώρα, θα σε εκτιμήσουν όποτε διδαχτούν την ύλη της εκτίμησης. Και εάν δεν σε εκτιμήσουν ποτέ, δεν είναι απόρριψη, είναι μια μεγάλη νίκη. Γιατί εσύ θα είσαι ο εαυτός σου στην πορεία των ετών και εκείνοι απλώς θα κάνουν τη ζωή τους. Και θα ναι όλοι ευτυχισμένοι. Εάν αυτό δεν είναι ισορροπία, τότε τι είναι; 

Και αν με ρωτάς, ΟΧΙ, δεν πρέπει να έχεις πάντα αυτό που έχεις ονειρευτεί, γιατί υπάρχει πάντα η πιθανότητα αυτό που δεν φαντάστηκες ποτέ να ναι πολύ καλύτερο. Δεν είναι απαραίτητο πάντα να έχεις αυτούς που θες, γιατί δεν κάνουν όλοι για μετά, δεν πάνε όλοι μαζί στο «παρακάτω». Δεν είναι ανάγκη να περπατάμε με αλυσίδες ο ένας δίπλα στον άλλον ή να κρατάμε ο ένας το χέρι του άλλου για να προφέρουμε το «μαζί». Μαζί θα είμαστε όσο περπατάμε παράλληλα προς την ίδια κατεύθυνση, έχοντας  κοινό προορισμό. Και η ισορροπία δεν βρίσκεται στις καθημερινές εκτιμήσεις των συναισθημάτων των άλλων. Η ισορροπία είναι μια εσωτερική κατάσταση και αρχίζει πάντα από μια απόφαση. 

Αποφάσισε το. Θέλω να κάνεις ότι μπορείς και ότι περνάει από το χέρι σου για να χαμογελάς ακόμα και όταν βρίσκεσαι στα άκρα. Θέλω να κάνεις ότι μπορείς ώστε να βρίσκεις ευτυχία και ισορροπία ακόμα και στην μεγαλύτερη απόρριψη. Θέλω να αντιδράς στο μέτριο, διεκδικώντας αυτό που είναι για τον εαυτό σου. Θέλω να είσαι ο μεγαλύτερος εγωιστής ισορροπίας. Να κάνεις την μεγαλύτερη κατανάλωση από όλους. Να ισορροπείς αυθεντικά στο τώρα, με θράσος και τσαμπουκά. Δεν θέλω να μου υποσχεθείς τίποτα, αλλά να κάνεις ότι μπορείς. Γιατί οι υποσχέσεις φίλε μου, δένονται με το μέλλον και εγώ έχω μάθει να παλεύω μόνο με το παρόν.

EYΘΥΝΗ

Aσπρόμαυρο. Κλαυσίγελος. Χαρμολύπη. 

Διακυμάνσεις συμπεριφοράς και συναισθήματος, σχεδόν καθημερινά. Δεν είναι εύκολη η ζωή, μα πότε ήταν; Αυτός που επιμένει πως είναι, μάλλον δεν της αντιστέκεται, δεν ζει, δεν αναλαμβάνει στις πλάτες του ευθύνες. 

Όσο μεγαλώνεις, τόσο πιο δυσβάστακτο φορτίο ζωής κουβαλάς. Ανθρώπινες σχέσεις, δουλειά, άγχος, άγχος, άγχος, ευθύνες, λεφτά, άγχος, επιβίωση, άγχος, άγχος, συναισθήματα, πόνος, άγχος, απώλεια. 

Μια μέρα όλοι θα πεθάνουμε, αλλά από το άγχος μας. Θα λέμε μακάριοι οι βλέποντες απλή τη ζωή. Μακάριοι οι ανεύθυνοι και οι ευθυνόφοβοι. Μακάριοι οι ανίκανοι να αισθανθούν. Μακάριοι οι μοιραίοι. 

Ο πόνος και η απώλεια δεν ανήκουν στην κατηγορία συναισθήματα, γιατί είναι ιδιαίτερες κατηγορίες από μόνα τους. Κεφάλαια ολόκληρα.  Και η αγάπη…! Τι να πει κανείς για την αγάπη;

Τελευταία, τώρα ειδικά με την καραμέλα «κρίση», η καθημερινότητα μας έχει μπει σε άλλη διάσταση. Άγχος…και τρέξιμο, θα προλάβουμε το κακό; Θα επιβιώσουμε; Πάνε να μας εξοντώσουν έτσι; Χάθηκε η ανθρώπινη επαφή, σωστά; Που να βρω δουλειά; Έχεις κάποιον να σε συντηρεί; Τι να τα κάνεις τα αισθήματα, λεφτά υπάρχουν; Σε άλλη διάσταση η απελπισία σου λέω…

Σε περιόδους μεγάλων κρίσεων βλέπεις, γίνονται ή οι σπουδαίες επαναστάσεις ή τα μεγάλα πραξικοπήματα. Εμείς προς το παρόν βιώνουμε το απόλυτο μηδέν. Κενό. Μια έτσι, μια αλλιώς αλλά πάντα σημειωτόν. Κανείς δε γελάει πια, κανείς δε χαμογελάει. Πόσα έχεις εσύ; Πόσα έχω εγώ; Γιατί; Ποιος έχει παραπάνω; 

Να μοιραζόμαστε τις λύπες μας και να πολλαπλασιάζαμε τις χαρές μας έπρεπε. Άλλα με τόσο άγχος που να προλάβεις;

Που να προλάβεις να δεις τον άλλον μες στα μάτια; Που να βρεις χρόνο να πεις μια καλή κουβέντα σε αυτόν που μόλις γνώρισες; Πότε να αγκαλιάσεις σφιχτά αυτόν που σε βοήθησε σε κάτι; Γιατί να πεις ευχαριστώ σε αυτόν που αγαπάς; Γιατί να τρέχεις καθημερινά, μένοντας τόσο στάσιμος; Γιατί να ζεις ενώ δεν αναπνέεις; Γιατί να σκέφτεσαι ενώ μπορείς να νιώσεις; Γιατί να περπατάς ενώ μπορείς να πετάξεις;

Γιατί ρε άνθρωπε να είσαι τόσο λίγος;

Δεν είναι εύκολη η ζωή. Πάρε μια ανάσα, έχει και παρακάτω.

Κάθε μέρα θα χάνεις και θα πονάς. Στη δουλειά, στα λεφτά και στην αγάπη. Μα κάθε μέρα θα νικάς. Θα βάζεις στην τσέπη αόρατα χαμόγελα και αυτή η ικανοποίηση θα σου φτιάχνει τη μέρα.

Κάθε μέρα, δεν θα ναι εκεί κοντά αυτοί που αγαπάς, μα θα υπάρχουν κάπου, τέμνοντας σε. Κάθε μέρα θα σκέφτεσαι τι έχεις, τι έχασες και θα μετράς. Μα πάντα θα κάνεις λάθος. Δεν μετριέται το άπειρο, ούτε η αγάπη.

Κάθε απώλεια θα’ ναι μόνο υλική, γιατί η ουσία δεν χάνεται. Και ο πόνος δεν πιάνεται, μα κρύβει αγάπη. Κανείς δεν πονά, εάν δεν έχει καρδιά. 

Ισοπέδωσε τα όλα.  Αμφισβήτησε τους όλους. Γκρέμισε τις θεωρίες και τις πράξεις τους. Αλλά όπου κι αν πας, κάτι θα χτίσεις. Κάπου θα βρεις γερά θεμέλια. Γιατί η ουσία δεν χάνεται ποτέ. Και την ουσία την βλέπει καλύτερα πάντα αυτός που πόνεσε και έχασε. Που τόλμησε και ανέπνευσε.

Δεν είναι εύκολη η ζωή. Για δύσκολη μου μοιάζει. Δύσκολο δεν είναι να τη ζεις, μα να μπορείς να αναπνεύσεις αγαπώντας. Γιατί ευθύνη φίλε μου, δεν αποκτάς όταν σε αγαπάνε, αλλά όταν μπορείς και αναπνέεις μόνο για αυτούς που αγαπάς. 

(Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο σε όλους όσους ήρθαν, έρχονται ή θα έρθουν!)  

Aγάπα φίλε μου...

Άνοιξε η περίοδος κυνηγιού του ιδανικού. Εδώ και κάτι αιώνες. Φορτωμένοι ταμπού, προκαταλείψεις, και κοινωνικά πρότυπα βγήκαμε πάλι στους δρόμους προς αναζήτηση του χαμένου ιδανικού. Ο τέλειος φίλος, ο τέλειος γκόμενος, η τέλεια δουλειά, το τέλειο αμάξι έχει τον ατελείωτο. Κουτάκια στενά, ας τσεκάρουμε προϋποθέσεις, παλιές αντιλήψεις, ας θυμηθούμε τι έλεγε η αδερφή της θείας της γιαγιάς μας στην παλιά γειτονιά. Και περνάει ο καιρός και προστίθενται κι άλλα στην μαύρη -της μοίρα μας- λίστα και η αναζήτηση συνεχίζεται αιωνίως με μια ελπίδα που εκτείνεται ως το άπειρο.

Καλά, τέλειο δεν υπάρχει, δε σας είπα δα και κάτι καινούριο.  Ιδανικό δεν υπάρχει, ε καλά, το ξέρατε ήδη. Η ευτυχία είμαστε εμείς ή η ευτυχία κατοικεί μέσα μας, απαραίτητες εκφράσεις στο χρύσωμα χαπιού. Καμία άλλη μπούρδα, γενικευμένη θεωρία ή παγιωμένη παλαιωμένη αντίληψη. No more bullshit. Η αλήθεια αγάπη μου, είναι ένα μέγεθος υποκειμενικό, όπως και το τέλειο και το ιδανικό. Αλλά και αυτό το ξέρετε ήδη.

Αυτό που ίσως να λέω για πρώτη φορά είναι πως μόλις χθες ανακάλυψα πως το κάρμα δύο ανθρώπων είναι αγάπη, η ανάμνηση υπάρχει λόγω αγάπης, ο χρόνος είναι ασήμαντος εξαιτίας της αγάπης, η απώλεια μνήμης άσχημων περιστατικών οφείλει την ύπαρξη της στην αγάπη, ο πόνος θεραπεύεται με αγάπη, το χαμόγελο συνοδεύει και συνοδεύεται από την αγάπη, οι καρδιές χτυπούν για χάρη της αγάπης και εμείς συνεχίζουμε να ζούμε, να αναπνέουμε, να υπάρχουμε και να αισθανόμαστε από την αγάπη, εξαιτίας και για χάρη αυτής, μέσα από αυτήν, για αυτήν και για όσους αγαπάμε. Με και χωρίς την επιφύλαξη ότι αγαπιόμαστε. Ο κόσμος δεν περιστρέφεται γύρω από τον άνθρωπο και τις σχέσεις του αλλά γύρω από τον άνθρωπο και τις αγάπες του.

Και αυτό το τελευταίο ίσως είναι η μεγαλύτερη δική μου ανακάλυψη. Να αγαπάς, ναι, πολύ ναι, δίχως όρους ναι, αλλά να αγαπάς και να μην αγαπιέσαι; Αμέ. Η σχέση είναι σύμβαση αμφοτεροβαρής, βαρύνει δηλαδή και τις δύο πλευρές, τους δύο συμμετέχοντες. Η φιλία είναι επίσης σύμβαση αμφοτεροβαρής, δένει όλους τους συνδεόμενους μεταξύ τους και τους καθιστά ίσους, με ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις. Η αγάπη όμως φίλε μου, είναι απολύτως προσωπική υπόθεση. Δεν υπογράφεις συμβόλαιο με όρους, δεν εξαρτάς τη δική σου αγάπη από άλλες παρόμοιες ή ίδιες για να υπογράψεις. Υπογράφεις όπως και να ‘χει την καταδίκη σου. Και μάλιστα με χαμόγελα. Η αγάπη φίλε μου, είναι καθαρά δική σου επιλογή. Σύμβαση ετεροβαρής, που καθιστά την άλλη πλευρά σε πλεονεκτικότερη θέση από σένα. Σε θέση ισχύος, με εσένα δότη και τον άλλον λήπτη. Αγάπης λήπτη. Και δεν ζητάς ανταλλάγματα και χάρες γιατί τότε δεν θα ήταν αγάπη αλλά σύμβαση.  Δίνεις ό,τι έχεις και ό,τι δεν έχεις και αν αγαπηθείς πίσω, πίστεψε με πως θα λάβεις αγάπη πολλαπλάσια της δικής σου.

Αλλά για να δώσεις πρέπει πρώτα να χάσεις. Να μάθεις την απώλεια για να εκτιμήσεις την κατοχή.  Εκτός και αν είσαι εξαίρεση. Απ’ αυτές τις λίγες φωτεινές εξαιρέσεις που δίνουν δίχως τελειωμό, που όλο παράγουν αγάπη αέναα προς κατανάλωση. Και αν την βρεις αυτήν την μαγική εξαίρεση ανθρώπου φρόντισε μην την χάσεις για να την εκτιμήσεις. Αν πάλι είσαι όπως όλοι εμείς, σε καταλαβαίνω. Αγάπα φίλε μου, και ας σε πατάνε, μίλα και ας σωπαίνουν, άκου και ας φωνάζουν, νιώσε και ας φοβούνται, τόλμα και ας δειλιάζουν. Αυτό το συναίσθημα είπαμε δεν εξαρτάται από τίποτα και από κανένα, μόνο από τον ίδιο σου τον εαυτό και από την καρδιά σου. Αν το θες, αν τολμάς και αν αντέχεις, αγάπα.

Αν δεν σε αγαπούν, θα το καταλάβεις ή καλύτερα θα το νιώσεις. Κι αν σ’ αγαπούν θα μείνουν πάντα δίπλα σου, κοντά ή μακριά, αλλά πάντα δίπλα στην καρδιά σου. Κι αν αυτό το «πάντα» τρομάζει τους περισσότερους από εσάς, μάθετε πως στην αγάπη μόνο ένα «για πάντα» την συνοδεύει ιδανικά. Γιατί αν αγαπάς αληθινά, θα αγαπάς για πάντα. Τα προσωρινά είναι συμβάσεις και εδώ μιλάμε για αισθήματα. Το «ποτέ» από την άλλη δεν ταιριάζει πλάι σε πράγματα που υπάρχουν. Αγάπα φίλε μου για πάντα και μετά από αυτό το συναίσθημα βάζε τελεία. Μην ψάχνεις ανταπόδοση και λόγια μαγικά ή πράξεις. Απέναντι στον εαυτό μας πρέπει να είμαστε εντάξει για να κοιμόμαστε ήρεμα τα βράδια. Καμία υποχρέωση και κανένα δικαίωμα σε καμία πλευρά, μόνο επιλογή. Βήμα ή όπισθεν.

Η αμοιβαιότητα είναι κατάσταση εγωισμού και η αγάπη στρέφεται στο «εσύ», στο «σε σένα» στο «για σένα». Η αμοιβαιότητα είναι επικίνδυνη σε σχέσεις μακροχρόνιες. Και εγώ σου είπα πως «θα σ’ αγαπάω για πάντα». Η αγάπη είναι μία, κάθε είδους και λογής, αλλά μία ενιαία και ελεύθερα περιπλανώμενη στο χώρο μου, σου, του, μας, σας, τους.  Η αμοιβαία αγάπη είναι σα ρώσικη ρουλέτα: ξέρεις πως όσο συνεχίσεις να πατάς την σκανδάλη κάποια στιγμή θα σε βρει η θανατηφόρα σφαίρα και θα τελειώσεις. Η μόνη σταθερή εγγύηση στην αγάπη είναι ο εαυτός μας και η γνώση του εαυτού μας. Τόσο που να λες το σ’ αγαπώ, να το εννοείς για πάντα και να μείνει. Να μη φανείς ποτέ ανακόλουθος στον εαυτό σου, πόσο μάλλον στον άλλον. Να μην σε απογοητεύσεις ποτέ, ούτε και αυτόν που αγαπάς. Να έχει τη σιγουριά της αιωνιότητας με έναν μικρό φόβο θανάτου. Τόσο μικρό σχεδόν αμελητέο, για να το θυμάται. Να ανοίγει τα τετράδια και να το βρίσκει γραμμένο, να το διαβάζει στα μάτια σου, στις σκέψεις σου, στα λόγια σου, στις πράξεις και τα γέλια σου. Και όταν γίνεις ολόκληρος αγάπη, τόση πολύ που να μην πιστεύει πως υπάρχει και υπάρχεις, τότε ίσως και να σε αγαπήσει πίσω, τόσο πολύ που να συμβαίνει ήδη και να μην το έχεις πάρει χαμπάρι.

«Δεν χάνεται η ψυχή, αγάπη αν δοκιμάσει…»