Καλοκαιρινοί Χειμώνες

Έχω καιρό να γυρίσω σε σένα. Έχω καιρό να γράψω και να γνωρίσω εμένα. Ξέρεις τελευταία φοβάμαι να εξετάσω τη ζωή ενδελεχώς. Με έχει καταπιεί η επιφάνεια. Με έχει χωνέψει η πραγματικότητα.
Ναι, είναι όμορφο να σε αγκαλιάζουν δυο ζεστά χέρια, να σε κρατούν προστατευμένη απο το μένος των καιρών. Μα είναι πιο όμορφο να κοιτάς τον κόσμο στα μάτια, να μην έχεις λόγο να λυγίσεις, ούτε όρκο να πατήσεις. Κάποιες φορές είναι υπέροχο να αγγίζεις τα πάντα του τίποτα. Κενό ...και μετά απο αυτό καλοκαίρι.
Γίνεται να μην αγαπάς καλοκαίρι;
Πώς γίνεται να πιστεύεις ότι δεν σ' αγαπούν καλοκαίρι; Μα καλοκαίρι;
Φοβάμαι...
Τελευταία νιώθω πως είναι η αγαπημένη μου λέξη...Φοβάμαι.
Όχι το καλοκαίρι, αλλά  τον άνθρωπο που βλέπω τους χειμώνες. Εκεί που ήλιος δεν φτάνει να ποτίσει την ψυχή του. Και μένει το σκότος απτόητο να καταδυναστεύει τον μέσα του εαυτό.

Και κάπου κάπου προσπαθώ να κοιτάξω εντός μου, μήπως και ανακαλύψω τυχαία στο χάος των σκέψεων και των συναισθημάτων μου, μία ανεξάντλητη πηγή τόλμης. Μήπως την πάρω αγκαλιά και την μοιράσω στον κόσμο, να έχει κουράγιο να δίνει ακόμα και απο αυτά που στερείται. Μα σκέψου πόσοι θα δώσουν αυτό που τους περισσεύει, όχι αυτό που δεν τους αρκεί.

Ένας...για αυτόν τον ένα ζούμε πια, για την εξαίρεση που θα ντροπιάσει τον κανόνα. Γι' αυτόν αξίζει να περιμένεις, να βιώνεις αλλαγές, να γίνεσαι λιώμα υπομένοντας τα πάντα. Κι ας μην είναι τ' άλλο σου μισό, ας είναι φίλος, ας είναι γκόμενος, ας είναι περαστικός. Ας είναι κάτι, όχι τίποτα.
Ας είναι τα πάντα ενός μεγάλου τίποτα. Ας είναι....
Μην περιμένεις πολλά καλοκαίρια να σου αλλάξουν την ζωή. Τα καλοκαίρια σε πληγώνουν. Έχουν ήλιο, αλμύρα, αλκοολ και θύματα. Θύματα ερώτων που έπεσαν βροχές στα καλοκαίρια των θυτών.
Όταν επιστρέψει ο χειμώνας να νιώθεις ευλογημένος που θα 'σαι ίσως στο τίποτα αντί για θύμα.
Γιατί τελικά ο κερδισμένος είναι αυτός που βλέπει τους χειμώνες να έρχονται και να φεύγουν...με φόβο ή στο τίποτα.



"Hay amores..."