Όσα δεν παίρνει ο άνεμος...

-Ελάτε σπίτι να μαγειρέψουμε ρε. Έχω πάει σουπερ μάρκετ και έχω τα πάντα. Να περάσουμε την Κυριακή μας εδώ,  να φάμε, να πιούμε, να γελάσουμε. Φέρτε και επιτραπέζια παιχνίδια για μετά και κανά χαρτάκι. Πάλι ξέχασα τη Μοnopoly στο πατρικό μου ρε.  Σας περιμένω όλους. Μαζί.
-Δεν θέλω να πάω σπίτι μου απόψε κορίτσια, να ξέρετε. Θα πιούμε μέχρι τελικής πτώσεως, θα πάμε και σε afterάδικο μέχρι το ξημέρωμα. Και έτσι για κλείσιμο θα πιούμε και καμιά μπύρα στην παραλία το πρωί, να δούμε την ανατολή, να θάψουμε όλους του μαλάκες γελώντας και μετά θα κοιμηθούμε όλες μαζί σε ένα σπίτι. Τι να κοιμηθούμε δηλαδή; Να πέσουμε σαν τούβλα πέντε-πέντε σε καναπέδες, σε κρεβάτια και στα πατώματα, να λύσουμε όλα τα ερωτικά "γιατί" μας έτσι μεθυσμένες, να μη βρούμε λύσεις, να καταλήξουμε σε αδιέξοδα και να ξερνάμε όλες μαζί με σειρά προτεραιότητας για τη μισή υπόλοιπη μέρα. Πολύ.
-Που θα πας ρε; Μην ξενοικιάσεις απο τώρα. Κάτσε ένα εξάμηνο ακόμα εδώ. Θα σε φιλοξενήσω εγώ, θα μένεις σε μένα, να μη μου ανησυχείς. Θα στεναχωρηθούμε ολοι εάν φύγεις. Είμαστε μια παρέα πια. Πες μια δικαιολογία στους γονείς σου. Προσπάθησε σου λέω, δεν χάνεις τίποτα. Είναι νωρίς ρε ακόμα, δώσε μια παράταση. Θα τελειώσει για όλους μας, αλλά όχι ακόμα.
Μείνε.
-Ρε βλάκα μην κλαις. Θα έρθω απο εκεί, ηρέμησε. Τι σου είπε δηλαδή; Τι χωρίσατε; Αχ, δεν καταλαβαίνω τι λες. Κλείσε, κλείσε.... έρχομαι απο εκεί να μου τα πεις αναλυτικά. Ηρέμησε όμως, δεν μπορώ να σε ακούω έτσι. Ντύνομαι και έρχομαι σφαίρα. Περίμενε.
-Ο Νίκος μου είπε για την εκδρομή. Κανονίστηκε ε? Μην πείτε όχι. Θα πάμε 4 μέρες εκεί οδικώς. Εντάξει θα ναι κουραστικό το ταξίδι, αλλά αν δεν τα κάνεις τώρα, πότε; Όσοι πήγαν μας είπαν τα καλύτερα. Είναι εμπειρία, αξίζει. Θα πάω αύριο να δώσω προκαταβολή για όλους μας. Έχει και έκπτωση 20% για τους φοιτητές, να ναι καλά το πάσο. Καλά ε, ανυπομονώ! Εγώ θα τα οργανώσω όλα μην αγχώνεσαι. Θα ενημερώσω και τους άλλους να είναι έτοιμοι. Θα περάσουμε τέλεια ρε.  
Τα λέμε. 
-Ναι ρε, δεν υπάρχει αυτή η πόλη. Είναι μαγεία. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να ήρθε και να μην την ερωτεύτηκε εξαρχής. Ο κόσμος, τα φώτα, η κίνηση, το κλίμα, ο αέρας τα συναισθήματα. Όλα μαζί. Είναι και η φάση ρε, φοιτητικά. Μαγεία.
-Θα χωρίσω δεν πάει άλλο. Μη μου λέτε να σκεφτώ. Δεν έχω να σκεφτώ τίποτα. Δεν καταλαβαίνει ρε σας λέω. Δεν επικοινωνεί το παιδί. Ναι έχω νεύρα, κάθε μέρα έχω νεύρα, δεν είναι ζωή αυτή ρε. Κλάμα, κλάμα, κλάμα και νεύρα, νεύρα, νεύρα. Αγάπη; Δεν σου φτάνει ρε κάποια στιγμή  και η Αγάπη. Τι να σου κάνει πια; Πόσα θαύματα ακόμα; Αρκετά πια. Φτάνει.
-Πέρασα το μάθημα ρε. Κερνάω απόψε ό,τι θέλετε, όπου θέλετε. Θα βγούμε να το κάψουμε. Πτυχίο ρε βλάκα! Ναι ρε μαλάκα. Ναιιιιιιιιιιιιι.....! Ευχαριστώ ρε για όλα. Και στα δικά σου τώρα! Άντε κοντεύεις. Κουράγιο, μια ανάσα δρόμος ακόμα. Και...τέλος. 


Πίσω απο ένα "τέλος", ένα "περίμενε", ένα "μείνε" και ένα "τα λέμε", κρύβεται το πιο πολύ "μαζί" του κόσμου.
Κι αν δεν μπορείς να πεις το "σ' αγαπώ", ένα απ' αυτά θα φτάνει...

Η Ελπίδα της ζωής θα ναι πάντα το  ρήμα "αγαπώ", με έναν χωρισμό απ' το άλφα ως το ωμέγα του.
Μα η Μαγεία της ζωής, θα' ναι το ίδιο ακριβώς "αγαπώ" να αποκτάει ταυτότητα.

Σ' αγαπώ (ρε).

Και σκέψου πως μου απαγόρευσα απο τότε να μιλάω στους άλλους για αισθήματα, έχοντας γνωρίσει πια καλά αυτό το "τέλος" ..

"Λανθάνουσα" Αγάπη

Yπάρχουν μικρές στιγμές ασήμαντες της καθημερινότητας, που το λίγο που σου προσφέρουν είναι τόσο πολύ τελικά. Και περνάνε απο μπροστά σου αστραπιαία και διαρκούν όσο το πάτημα ενός κουμπιού. Μεταμορφώνουν το ρεαλισμό και σε μεταφέρουν σε μια αλλιώτικη σιωπή, πιο βαθιά και πιο ουσιώδη.
Διάβαζα χθες λιγάκι απο Ελύτη. Θυμήθηκα πόσο απλά μπορείς να περιγράψεις το κοινότοπο. Με πόσο υπερρεαλισμό μπορείς να προσγειώσεις το ρεαλισμό σου, χωρίς να χάσεις ίχνος απ' το όνειρο, χωρίς να αποποιηθείς δευτερόλεπτο απ' την ελπίδα σου. Με συνεπήρε αυτό το δόσιμο του στην τέχνη και στον άνθρωπο, ακόμα μια φορά. Και ας κρύβεται κι αυτός, που και που, πίσω απ το δάκτυλο και την πένα του. Σημαντικό προσωπείο ο β' ενικός και η αφηγηματική του διάθεση:

"Αναρωτιέμαι μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;

Μούτρα. Νʼ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε σου μέρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.

Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.

Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σʼ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.

Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.

Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα ʽναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.

 (Απόσπασμα απο το "Παράπονο" του Οδ. Ελύτη)

Είχε πιάσει το νόημα, αλλά στη ζωή του τίποτα δεν εφάρμοσε. Αυτά τα φωτεινά διαλείμματα του νου φτάνουν μόνο μέχρι να γίνουν συμβουλές για τους άλλους. Και όπως είπε και ο Όσκαρ "Το μόνο πράγμα που μπορείς να κάνεις με καλές συμβουλές είναι να τις δίνεις στους άλλους. Ποτέ δεν είναι χρήσιμες για τον εαυτό σου."


Τα λάθη είναι ο δρόμος ο σωστός. Και η αναγνώριση τους. Μόνο μέσα απο τη συνειδητοποίηση γεννιέται η εμπειρία. Είναι επίπονη διαδικασία και ταπεινωτική, αλλά απολύτως αναγκαία. Το επόμενο σκαλί προς την ευτυχία, το ανεβαίνεις ακριβώς τη στιγμή που αναγνωρίζεις τα λάθη σου, τα ευγνωμονείς και τα θυμάσαι. Μόνο έτσι θα τα αποφύγεις την επόμενη φορά. Αν δε σου κόστισαν τίποτα αυτά τα λάθη, θα τα επαναλάβεις μέχρι να ματώσεις αληθινά.


Ένα τραγούδι σήμερα μου θύμησε το δρόμο απο τις πράξεις στα λάθη που λέγαμε. Απο τα λόγια στις πράξεις και απ' τα λόγια, τις πράξεις και τα λάθη στα αληθινά συναισθήματα.

"Well you only need the light when it's burning low
Only miss the sun when it starts to snow
Only know you love her when you let her go
Only know you've been high when you're feeling low
Only hate the road when you're missing home
Only know you love her when you let her go
And you let her go
...But dreams come slow and they go so fast
You see her when you close your eyes
Maybe one day you'll understand why
...Cause love comes slow and it goes so fast
Well you see her when you fall asleep
But never to touch and never to keep
'Cause you loved her too much and you dive too deep"
(Passengers-Let her go)

 Μη φοβάσαι να βουτήξεις βαθιά και στο συναίσθημα και στο λάθος.
[Σ' αυτό το κάτι που σε φτάνει στο ζενίθ, αυτό το βήμα που σε οδηγεί πιο πέρα, αυτό το ναί που θα σου δείξει το "μαζί", αυτό που σκέφτηκες μα δεν το πες στον αέρα, αυτό που είπες και μετάνιωσες μια μέρα...]

Εκείνη τη στιγμή που παίρνονται οι πιο σπουδαίες αποφάσεις, εκείνη ακριβώς τη στιγμή η κάθε επιλογή σου καλύπτεται απο ένα στρώμα λάθους.
Μη μου μετράς τα αν...και αν...και αν... Δεν βγάζει πουθενά. Γιατί ακόμα και το ποσοστό λάθους που αποδίδεις στον εαυτό σου, ακόμα και αυτό είναι πολύ υποκειμενικό.Γιατί σήμερα σου μοιάζει λάθος, αλλά αύριο θα σε οδηγήσει σε κάτι σωστό. Και αυτό το κάτι που σε οδηγεί στην ευτυχία, δεν το ονομάζεις λάθος με τίποτα.

(Είναι σπουδαίο προσωπείο το β' ενικό.)

Δες ακόμα και ο σπουδαίος Αλεπουδέλλης μεταμορφώθηκε σε Ελύτης απο φόβο. Τον φόβο της απόρριψης. Λάθος του; Μπορεί, γιατί θα ήταν σπουδαίος και χωρίς αυτή την επιλογή.
Και αυτός ο τραγουδιστής των Passengers ίσως κάτι μεγαλειώδες να φοβήθηκε και το άφησε να φύγει. Λάθος του; Μπορεί, μα ίσως χωρίς αυτό το λάθος να μην έγραφε τραγούδια.

 Όλα μας οδηγούν κάπου τελικά.

Σπουδαίο προσωπείο το β' ενικό και οι ζωές των άλλων. Μα έχει μιαν ευκολία.
Το δύσκολο είναι να μάθεις πως κλίνεται σωστά το "αγαπώ" στον πληθυντικό αριθμό.
Γιατί, γι αυτές τις τόσο φανερές ή τις λανθάνουσες αγάπες, πάντα γι αυτές θα κάνουμε τα λάθη.
Και όταν μιλάμε για συναισθήματα, λάθη δεν κάνει ποτέ μόνο ο ένας.

"Άνθρωπος (σε) αγάπησε, και ώρα να το μάθεις..."

ε1οs

Η επιθυμία σε οδηγεί στο ταξίδι και η αγάπη σου δείχνει τον προορισμό. Σε ό,τι κι αν κάνεις.
Χωρίς ψυχή δεν γίνεται τίποτα.
Χωρίς σχεδιασμό και πλάνο όμως,  προκύπτουν τα βαθύτερα συναισθήματα.
Και ο χρόνος πάντα εκεί απο πάνω μας, να χαρίζει ενάρξεις και λήξεις για να εκτιμάς κάπως περισσότερο την στιγμή, σαν μονάδα, ποτέ σαν σύνολο.
Και αυτός ο αχόρταγος ο άνθρωπος, ο μοιρολάτρης, να ρουφάει τις καλές στιγμές σαν τον αέρα που αναπνέει και στις κακές, να νομίζει πως η γή κινείται σε αργή κίνηση.

Γράφω επιτέλους γιατί με έκαναν να αισθανθώ. Άνθρωποι, όχι πράγματα. Με ψυχή γίνονται όλα εξάλλου.
 Ήταν μαγικά αυτά τα Χριστούγεννα και όλα φάνηκαν σωστά. Και ήταν και διασκεδαστικά και ξεκαρδιστικά και πρωτότυπα.
Ταξίδι απότοκο μιας επιθυμίας και ο προορισμός έδειχνε μιαν αγάπη, έναν τόπο, ενα μάτσο ανθρώπους.
Είχα ανάγκη να ηρεμήσω για να επαναπροσδιορίσω τη θέση μου στον κόσμο και στα πράγματα. Είχα ανάγκη να βρεθώ ανάμεσα σε ήρεμες συζητήσεις, σε απαλά βλέμματα και σε στρωτές αγκαλιές για να πιστέψω πάλι. Οι ήρεμες οι θάλασσες έχουν τους πιο πλούσιους βυθούς. Τώρα το βλέπω καθαρά γύρω μου, δεν το ορίζω μόνο, αυτό με καθορίζει.
 Υπάρχει.
 Και όσο υπάρχει, ο χρόνος μπορεί να κυλά ελεύθερα, γιατί αυτή η σιγουριά θα σε πλουτίζει.

Αυτή η Πρωτοχρονιά έφερε στις στιγμές τα πάνω κάτω και έκανε τις λέξεις να γυρίσουν ανάποδα. Αυτά τα εμπρός που έγιναν πίσω, κάποιοι καφέδες που έγιναν φαγητό, μια βότκα που έγινε ουίσκι, ένας λευκός ταραμάς που έγινε τυρί γκοργκοντζόλα,
ένας άνθρωπος που μεταμορφώθηκε σε κάβουρα, ένας ύπνος που έγινε αϋπνία, ένας βροχερός καιρός που έγινε λιακάδα, μια φωνή που βράχνιασε μέσα σε μια νύκτα, κάποιο γέλιο που άλλαξε σε δάκρυ, μία αρχή που έγινε τέλος και ένα τέλος που έγινε ξανά αρχή.
Και όταν παρατηρείς πως σε αυτό το ταξίδι που λέγεται ζωή αλλάζουν μόνο λέξεις ασήμαντες και καθημερινές και πως οι ουσιώδεις παραμένουν αμετάβλητες, τότε ξέρεις πως όλα γίνονται σωστά, όπως αρμόζει στο συναίσθημα, παρόλη την προχειρότητα των καιρών.

Και πάλι αυτό τί είναι; που κερδίζεις το φλουρί ενώ δεν πίστεψες στιγμή σ' αυτή την "νίκη", και γελάς και ξεκαρδίζεσαι, όχι επειδή το κέρδισες αλλά επειδή σου δίνουν μέταλλο στα χέρια...
Τι να το κάνω αυτό το κέρμα; Τι να το κάνω όταν έχω δίπλα μου ανθρώπους;
Ας πιούμε λοιπόν και μια σαμπάνια να το γιορτάσουμε, γιατί η νίκη είναι αυτοί που στέκονται κοντά μου και τριγύρω σε κάθε μου στιγμή...

Αλλάζει και η χρονιά και έρχεται αισίως το 2013, περιμένοντας κάθε φορά αυτό το κάτι που θα κάνει και αυτό το έτος ξεχωριστό. Και εσύ μονάχα το γιορτάζεις κάθε πρώτη Γενάρη  και ας διαρκεί άλλες 364 ημέρες. Ξεχνάς να γιορτάσεις την κάθε σου μέρα, που μπορείς και γελάς και ζεις και επιβιώνεις και πονάς και εύχεσαι και ονειρεύεσαι και διασκεδάζεις και συναναστρέφεσαι και ερωτεύεσαι και αγαπάς...

Και ξέρεις έχουν απόλυτο δίκιο αυτοί που λένε πως τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα... Είναι στιγμές σαν και αυτή...

Είναι οι άνθρωποι. Αυτοί μονάχα σου κάνουν το ταξίδι μαγευτικό. Και φέτος είδα την διαφορετικότητα να δένει μαγικά, είδα το ταίριαγμα στα μάτια, είδα καλές προθέσεις, αγνές συνειδήσεις, κοινές αξίες και ηθική, αλήθεια, αγάπη, συναισθήματα... Και ποτέ άλλοτε δεν φαντάστηκα πως όλα αυτά τα στοιχεία υπάρχουν σε τόσους πολλούς ανθρώπους ταυτόχρονα και πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι έτυχε να συναντηθούν σε έναν τόπο, μια στιγμή σαν κι αυτη. Συνέβη όμως, και αφού συνέβη αυτό, όλα είναι δυνατά.

 Όλο το χρόνο αυτές τις στιγμές θα κυνηγάμε σαν τρελοί, γιατί μονάχα αυτές χαρίζουν τα πιο βαθιά συναισθήματα. Είναι ευλογία να μπορείς να ακουμπάς τον αέρα και να αισθάνεσαι ελεύθερος, να γελάς και να αισθάνεσαι πλήρης, να απαντάς χωρίς να σκέφτεσαι και να ονειρεύεσαι χωρίς περιορισμούς. Και όλα αυτά και πολλά περισσότερα να χωράνε και να περισσεύουν σε μια μονάχα λέξη...ΑΓΑΠΗ.

Κι ας το μάθαμε καλά πια, πως οι άνθρωποι πάντα θα φεύγουν και θα έρχονται, με την ταχύτητα φωτός που περικλείουν οι στιγμές. Άλλοι θα προχωράνε εμπρός, άλλοι θα μένουν πίσω, μα όλοι θα ταξιδεύουν αέναα, αναζητώντας την πληρότητα που ονειρεύεται ο καθένας.
Στο παρελθόν θα μένουν μόνο οι σκιές απο το στιγμιαίο πέρασμα, οι μνήμες και οι μοναδικές μας ιστορίες. Και τέτοιες ιστορίες έχει πολλές να αφηγηθεί το καθε σημείο εκκίνησης και ολοκλήρωσης ταξιδίων ...

Καλή χρονιά, λοιπόν, με ευτυχία για να μπορούμε να ονειρευόμαστε και υγεία για να πραγματοποιούμε. Καλή χρονιά με αγάπη προς το κάθετί. Καλή χρονιά με όλες τις επιθυμίες μας να γίνονται ταξίδι ζωής και κάθε μας συναίσθημα να ολοκληρώνει αυτό που λείπει απ τις καρδιές μας.
Και πάντα να θυμόμαστε πως η Αγάπη χαράσσεται πιο εύκολα στις καρδιές παρά στο ξύλο...

Χωρίς κόπο, χωρίς προσπάθεια...Απλά. Απαλά. Ήρεμα.

Χρόνια μας καλά!