Ωδή στην πάροδο...

Άσε με να κάνω όνειρα. Μαζί με τους πολύτιμους μου....
Άσε με να αγνοώ την ύπαρξη του χρόνου. Να νομίζω πως έχει μόνο θετική επιρροή επάνω στους ανθρώπους.
Άσε με να ελπίζω οτι το μέλλον θα ναι σαν ταινία με χάπι εντ. Αφού ταινία θα περάσει απο μπροστά μου χωρίς να το καταλάβω. Ταινία,  και θα οδηγήσει αβίαστα στους τίτλους τέλους, στην μνεία των πρωταγωνιστών.
Άσε με να το ζήσω με τις λιγότερες απώλειες, εντός και εκτός μου. Μη μου παίρνεις κι άλλο την απώλεια της κάθε μου προσπάθειας.
Άσε με να θαυμάζω ό,τι έχτισα και ό,τι χτίστηκε γύρω μου χωρίς τη δική μου παρέμβαση. Τους ανθρώπους μου θέλω μόνο να αναγνωρίζω και να επαληθεύω τις ματιές και την ύπαρξη τους.
Άσε με να τραγουδώ στον ήλιο, στη θάλασσα, στο φεγγάρι. Να κοιτάζω τον ουρανό και να ευγνωμονώ τους πάντες για το γαλάζιο του χρώμα, ακόμα και στη συννεφιά.
Άσε με να χαρίζω χαμόγελα, χωρίς να τους τα παίρνω πίσω. Να γεμίζει ο κόσμος  στιγμές και το σύμπαν απόλαυση.
Άσε με να μην με αφήσουν. Άσε με να τους κρατήσω. Όλους, έναν προς έναν.
Ή να πω καλύτερα "επίτρεψε μου"; Ισως να ακουστεί πιο ευγενικό και με αφήσεις νέα για κάμποσο ακόμα...