EYΘΥΝΗ

Aσπρόμαυρο. Κλαυσίγελος. Χαρμολύπη. 

Διακυμάνσεις συμπεριφοράς και συναισθήματος, σχεδόν καθημερινά. Δεν είναι εύκολη η ζωή, μα πότε ήταν; Αυτός που επιμένει πως είναι, μάλλον δεν της αντιστέκεται, δεν ζει, δεν αναλαμβάνει στις πλάτες του ευθύνες. 

Όσο μεγαλώνεις, τόσο πιο δυσβάστακτο φορτίο ζωής κουβαλάς. Ανθρώπινες σχέσεις, δουλειά, άγχος, άγχος, άγχος, ευθύνες, λεφτά, άγχος, επιβίωση, άγχος, άγχος, συναισθήματα, πόνος, άγχος, απώλεια. 

Μια μέρα όλοι θα πεθάνουμε, αλλά από το άγχος μας. Θα λέμε μακάριοι οι βλέποντες απλή τη ζωή. Μακάριοι οι ανεύθυνοι και οι ευθυνόφοβοι. Μακάριοι οι ανίκανοι να αισθανθούν. Μακάριοι οι μοιραίοι. 

Ο πόνος και η απώλεια δεν ανήκουν στην κατηγορία συναισθήματα, γιατί είναι ιδιαίτερες κατηγορίες από μόνα τους. Κεφάλαια ολόκληρα.  Και η αγάπη…! Τι να πει κανείς για την αγάπη;

Τελευταία, τώρα ειδικά με την καραμέλα «κρίση», η καθημερινότητα μας έχει μπει σε άλλη διάσταση. Άγχος…και τρέξιμο, θα προλάβουμε το κακό; Θα επιβιώσουμε; Πάνε να μας εξοντώσουν έτσι; Χάθηκε η ανθρώπινη επαφή, σωστά; Που να βρω δουλειά; Έχεις κάποιον να σε συντηρεί; Τι να τα κάνεις τα αισθήματα, λεφτά υπάρχουν; Σε άλλη διάσταση η απελπισία σου λέω…

Σε περιόδους μεγάλων κρίσεων βλέπεις, γίνονται ή οι σπουδαίες επαναστάσεις ή τα μεγάλα πραξικοπήματα. Εμείς προς το παρόν βιώνουμε το απόλυτο μηδέν. Κενό. Μια έτσι, μια αλλιώς αλλά πάντα σημειωτόν. Κανείς δε γελάει πια, κανείς δε χαμογελάει. Πόσα έχεις εσύ; Πόσα έχω εγώ; Γιατί; Ποιος έχει παραπάνω; 

Να μοιραζόμαστε τις λύπες μας και να πολλαπλασιάζαμε τις χαρές μας έπρεπε. Άλλα με τόσο άγχος που να προλάβεις;

Που να προλάβεις να δεις τον άλλον μες στα μάτια; Που να βρεις χρόνο να πεις μια καλή κουβέντα σε αυτόν που μόλις γνώρισες; Πότε να αγκαλιάσεις σφιχτά αυτόν που σε βοήθησε σε κάτι; Γιατί να πεις ευχαριστώ σε αυτόν που αγαπάς; Γιατί να τρέχεις καθημερινά, μένοντας τόσο στάσιμος; Γιατί να ζεις ενώ δεν αναπνέεις; Γιατί να σκέφτεσαι ενώ μπορείς να νιώσεις; Γιατί να περπατάς ενώ μπορείς να πετάξεις;

Γιατί ρε άνθρωπε να είσαι τόσο λίγος;

Δεν είναι εύκολη η ζωή. Πάρε μια ανάσα, έχει και παρακάτω.

Κάθε μέρα θα χάνεις και θα πονάς. Στη δουλειά, στα λεφτά και στην αγάπη. Μα κάθε μέρα θα νικάς. Θα βάζεις στην τσέπη αόρατα χαμόγελα και αυτή η ικανοποίηση θα σου φτιάχνει τη μέρα.

Κάθε μέρα, δεν θα ναι εκεί κοντά αυτοί που αγαπάς, μα θα υπάρχουν κάπου, τέμνοντας σε. Κάθε μέρα θα σκέφτεσαι τι έχεις, τι έχασες και θα μετράς. Μα πάντα θα κάνεις λάθος. Δεν μετριέται το άπειρο, ούτε η αγάπη.

Κάθε απώλεια θα’ ναι μόνο υλική, γιατί η ουσία δεν χάνεται. Και ο πόνος δεν πιάνεται, μα κρύβει αγάπη. Κανείς δεν πονά, εάν δεν έχει καρδιά. 

Ισοπέδωσε τα όλα.  Αμφισβήτησε τους όλους. Γκρέμισε τις θεωρίες και τις πράξεις τους. Αλλά όπου κι αν πας, κάτι θα χτίσεις. Κάπου θα βρεις γερά θεμέλια. Γιατί η ουσία δεν χάνεται ποτέ. Και την ουσία την βλέπει καλύτερα πάντα αυτός που πόνεσε και έχασε. Που τόλμησε και ανέπνευσε.

Δεν είναι εύκολη η ζωή. Για δύσκολη μου μοιάζει. Δύσκολο δεν είναι να τη ζεις, μα να μπορείς να αναπνεύσεις αγαπώντας. Γιατί ευθύνη φίλε μου, δεν αποκτάς όταν σε αγαπάνε, αλλά όταν μπορείς και αναπνέεις μόνο για αυτούς που αγαπάς. 

(Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο σε όλους όσους ήρθαν, έρχονται ή θα έρθουν!)