Aπ' τα μάτια του κόσμου

Κρύψε με, θεέ μου, από τα άκαρδα μάτια του κόσμου. 

Θα ‘θελα να με κοιτάνε και να με βλέπουν. Και όταν με βλέπουν, να μη με κρίνουν. Και αν δεν μπορούν να με αγαπήσουν γι’ αυτό που είμαι, τουλάχιστον να με σέβονται ή να με εκτιμούν. Και αν ούτε με σέβονται , ούτε με εκτιμούν, τουλάχιστον να μη με απεχθάνονται για κάτι που δεν είμαι. 

Κρύψε με από το βλέμμα της αμφισβήτησης τους. Απ’ την ελαφρότητα της κρίσης τους. Απ’ την ευκολία των λόγων τους. Απ’ την έλλειψη κατανόησης. Απ’ την άρνηση επικοινωνίας.

Κρύψε με απ’ την εικόνα που έχουν σχηματίσει για μένα στο μυαλό τους. Απ’ αυτά που πιστεύουν χωρίς να τα εξετάζουν. Απ’ αυτά που αναπαράγουν χωρίς να τα έχουν επιβεβαιώσει.

Κρύψε με από την κακία ή την αφέλεια τους. Από τις κακές τους παρέες ή τις κακές τους εμπειρίες. Απ’ την άσχημη διάθεση τους, τα κόμπλεξ τους και την σκληρότητα τους. Από οτιδήποτε ξένο και ανοίκειο.

Κρύψε με από την υποτίμηση και την υπεροψία τους. Απ’ τον φόβο τους για το «μαζί» και την ειλικρίνεια. Απ’ την έλλειψη πίστης στο διαφορετικό. Απ’ την καχυποψία και την δυσπιστία τους. Απ’ την ανάγκη εκμετάλλευσης οτιδήποτε καλού υπεισέρχεται στη σφαίρα εξουσίας τους. Απ’ τη δίψα τους για αίμα. 

Κρύψε με απ’ τα μάτια τους και όταν φανούν καρδιές φανέρωσε με. 

Όταν γίνει το αίσθημα σημαντικότερο από την εικόνα, όταν μιλήσουν οι αλήθειες και σωπάσουν τα ψέματα, όταν ανοίξει το μυαλό και κλείσουν τα στόματα, όταν αναστηθεί η καρδιά και τυφλωθεί το βλέμμα, όταν οι λέξεις συνδυαστούν με πράξεις, όταν αρχίσουν οι άνθρωποι να προσπαθούν για αισθήματα και όχι για εικόνες και όταν νικηθεί ο φόβος της αποτυχίας, φανέρωσε με. 

Φανέρωσε με και πέτα με μπροστά στις καρδιές των ανθρώπων. Τότε μόνο, κανείς δεν θα κινδυνεύει από τίποτα. Τότε η ευτυχία δεν θα μοιάζει ουτοπία. Τότε τα χαμόγελα θα είναι αληθινά. Τότε τα μάτια τους θα λάμπουν και δεν θα πληγώνουν πια.  

Που και που να μου θυμίζεις ότι τίποτα δεν αγαπάς πραγματικά, εάν δεν το έχεις γεννήσει –κυριολεκτικά και μεταφορικά- ή εάν δεν έχεις προσπαθήσει πολύ για να το αποκτήσεις. Τίποτα δεν αγαπάς εάν δεν ρίξεις μέσα του λιγάκι εαυτό. Τίποτα δεν αγαπάς, δεν εκτιμάς και δε σέβεσαι εάν σου έχει χαριστεί. 

Δύσκολη δεν είναι η ζωή, δύσκολο είναι που συνηθίσαμε να αισθανόμαστε με τα μάτια και όχι με την καρδιά.

Iσορροπία

Δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο στην καθημερινότητα ενός ανθρώπου από τη διατήρηση των ισορροπιών. Η γεφύρωση του χάσματος ανάμεσα στα θέλω και στα πρέπει. Το θέλω, ίσως και να πρέπει αλλά δεν μπορώ. Τα επαγγελματικά και τα προσωπικά. Οι φίλοι, οι γνωστοί, οι άγνωστοι και οι εν δυνάμει άνθρωποι σου. Όλοι αυτοί που απορρίπτεις, όλοι αυτοί που θαυμάζεις, που θες να γνωρίσεις, αυτοί που σε απωθούν και αυτοί που σε έλκουν. Το αδύνατο και το δυνατό. Ο εγωισμός και η πραγματικότητα.

Δεν υπάρχει κάτι πιο εγωιστικό σε αυτόν τον κόσμο από το να μένουμε πιστοί οπαδοί μιας ψεύτικης πραγματικότητας που εμείς δημιουργήσαμε. Μια θεωρία, μια εμπειρία, ένα απόφθεγμα και μια διαπίστωση. Ναι ίσως να είναι έτσι, αλλά τις περισσότερες φορές πιστέψτε με είναι και αλλιώς. Όχι γιατί το λέω εγώ, αλλά γιατί τα πράγματα έχουν χιλιάδες αναγνώσεις, τόσες όσο τα μάτια που κοιτάζουν.  Και κάθε φορά, περισσότερο από το καθετί μας ενοχλεί η πραγματικότητα του ανθρώπου και των συναισθημάτων και όχι η πραγματικότητα των πραγμάτων. Γιατί τα πράγματα δεν έχουν ψυχή, σωστά;

Απόρριψη. Πόσο γελοία λέξη! Πόσο ακόμα θα ταράξει τις ισορροπίες μας μια λέξη χαμένη στη μετάφραση; Ποιος σε απορρίπτει μωρέ και γιατί; Γιατί να πιάνεις πάντα λάθος το νόημα της; Είναι δυνατόν σε τόσα δις κόσμου πάνω στη γη να δεχτείς πως «όλοι σε απορρίπτουν»; Ποιοι είναι αυτοί οι όλοι; Μένουν κάπου όλοι μαζί; Θες να μου πεις πως η απόρριψη είναι κάτι διαφορετικό από μια εμπειρία που σε πάει παρακάτω; Που σε κάνει καλύτερο; Που σου δείχνει ότι η ζωή έχει τα ups και τα downs της; Που σε απομακρύνει από την λάθος κλειδαριά; Είναι μια προσωρινή κατάσταση με διδακτικό περιέχομενο και όχι μια μόνιμη κατάσταση που σε σημαδεύει. 

Είναι δύσκολες οι ισορροπίες εάν πιστέψεις πως έχεις απορριφθεί. Αλλά πάντα βοηθάει εάν σκεφτείς πως οι ευκαιρίες είναι τόσες όσες ο συνολικός πληθυσμός της γης επί δύο. Γιατί όλοι αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία, σωστά; Μην πεις πως απορρίφθηκες, πες πως δεν ήσουνα για εκεί. Δεν ήσουνα για αυτούς. Δεν ήρθες στον κόσμο για να κάνεις αυτό για το οποίο «έφαγες πόρτα». Πες πως ήταν για καλό και προχώρα παρακάτω. Δες τι θες, και όχι τι πρέπει να θες. Και εάν δεν είσαι σίγουρος γι’ αυτό, μη χάνεις χρόνο προσπαθώντας να κολλήσεις κάπου που δεν κολλάς, ή να χωρέσεις κάπου που περισσεύεις. Αφιέρωσε χρόνο για να βρεις τι είναι αυτό που θες. Και αυτό δεν λέγεται εγωισμός, λέγεται ευτυχία.

Ισορροπίες στις σχέσεις με τους ανθρώπους. Να είσαι ο εαυτός σου. Αυτός ο εαυτός που δεν υποκρίνεται, που δεν ανέχεται κάποιον με το ζόρι για να είναι αρεστός, αυτός που είναι φως και όχι ηθοποιός. Γιατί κανείς δεν μπορεί να μην είναι ο εαυτός του για μια ζωή, ακόμα και αν το κάνει κάθε μέρα. Κάποια στιγμή θα αποκαλυφθεί και θα ρίξει τις μάσκες. Και δεν υπάρχει χειρότερη απογοήτευση για κάποιον να διαπιστώνει πως η λίρα του η πολύτιμη ήταν κάλπικη. Και κάλπικη και κούφια. Και το κούφιο ξέρεις κάνει αυτόν τον απαίσιο εκκωφαντικό θόρυβο που κανείς ποτέ δε ξεχνά.

Να ισορροπείς στο εγώ σου το αληθινό για να έχεις διάρκεια στο χρόνο και ρίζες στο χώρο. Και εάν δεν σε εκτιμούν τώρα, θα σε εκτιμήσουν όποτε διδαχτούν την ύλη της εκτίμησης. Και εάν δεν σε εκτιμήσουν ποτέ, δεν είναι απόρριψη, είναι μια μεγάλη νίκη. Γιατί εσύ θα είσαι ο εαυτός σου στην πορεία των ετών και εκείνοι απλώς θα κάνουν τη ζωή τους. Και θα ναι όλοι ευτυχισμένοι. Εάν αυτό δεν είναι ισορροπία, τότε τι είναι; 

Και αν με ρωτάς, ΟΧΙ, δεν πρέπει να έχεις πάντα αυτό που έχεις ονειρευτεί, γιατί υπάρχει πάντα η πιθανότητα αυτό που δεν φαντάστηκες ποτέ να ναι πολύ καλύτερο. Δεν είναι απαραίτητο πάντα να έχεις αυτούς που θες, γιατί δεν κάνουν όλοι για μετά, δεν πάνε όλοι μαζί στο «παρακάτω». Δεν είναι ανάγκη να περπατάμε με αλυσίδες ο ένας δίπλα στον άλλον ή να κρατάμε ο ένας το χέρι του άλλου για να προφέρουμε το «μαζί». Μαζί θα είμαστε όσο περπατάμε παράλληλα προς την ίδια κατεύθυνση, έχοντας  κοινό προορισμό. Και η ισορροπία δεν βρίσκεται στις καθημερινές εκτιμήσεις των συναισθημάτων των άλλων. Η ισορροπία είναι μια εσωτερική κατάσταση και αρχίζει πάντα από μια απόφαση. 

Αποφάσισε το. Θέλω να κάνεις ότι μπορείς και ότι περνάει από το χέρι σου για να χαμογελάς ακόμα και όταν βρίσκεσαι στα άκρα. Θέλω να κάνεις ότι μπορείς ώστε να βρίσκεις ευτυχία και ισορροπία ακόμα και στην μεγαλύτερη απόρριψη. Θέλω να αντιδράς στο μέτριο, διεκδικώντας αυτό που είναι για τον εαυτό σου. Θέλω να είσαι ο μεγαλύτερος εγωιστής ισορροπίας. Να κάνεις την μεγαλύτερη κατανάλωση από όλους. Να ισορροπείς αυθεντικά στο τώρα, με θράσος και τσαμπουκά. Δεν θέλω να μου υποσχεθείς τίποτα, αλλά να κάνεις ότι μπορείς. Γιατί οι υποσχέσεις φίλε μου, δένονται με το μέλλον και εγώ έχω μάθει να παλεύω μόνο με το παρόν.

EYΘΥΝΗ

Aσπρόμαυρο. Κλαυσίγελος. Χαρμολύπη. 

Διακυμάνσεις συμπεριφοράς και συναισθήματος, σχεδόν καθημερινά. Δεν είναι εύκολη η ζωή, μα πότε ήταν; Αυτός που επιμένει πως είναι, μάλλον δεν της αντιστέκεται, δεν ζει, δεν αναλαμβάνει στις πλάτες του ευθύνες. 

Όσο μεγαλώνεις, τόσο πιο δυσβάστακτο φορτίο ζωής κουβαλάς. Ανθρώπινες σχέσεις, δουλειά, άγχος, άγχος, άγχος, ευθύνες, λεφτά, άγχος, επιβίωση, άγχος, άγχος, συναισθήματα, πόνος, άγχος, απώλεια. 

Μια μέρα όλοι θα πεθάνουμε, αλλά από το άγχος μας. Θα λέμε μακάριοι οι βλέποντες απλή τη ζωή. Μακάριοι οι ανεύθυνοι και οι ευθυνόφοβοι. Μακάριοι οι ανίκανοι να αισθανθούν. Μακάριοι οι μοιραίοι. 

Ο πόνος και η απώλεια δεν ανήκουν στην κατηγορία συναισθήματα, γιατί είναι ιδιαίτερες κατηγορίες από μόνα τους. Κεφάλαια ολόκληρα.  Και η αγάπη…! Τι να πει κανείς για την αγάπη;

Τελευταία, τώρα ειδικά με την καραμέλα «κρίση», η καθημερινότητα μας έχει μπει σε άλλη διάσταση. Άγχος…και τρέξιμο, θα προλάβουμε το κακό; Θα επιβιώσουμε; Πάνε να μας εξοντώσουν έτσι; Χάθηκε η ανθρώπινη επαφή, σωστά; Που να βρω δουλειά; Έχεις κάποιον να σε συντηρεί; Τι να τα κάνεις τα αισθήματα, λεφτά υπάρχουν; Σε άλλη διάσταση η απελπισία σου λέω…

Σε περιόδους μεγάλων κρίσεων βλέπεις, γίνονται ή οι σπουδαίες επαναστάσεις ή τα μεγάλα πραξικοπήματα. Εμείς προς το παρόν βιώνουμε το απόλυτο μηδέν. Κενό. Μια έτσι, μια αλλιώς αλλά πάντα σημειωτόν. Κανείς δε γελάει πια, κανείς δε χαμογελάει. Πόσα έχεις εσύ; Πόσα έχω εγώ; Γιατί; Ποιος έχει παραπάνω; 

Να μοιραζόμαστε τις λύπες μας και να πολλαπλασιάζαμε τις χαρές μας έπρεπε. Άλλα με τόσο άγχος που να προλάβεις;

Που να προλάβεις να δεις τον άλλον μες στα μάτια; Που να βρεις χρόνο να πεις μια καλή κουβέντα σε αυτόν που μόλις γνώρισες; Πότε να αγκαλιάσεις σφιχτά αυτόν που σε βοήθησε σε κάτι; Γιατί να πεις ευχαριστώ σε αυτόν που αγαπάς; Γιατί να τρέχεις καθημερινά, μένοντας τόσο στάσιμος; Γιατί να ζεις ενώ δεν αναπνέεις; Γιατί να σκέφτεσαι ενώ μπορείς να νιώσεις; Γιατί να περπατάς ενώ μπορείς να πετάξεις;

Γιατί ρε άνθρωπε να είσαι τόσο λίγος;

Δεν είναι εύκολη η ζωή. Πάρε μια ανάσα, έχει και παρακάτω.

Κάθε μέρα θα χάνεις και θα πονάς. Στη δουλειά, στα λεφτά και στην αγάπη. Μα κάθε μέρα θα νικάς. Θα βάζεις στην τσέπη αόρατα χαμόγελα και αυτή η ικανοποίηση θα σου φτιάχνει τη μέρα.

Κάθε μέρα, δεν θα ναι εκεί κοντά αυτοί που αγαπάς, μα θα υπάρχουν κάπου, τέμνοντας σε. Κάθε μέρα θα σκέφτεσαι τι έχεις, τι έχασες και θα μετράς. Μα πάντα θα κάνεις λάθος. Δεν μετριέται το άπειρο, ούτε η αγάπη.

Κάθε απώλεια θα’ ναι μόνο υλική, γιατί η ουσία δεν χάνεται. Και ο πόνος δεν πιάνεται, μα κρύβει αγάπη. Κανείς δεν πονά, εάν δεν έχει καρδιά. 

Ισοπέδωσε τα όλα.  Αμφισβήτησε τους όλους. Γκρέμισε τις θεωρίες και τις πράξεις τους. Αλλά όπου κι αν πας, κάτι θα χτίσεις. Κάπου θα βρεις γερά θεμέλια. Γιατί η ουσία δεν χάνεται ποτέ. Και την ουσία την βλέπει καλύτερα πάντα αυτός που πόνεσε και έχασε. Που τόλμησε και ανέπνευσε.

Δεν είναι εύκολη η ζωή. Για δύσκολη μου μοιάζει. Δύσκολο δεν είναι να τη ζεις, μα να μπορείς να αναπνεύσεις αγαπώντας. Γιατί ευθύνη φίλε μου, δεν αποκτάς όταν σε αγαπάνε, αλλά όταν μπορείς και αναπνέεις μόνο για αυτούς που αγαπάς. 

(Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο σε όλους όσους ήρθαν, έρχονται ή θα έρθουν!)