Aγάπα φίλε μου...

Άνοιξε η περίοδος κυνηγιού του ιδανικού. Εδώ και κάτι αιώνες. Φορτωμένοι ταμπού, προκαταλείψεις, και κοινωνικά πρότυπα βγήκαμε πάλι στους δρόμους προς αναζήτηση του χαμένου ιδανικού. Ο τέλειος φίλος, ο τέλειος γκόμενος, η τέλεια δουλειά, το τέλειο αμάξι έχει τον ατελείωτο. Κουτάκια στενά, ας τσεκάρουμε προϋποθέσεις, παλιές αντιλήψεις, ας θυμηθούμε τι έλεγε η αδερφή της θείας της γιαγιάς μας στην παλιά γειτονιά. Και περνάει ο καιρός και προστίθενται κι άλλα στην μαύρη -της μοίρα μας- λίστα και η αναζήτηση συνεχίζεται αιωνίως με μια ελπίδα που εκτείνεται ως το άπειρο.

Καλά, τέλειο δεν υπάρχει, δε σας είπα δα και κάτι καινούριο.  Ιδανικό δεν υπάρχει, ε καλά, το ξέρατε ήδη. Η ευτυχία είμαστε εμείς ή η ευτυχία κατοικεί μέσα μας, απαραίτητες εκφράσεις στο χρύσωμα χαπιού. Καμία άλλη μπούρδα, γενικευμένη θεωρία ή παγιωμένη παλαιωμένη αντίληψη. No more bullshit. Η αλήθεια αγάπη μου, είναι ένα μέγεθος υποκειμενικό, όπως και το τέλειο και το ιδανικό. Αλλά και αυτό το ξέρετε ήδη.

Αυτό που ίσως να λέω για πρώτη φορά είναι πως μόλις χθες ανακάλυψα πως το κάρμα δύο ανθρώπων είναι αγάπη, η ανάμνηση υπάρχει λόγω αγάπης, ο χρόνος είναι ασήμαντος εξαιτίας της αγάπης, η απώλεια μνήμης άσχημων περιστατικών οφείλει την ύπαρξη της στην αγάπη, ο πόνος θεραπεύεται με αγάπη, το χαμόγελο συνοδεύει και συνοδεύεται από την αγάπη, οι καρδιές χτυπούν για χάρη της αγάπης και εμείς συνεχίζουμε να ζούμε, να αναπνέουμε, να υπάρχουμε και να αισθανόμαστε από την αγάπη, εξαιτίας και για χάρη αυτής, μέσα από αυτήν, για αυτήν και για όσους αγαπάμε. Με και χωρίς την επιφύλαξη ότι αγαπιόμαστε. Ο κόσμος δεν περιστρέφεται γύρω από τον άνθρωπο και τις σχέσεις του αλλά γύρω από τον άνθρωπο και τις αγάπες του.

Και αυτό το τελευταίο ίσως είναι η μεγαλύτερη δική μου ανακάλυψη. Να αγαπάς, ναι, πολύ ναι, δίχως όρους ναι, αλλά να αγαπάς και να μην αγαπιέσαι; Αμέ. Η σχέση είναι σύμβαση αμφοτεροβαρής, βαρύνει δηλαδή και τις δύο πλευρές, τους δύο συμμετέχοντες. Η φιλία είναι επίσης σύμβαση αμφοτεροβαρής, δένει όλους τους συνδεόμενους μεταξύ τους και τους καθιστά ίσους, με ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις. Η αγάπη όμως φίλε μου, είναι απολύτως προσωπική υπόθεση. Δεν υπογράφεις συμβόλαιο με όρους, δεν εξαρτάς τη δική σου αγάπη από άλλες παρόμοιες ή ίδιες για να υπογράψεις. Υπογράφεις όπως και να ‘χει την καταδίκη σου. Και μάλιστα με χαμόγελα. Η αγάπη φίλε μου, είναι καθαρά δική σου επιλογή. Σύμβαση ετεροβαρής, που καθιστά την άλλη πλευρά σε πλεονεκτικότερη θέση από σένα. Σε θέση ισχύος, με εσένα δότη και τον άλλον λήπτη. Αγάπης λήπτη. Και δεν ζητάς ανταλλάγματα και χάρες γιατί τότε δεν θα ήταν αγάπη αλλά σύμβαση.  Δίνεις ό,τι έχεις και ό,τι δεν έχεις και αν αγαπηθείς πίσω, πίστεψε με πως θα λάβεις αγάπη πολλαπλάσια της δικής σου.

Αλλά για να δώσεις πρέπει πρώτα να χάσεις. Να μάθεις την απώλεια για να εκτιμήσεις την κατοχή.  Εκτός και αν είσαι εξαίρεση. Απ’ αυτές τις λίγες φωτεινές εξαιρέσεις που δίνουν δίχως τελειωμό, που όλο παράγουν αγάπη αέναα προς κατανάλωση. Και αν την βρεις αυτήν την μαγική εξαίρεση ανθρώπου φρόντισε μην την χάσεις για να την εκτιμήσεις. Αν πάλι είσαι όπως όλοι εμείς, σε καταλαβαίνω. Αγάπα φίλε μου, και ας σε πατάνε, μίλα και ας σωπαίνουν, άκου και ας φωνάζουν, νιώσε και ας φοβούνται, τόλμα και ας δειλιάζουν. Αυτό το συναίσθημα είπαμε δεν εξαρτάται από τίποτα και από κανένα, μόνο από τον ίδιο σου τον εαυτό και από την καρδιά σου. Αν το θες, αν τολμάς και αν αντέχεις, αγάπα.

Αν δεν σε αγαπούν, θα το καταλάβεις ή καλύτερα θα το νιώσεις. Κι αν σ’ αγαπούν θα μείνουν πάντα δίπλα σου, κοντά ή μακριά, αλλά πάντα δίπλα στην καρδιά σου. Κι αν αυτό το «πάντα» τρομάζει τους περισσότερους από εσάς, μάθετε πως στην αγάπη μόνο ένα «για πάντα» την συνοδεύει ιδανικά. Γιατί αν αγαπάς αληθινά, θα αγαπάς για πάντα. Τα προσωρινά είναι συμβάσεις και εδώ μιλάμε για αισθήματα. Το «ποτέ» από την άλλη δεν ταιριάζει πλάι σε πράγματα που υπάρχουν. Αγάπα φίλε μου για πάντα και μετά από αυτό το συναίσθημα βάζε τελεία. Μην ψάχνεις ανταπόδοση και λόγια μαγικά ή πράξεις. Απέναντι στον εαυτό μας πρέπει να είμαστε εντάξει για να κοιμόμαστε ήρεμα τα βράδια. Καμία υποχρέωση και κανένα δικαίωμα σε καμία πλευρά, μόνο επιλογή. Βήμα ή όπισθεν.

Η αμοιβαιότητα είναι κατάσταση εγωισμού και η αγάπη στρέφεται στο «εσύ», στο «σε σένα» στο «για σένα». Η αμοιβαιότητα είναι επικίνδυνη σε σχέσεις μακροχρόνιες. Και εγώ σου είπα πως «θα σ’ αγαπάω για πάντα». Η αγάπη είναι μία, κάθε είδους και λογής, αλλά μία ενιαία και ελεύθερα περιπλανώμενη στο χώρο μου, σου, του, μας, σας, τους.  Η αμοιβαία αγάπη είναι σα ρώσικη ρουλέτα: ξέρεις πως όσο συνεχίσεις να πατάς την σκανδάλη κάποια στιγμή θα σε βρει η θανατηφόρα σφαίρα και θα τελειώσεις. Η μόνη σταθερή εγγύηση στην αγάπη είναι ο εαυτός μας και η γνώση του εαυτού μας. Τόσο που να λες το σ’ αγαπώ, να το εννοείς για πάντα και να μείνει. Να μη φανείς ποτέ ανακόλουθος στον εαυτό σου, πόσο μάλλον στον άλλον. Να μην σε απογοητεύσεις ποτέ, ούτε και αυτόν που αγαπάς. Να έχει τη σιγουριά της αιωνιότητας με έναν μικρό φόβο θανάτου. Τόσο μικρό σχεδόν αμελητέο, για να το θυμάται. Να ανοίγει τα τετράδια και να το βρίσκει γραμμένο, να το διαβάζει στα μάτια σου, στις σκέψεις σου, στα λόγια σου, στις πράξεις και τα γέλια σου. Και όταν γίνεις ολόκληρος αγάπη, τόση πολύ που να μην πιστεύει πως υπάρχει και υπάρχεις, τότε ίσως και να σε αγαπήσει πίσω, τόσο πολύ που να συμβαίνει ήδη και να μην το έχεις πάρει χαμπάρι.

«Δεν χάνεται η ψυχή, αγάπη αν δοκιμάσει…»