Η αβάσταχτη ελαφρότητα της νιότης

Πολλές φορές αναρωτιέμαι, ποια είναι αυτή η λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο ''πριν'' και το ''μετά'', το ''πολύ'' και το ''λίγο'', το ''πάντα'' και το ''ποτέ'', το ''τότε'' και το ''τώρα''; Δεν αποφεύγω πολλές φορές να σκέφτομαι σαν ''τότε'', σαν αυτό το ''κάποτε''. Όπως και εσύ κάποιες στιγμές, μου θυμίζεις τον παλιό σου εαυτό, τότε που σε αντίκρυσα για πρώτη φορά. Θα 'ναι που η μνήμη είναι πιο δυνατή όταν ζει στο παρελθόν και ας την τραβάμε με βία στον κόσμο του παρόντος. Παλεύει η ψυχή μας να σταθεί επάξια ανάμεσα σε δύο κόσμους, σε αυτόν που προσπεράσαμε και σε αυτό που ζούμε τώρα. Σε αυτό που ήμασταν και σε αυτό που γίναμε.
 Ξέρεις, σε στιγμές ανύποπτες, επανέρχεται το ''τότε'', σαν φίλος απο τα παλιά. Σκας ένα χαμόγελο, απο εκείνα τα αθώα και θυμάσαι. Τότε που έβλεπες τη βροχή πίσω απο τζάμι και μετρούσες τις σταγόνες πριν κυλήσουν και χαθούν. Τότε που τρόμαζες με κάθε αστραπή και σε χάϊδευαν γλυκά στο κεφάλι και σου λεγαν να μην ανησυχείς, πως κάποιοι διασκεδάζουν και χτυπούν τα τύμπανα με δύναμη για να τους ακούσεις. Τότε που ξυπνούσες πριν το ξυπνητήρι για να πας σχολείο, έχοντας ετοιμάσει τα ρούχα σου απο το προηγούμενο βράδυ. Τότε που έβγαινες στην αυλή ξυπόλυτος και πατούσες τα πετραδάκια χωρίς να πονάς. Τότε που έτρωγες το καρπούζι με τη φλούδα του και σκουπιζόσουν με το χέρι. Τότε που έκανες βουτιές στη θάλασσα, πέφτοντας απο ψηλά για να βρέξεις τα μαλλιά των "καθως πρεπει" γυναικών. Τότε που έφτιαχνες παλάτια στην άμμο και πάντοτε την τελευταία στιγμή ερχόταν ένα κύμα να στα ισοπεδώσει. Τότε που κοκκίνιζαν οι ώμοι σου απο τον ήλιο. Τότε που έπινες νερό απ την πηγή με το χέρι. Τότε που έτρωγες τα φρούτα απο τα δέντρα χωρίς καν να τα πλύνεις.Τότε που το καλοκαίρι σε πήγαιναν σε όλα τα πανηγύρια και τα λούνα παρκ. Τότε που ανέβαινες στα δέντρα για να δεις απο όσο πιο ψηλά μπορείς τον κόσμο. Τότε που έπαιζες κρυφτό μες το σκοτάδι. Τότε που καθόσουν στο σκαλοπάτι της αυλής και άκουγες τις ιστορίες των παπούδων. Τότε που μύριζε ο βασιλικός και το γιασεμί και κάποιο τυχερό βράδυ και το νυχτολούλουδο. Και αυτό το τότε , έγινε τώρα.
Δε μετριέται η αλλαγή, ούτε μπορείς να την συλλάβεις. Πως το ''πολύ'' σου γίνεται ''λίγο'', πως το ''παρελθόν'' σου ''παρόν'' και πως τελωσπάντων αυτά τα αντίθετα εναλλάσσονται σε μια ζωή τόσο μικρή. Πόση ψυχή περικλείει η μνήμη και πόση αγάπη μια στιγμή;
Κάποιες στιγμές στο ''τώρα''  αυτό το ''τότε'' σου σε ζει. Σου δίνει πνοή, ανάσα για να υπάρχεις. Γιατί το  ''τότε'' σου το έζησες ή κάπως έτσι ίσως το 'χες φανταστεί σε κάποιο όνειρο, για να πιστέψεις πως ζεις και εσύ σε ένα παραμύθι. Μπορεί οι τρόποι σου τώρα να άλλαξαν μαζί με τη ζωή σου. Μπορεί να τρώς  το καρπούζι με πηρούνι χωρίς να χρειάζεσαι καν χαρτοπετσέτα. Μπορεί να μη λερώνεις ποτέ τα ρούχα σου με αίματα και χώματα. Μπορεί πια να φοβάσαι το σκοτάδι. Μα θυμήσου...
Είναι η ζωή που κρύβεις μέσα σου. Αυτή που δε χάθηκε ακόμα. Αυτή που άφησες εντός σου για να επιβιώσεις, σε αυτήν τη ζωή που με βία τώρα αντέχεις.
Και ξέρεις κάπου μέσα σου υπάρχει όλη αυτή η αγάπη που σε κάνει να μοιάζεις με παιδί. Και που και που μπερδεύεις μόνος σου το "τότε" με το "τώρα". Κάποιες στιγμές που αφήνεσαι, σε βλέπω να ξεχνιέσαι, να αρπάζεις το καρπούζι με το χέρι φτύνοντας όλα τα κουκούτσια απ' το στόμα. Και άλλες φορές πίνεις απο τις δροσερές πηγές στο δρόμο με το χέρι. Και όλες εκείνες τις στιγμές βλέπω τον εαυτό μου μες τα μάτια σου και εκείνο το χαμόγελο που είχα σα δικό μου. Και ξέρω πως θυμάσαι, όπως και εγώ.
 Αν κάτι ενώνει το ''τότε" με το "τώρα" είναι αυτή η αγάπη. Και κάποιο καλοκαίρι ώριμο, αθώο, παιδικό...

Γίνε λοιπόν, εσύ όλα αυτά τα καλοκαίρια που αγαπώ....