Και τώρα τι έμεινε ανείπωτο; Ποια πρόταση θα επαναφέρει τη μαγική μας σύνδεση; Ποιο πληγωμένο συναίσθημα θα διεκδικήσει και πάλι την πρωτοκαθεδρία στην καρδιά; Τι έμεινε ως κατάλοιπο;
Νόμιζα πως θυμώνω κάθε φορά που δηλώνεις το παρόν απο το πουθενά. Στο πουθενά σε συνήθισα και ας σε γνώρισα στο κάπου. Και πάνω που λέω πως σε εξάλειψα, συνδέονται τα κύτταρα σου απευθείας με το κεντρικό μου σύστημα,αυτό που λέγεται καρδιά. Και σε σκορπίζω πάλι στον αέρα, μη μάθεις το δρόμο και έρχεσαι πιο συχνά. Ποιος είπε πως αντέχω να κολλάω ραγισμένες μνήμες; Ποιος είπε πως όλα ξεχνιούνται; Ποιος είπε πως η απόσταση νικά;
Θυμώνω. 5 φορές, και όλες με μένα. . Με μένα που αποφάσισα να σε ξεχάσω.Με μένα που κόντεψα να ξεχάσω το όνομα σου. Με μένα που δεν μπαίνω καν στον κόπο να σε κρατήσω ως μνήμη. Με μένα που με σκέφτεσαι ακόμη. Με μένα που χαίρομαι κάθε φορά που επιστρέφεις.
Θυμώνω. Μα το ξεπερνώ την άλλη μέρα.
Και χαμογελώ συχνότερα, γιατί εγώ δεν θα την πω τη Λέξη αν δεν είμαι σίγουρη πως θα κρατήσει. Χαμογελώ, γιατί δε με πίστεψες γι αυτό και τώρα το διαπιστώνεις κάθε φορά που με (ανα)καλείς. Χαμογελώ γιατί κάθε φορά που θα γυρνάς σε μένα, εγώ θα (επι)στρέφω αλλού. Χαμογελώ γιατί τελείωσαν αυτά που έπρεπε να τελειώσουν. Χαμογελώ για όλα αυτά που για έναν λόγο γίνονται και δεν τον είδα τότε. Χαμογελώ γιατί τον βλέπω τώρα.
Και τώρα μπορώ να αγαπήσω πιο πολύ, να εκτιμήσω πιο πολύ και να συγκρίνω πιο πολυ. Χαμογελώ και απορώ με μένα.
Δε μου λείπεις, όχι γιατί σε αντικατέστησα επαρκώς, αλλά γιατί δεν πρόλαβες να γίνεις.
Δε με στεναχωρείς πια, όχι γιατί σε ανέλυσα, αλλά γιατί επιβεβαίωσα πως δεν γεννήθηκες και δε μεγάλωσες για μένα.
Δε με αγγίζεις πια, όχι γιατί είσαι μακριά, αλλά γιατί διεκόπη η κάθε σύνδεση.
Δε με ενοχλείς πια, όχι γιατί λείπεις διαρκώς, αλλά γιατί ανήκεις στο παρελθόν μου.
Όμως κάθε φορά που έρχεσαι, φέρνεις μαζί σου και την καλή μου μνήμη. Αυτήν που θυμάται μονάχα τα καλά. Γιατί για καλή σου τύχη, η κακιά μου μνήμη βρίσκεται σε οριστική απώλεια.
Θα επιμένω να απέχω απο κάθε αρνητικό μου συναίσθημα. Δεν τα σηκώνει η αγάπη τα φορτία αυτά. Και ξέρεις η καρδιά συμπεριφέρεται με τον τρόπο που έχει μάθει.
Και όταν σου είπα το "για πάντα μου", που χώρεσα πλάι στο "σ'αγαπώ" μου, δεν είχα στο μυαλό μου την φθορά.
Και όταν μου είπες πως το "για πάντα μου" δεν το χωρά το μέλλον, δεν είχες στο μυαλό σου ως που μπορεί να φτάσει η δική μου η καρδιά.
Γιατί υπάρχουν πάντα και αυτοί οι παράγοντες που δεν μπορείς να υπολογίσεις.
Και υπάρχει και ένα όριο ανάμεσα μας, που δεν μπορείς να σπάσεις για να με υπερβείς.
Χαμογελώ που η στεναχώρια μου πηγάζει και εκβάλλει στην αγάπη.
Και δεν προσωποποιείται πια.
Στην αγάπη γενικά.
Για πάντα.
Νόμιζα πως θυμώνω κάθε φορά που δηλώνεις το παρόν απο το πουθενά. Στο πουθενά σε συνήθισα και ας σε γνώρισα στο κάπου. Και πάνω που λέω πως σε εξάλειψα, συνδέονται τα κύτταρα σου απευθείας με το κεντρικό μου σύστημα,αυτό που λέγεται καρδιά. Και σε σκορπίζω πάλι στον αέρα, μη μάθεις το δρόμο και έρχεσαι πιο συχνά. Ποιος είπε πως αντέχω να κολλάω ραγισμένες μνήμες; Ποιος είπε πως όλα ξεχνιούνται; Ποιος είπε πως η απόσταση νικά;
Θυμώνω. 5 φορές, και όλες με μένα. . Με μένα που αποφάσισα να σε ξεχάσω.Με μένα που κόντεψα να ξεχάσω το όνομα σου. Με μένα που δεν μπαίνω καν στον κόπο να σε κρατήσω ως μνήμη. Με μένα που με σκέφτεσαι ακόμη. Με μένα που χαίρομαι κάθε φορά που επιστρέφεις.
Θυμώνω. Μα το ξεπερνώ την άλλη μέρα.
Και χαμογελώ συχνότερα, γιατί εγώ δεν θα την πω τη Λέξη αν δεν είμαι σίγουρη πως θα κρατήσει. Χαμογελώ, γιατί δε με πίστεψες γι αυτό και τώρα το διαπιστώνεις κάθε φορά που με (ανα)καλείς. Χαμογελώ γιατί κάθε φορά που θα γυρνάς σε μένα, εγώ θα (επι)στρέφω αλλού. Χαμογελώ γιατί τελείωσαν αυτά που έπρεπε να τελειώσουν. Χαμογελώ για όλα αυτά που για έναν λόγο γίνονται και δεν τον είδα τότε. Χαμογελώ γιατί τον βλέπω τώρα.
Και τώρα μπορώ να αγαπήσω πιο πολύ, να εκτιμήσω πιο πολύ και να συγκρίνω πιο πολυ. Χαμογελώ και απορώ με μένα.
Δε μου λείπεις, όχι γιατί σε αντικατέστησα επαρκώς, αλλά γιατί δεν πρόλαβες να γίνεις.
Δε με στεναχωρείς πια, όχι γιατί σε ανέλυσα, αλλά γιατί επιβεβαίωσα πως δεν γεννήθηκες και δε μεγάλωσες για μένα.
Δε με αγγίζεις πια, όχι γιατί είσαι μακριά, αλλά γιατί διεκόπη η κάθε σύνδεση.
Δε με ενοχλείς πια, όχι γιατί λείπεις διαρκώς, αλλά γιατί ανήκεις στο παρελθόν μου.
Όμως κάθε φορά που έρχεσαι, φέρνεις μαζί σου και την καλή μου μνήμη. Αυτήν που θυμάται μονάχα τα καλά. Γιατί για καλή σου τύχη, η κακιά μου μνήμη βρίσκεται σε οριστική απώλεια.
Θα επιμένω να απέχω απο κάθε αρνητικό μου συναίσθημα. Δεν τα σηκώνει η αγάπη τα φορτία αυτά. Και ξέρεις η καρδιά συμπεριφέρεται με τον τρόπο που έχει μάθει.
Και όταν σου είπα το "για πάντα μου", που χώρεσα πλάι στο "σ'αγαπώ" μου, δεν είχα στο μυαλό μου την φθορά.
Και όταν μου είπες πως το "για πάντα μου" δεν το χωρά το μέλλον, δεν είχες στο μυαλό σου ως που μπορεί να φτάσει η δική μου η καρδιά.
Γιατί υπάρχουν πάντα και αυτοί οι παράγοντες που δεν μπορείς να υπολογίσεις.
Και υπάρχει και ένα όριο ανάμεσα μας, που δεν μπορείς να σπάσεις για να με υπερβείς.
Χαμογελώ που η στεναχώρια μου πηγάζει και εκβάλλει στην αγάπη.
Και δεν προσωποποιείται πια.
Στην αγάπη γενικά.
Για πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου