Περήφανη

Κοίτα, μεγάλωσα και φέτος κατά ένα χρόνο ή κατά ένα φόβο. 

Δεν θα αρχίσω με κουραστικούς απολογισμούς και ετήσιες καταθέσεις γεγονότων και περιστατικών. Ίσως όμως πρέπει λίγο να μιλήσω για τις αναλήψεις μου. 

Κοίτα εσύ, αυτά που παίρνεις πολλές φορές από τους άλλους, λέω, έχουν μια ουσία τόσο άυλη, όσο τα βαθύτερα σου συναισθήματα. Κάποιες φορές αυτό που αισθάνεσαι μέσα απ’ τον άλλον ή αυτό που σε κάνει άθελά του να νιώσεις, είναι η μεγαλύτερη ανάληψη που θα μπορούσες να κάνεις απ’ το ταμείο της ζωής.

Δίνουμε, αναγκαστικά και μάλλον κατ’ επιλογήν. Εμείς όλοι μαζί, αδειάζουμε. Και ο καθένας χωριστά. Ξεχωριστά  αποθέματα και παραλήπτες. Κοινά αισθήματα, φοβίες και αναμονές. Κάποιοι εκεί σταθεροί, δικοί σου, αυτούς που ονομάζουμε Φίλους. Με όποια κριτήρια, με όποιες επιλογές, είναι αυτοί που πάντα θα πληρώνουνε τα χρέη σου, θα κλείνουνε πληγές.

Αξίζουν οι αναμονές, γιατί όσο κουραστικός κι αν είναι ο δρόμος για το ταμείο, στο τέλος θα γίνει η πληρωμή. Κι ας χαλάσει και το σύστημα κάποια Δευτέρα, θα γίνει η πληρωμή την επομένη.

Φτάνουν οι παρομοιώσεις, λέω. 

Αυτό που τελικά περιμένεις καρτερικά απ’ τον άλλον, δεν είναι τόσο μια εξωτερική συμπεριφορά, όσο μια εσωτερική κατάσταση. Η κατάσταση της καρδιάς όταν χτυπάει δυνατότερα και ταχύτερα απ’ το φυσιολογικό. Δε σας μιλώ για φόβο, ούτε για αδρεναλίνη. Σας μιλώ για αισθήματα με Άλφα κεφαλαίο.

Αλλαγές φέτος, χώρες και συνθήκες, δυσκολίες και αναποδιές. Χαμόγελα και λάθη, αναμονές και συνειδητοποιήσεις. Ένας χρόνος στην πλάτη. Δέκα επίπεδα αγάπης συν στην καρδιά.

Δεν είναι οι αποστάσεις που φθείρουν. Δεν είναι οι αποστάσεις που ξεχνάς. Δεν είναι οι αποστάσεις που σε κάνουν να αγαπάς πιο πολύ ή πιο λίγο. Είναι η στιγμή. Η στιγμή που αξίζει το χρυσάφι του κόσμου, αυτή η μαγική στιγμή που γίνεται αιώνας και βλέπεις αλήθεια τι ευχήθηκες, τι έχεις, τι είσαι και τι γίνεσαι και ποιους αγαπάς.

 --Πως νιώθεις, άραγε ρε συ, που τους άφησες όλους πίσω;

Ποτέ άλλοτε δεν θα απαντούσα ειλικρινά, σε καμία τέτοια ερώτηση, χωρίς να κυλήσει δάκρυ, χωρίς να απαντήσω έστω ένα «καλά, μωρέ δεν έγινε και τίποτα» απλά για άμυνα. (Μα πάλι οικογένεια δε θίγω, ιερό πράγμα…)

-Δεν τους άφησα ποτέ, τους κουβαλάω. Τους βλέπω μπροστά μου στους περαστικούς στο δρόμο, τους μπερδεύω με τις παρέες στη γωνία, τους μιλώ στα ελληνικά. Βλέπω κινήσεις ίδιες και θυμάμαι, ακούω προτάσεις ίδιες και απορώ, βρίσκω τι θα λεγαν εκείνοι εάν ήτανε εδώ….

Δεν τους άφησα ποτέ, γιατί για μένα είναι όλοι μια ευχή, γιατί  δεν είναι αυτοί που θα με κάνουν να αναρωτιέμαι τι σημαίνω γι’ αυτούς αφού με κάνουν και το νιώθω, δεν μου λείπουν γιατί τους σκέφτομαι, τους νιώθω και τους αγαπώ….

Περήφανη. Όχι που το παραδέχτηκα για πρώτη φορά σε άλλον, αλλά γιατί κάθε λέξη έβρισκε αντίκρυσμα εντός μου. 

Περήφανη.

Περήφανη, γιατί ονειρεύομαι το μέλλον με αλλαγές εντός μας και εκτός μας και με μία σταθερότητα όση η αληθινή αγάπη.

-Έχω ακόμα στο μυαλό μου, εκείνη την φοιτήτρια, που έβγαινε τα βράδια ως αργά, μιλούσε δυνατά και τρόμαζε από τα λόγια. Τώρα είναι πια καθηγήτρια, κάτι χρόνια πιο μετά. Ονειρεύομαι λοιπόν, να περπατάω στο δρόμο μαζί της και να ακούσω δυνατά να την φωνάζουνε «κυρία», τα πειραχτήρια οι μαθητές της. Η φίλη μου «κυρία», κάτι χρόνια πιο μετά. Και εγώ περήφανη της «κυρίας» η φίλη, και πριν και μετά.

-Έχω ακόμα στο μυαλό μου,  και εκείνη τη φοιτήτρια, - που κάποτε είχα καθίσει, πρώτη ημέρα στη σχολή, δίπλα της τυχαία- που μιλούσε πολύ και σου ‘’τα χωνε’’ και είχε δίκιο. Ονειρεύομαι λοιπόν, κάποια μέρα να ανοίξω την πόρτα και να την δω μπροστά μου και να είναι όλα όσα έλεγε πως δεν μπορεί να γίνει. Και εγώ αυτής της «χαζής γυναίκας» φίλη, περήφανη να την αγκαλιάσω.  

  

-Έχω ακόμα στο μυαλό μου, εκείνη τη φοιτήτρια με την μεγάλη παρέα, που γνώρισα και αγάπησα σε ένα από εκείνα τα ταξίδια αστραπή. Ονειρεύομαι λοιπόν, κάποια ημέρα, να βρεθούμε σε ένα από εκείνα τα μέρη που λέγεται «δεν έχει σημασία το μέρος αλλά η παρέα» όλοι μαζί, να πιούμε ουίσκια, να γίνουμε λιώμα, να κάνουμε γκριμάτσες και να γελάμε ακόμα και με τα χάλια μας. Και εγώ αυτής της «τρελής της παρέας και φίλης μαζί»  η φίλη, περήφανη να πω «ευχαριστώ».

Και ονειρεύομαι κι άλλα πολλά, τρελά και απίστευτα σε κάθε αλλαγή.  Μα είναι αυτές οι δικές μου αναλήψεις ζωής. Είναι αυτά τα δικά μου αισθήματα με Άλφα κεφαλαίο. Είναι όλα αυτά που εκμηδενίζουν αποστάσεις, εξαϋλώνουν υποστάσεις και σου δείχνουν το δρόμο όταν τον χάσεις…

  Και τελικά όση κι αν είναι η αναμονή προς το ταμείο, μόλις φτάσεις εκεί καταλαβαίνεις γιατί  άξιζε τόσο…

                              [Κάνε κατάθεση αγάπης…]