"Λανθάνουσα" Αγάπη

Yπάρχουν μικρές στιγμές ασήμαντες της καθημερινότητας, που το λίγο που σου προσφέρουν είναι τόσο πολύ τελικά. Και περνάνε απο μπροστά σου αστραπιαία και διαρκούν όσο το πάτημα ενός κουμπιού. Μεταμορφώνουν το ρεαλισμό και σε μεταφέρουν σε μια αλλιώτικη σιωπή, πιο βαθιά και πιο ουσιώδη.
Διάβαζα χθες λιγάκι απο Ελύτη. Θυμήθηκα πόσο απλά μπορείς να περιγράψεις το κοινότοπο. Με πόσο υπερρεαλισμό μπορείς να προσγειώσεις το ρεαλισμό σου, χωρίς να χάσεις ίχνος απ' το όνειρο, χωρίς να αποποιηθείς δευτερόλεπτο απ' την ελπίδα σου. Με συνεπήρε αυτό το δόσιμο του στην τέχνη και στον άνθρωπο, ακόμα μια φορά. Και ας κρύβεται κι αυτός, που και που, πίσω απ το δάκτυλο και την πένα του. Σημαντικό προσωπείο ο β' ενικός και η αφηγηματική του διάθεση:

"Αναρωτιέμαι μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;

Μούτρα. Νʼ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε σου μέρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.

Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.

Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σʼ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.

Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.

Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα ʽναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.

 (Απόσπασμα απο το "Παράπονο" του Οδ. Ελύτη)

Είχε πιάσει το νόημα, αλλά στη ζωή του τίποτα δεν εφάρμοσε. Αυτά τα φωτεινά διαλείμματα του νου φτάνουν μόνο μέχρι να γίνουν συμβουλές για τους άλλους. Και όπως είπε και ο Όσκαρ "Το μόνο πράγμα που μπορείς να κάνεις με καλές συμβουλές είναι να τις δίνεις στους άλλους. Ποτέ δεν είναι χρήσιμες για τον εαυτό σου."


Τα λάθη είναι ο δρόμος ο σωστός. Και η αναγνώριση τους. Μόνο μέσα απο τη συνειδητοποίηση γεννιέται η εμπειρία. Είναι επίπονη διαδικασία και ταπεινωτική, αλλά απολύτως αναγκαία. Το επόμενο σκαλί προς την ευτυχία, το ανεβαίνεις ακριβώς τη στιγμή που αναγνωρίζεις τα λάθη σου, τα ευγνωμονείς και τα θυμάσαι. Μόνο έτσι θα τα αποφύγεις την επόμενη φορά. Αν δε σου κόστισαν τίποτα αυτά τα λάθη, θα τα επαναλάβεις μέχρι να ματώσεις αληθινά.


Ένα τραγούδι σήμερα μου θύμησε το δρόμο απο τις πράξεις στα λάθη που λέγαμε. Απο τα λόγια στις πράξεις και απ' τα λόγια, τις πράξεις και τα λάθη στα αληθινά συναισθήματα.

"Well you only need the light when it's burning low
Only miss the sun when it starts to snow
Only know you love her when you let her go
Only know you've been high when you're feeling low
Only hate the road when you're missing home
Only know you love her when you let her go
And you let her go
...But dreams come slow and they go so fast
You see her when you close your eyes
Maybe one day you'll understand why
...Cause love comes slow and it goes so fast
Well you see her when you fall asleep
But never to touch and never to keep
'Cause you loved her too much and you dive too deep"
(Passengers-Let her go)

 Μη φοβάσαι να βουτήξεις βαθιά και στο συναίσθημα και στο λάθος.
[Σ' αυτό το κάτι που σε φτάνει στο ζενίθ, αυτό το βήμα που σε οδηγεί πιο πέρα, αυτό το ναί που θα σου δείξει το "μαζί", αυτό που σκέφτηκες μα δεν το πες στον αέρα, αυτό που είπες και μετάνιωσες μια μέρα...]

Εκείνη τη στιγμή που παίρνονται οι πιο σπουδαίες αποφάσεις, εκείνη ακριβώς τη στιγμή η κάθε επιλογή σου καλύπτεται απο ένα στρώμα λάθους.
Μη μου μετράς τα αν...και αν...και αν... Δεν βγάζει πουθενά. Γιατί ακόμα και το ποσοστό λάθους που αποδίδεις στον εαυτό σου, ακόμα και αυτό είναι πολύ υποκειμενικό.Γιατί σήμερα σου μοιάζει λάθος, αλλά αύριο θα σε οδηγήσει σε κάτι σωστό. Και αυτό το κάτι που σε οδηγεί στην ευτυχία, δεν το ονομάζεις λάθος με τίποτα.

(Είναι σπουδαίο προσωπείο το β' ενικό.)

Δες ακόμα και ο σπουδαίος Αλεπουδέλλης μεταμορφώθηκε σε Ελύτης απο φόβο. Τον φόβο της απόρριψης. Λάθος του; Μπορεί, γιατί θα ήταν σπουδαίος και χωρίς αυτή την επιλογή.
Και αυτός ο τραγουδιστής των Passengers ίσως κάτι μεγαλειώδες να φοβήθηκε και το άφησε να φύγει. Λάθος του; Μπορεί, μα ίσως χωρίς αυτό το λάθος να μην έγραφε τραγούδια.

 Όλα μας οδηγούν κάπου τελικά.

Σπουδαίο προσωπείο το β' ενικό και οι ζωές των άλλων. Μα έχει μιαν ευκολία.
Το δύσκολο είναι να μάθεις πως κλίνεται σωστά το "αγαπώ" στον πληθυντικό αριθμό.
Γιατί, γι αυτές τις τόσο φανερές ή τις λανθάνουσες αγάπες, πάντα γι αυτές θα κάνουμε τα λάθη.
Και όταν μιλάμε για συναισθήματα, λάθη δεν κάνει ποτέ μόνο ο ένας.

"Άνθρωπος (σε) αγάπησε, και ώρα να το μάθεις..."