Βιάσου

Περπατάω γρήγορα κάτι ηλιόλουστα πρωινά με αέρα. Περνάω τη διάβαση με κόκκινο. Δε με πατάνε, ευτυχώς. Λίγο με έβρισαν από μέσα τους αλλά δεν με πειράζει, δεν είναι δα και η πρώτη φορά. Ανεβαίνω στο πεζοδρόμιο και συνεχίζω το βάδην στους ολυμπιακούς. Ίσως θα νομίζουν οι περαστικοί πως πάω για το χρυσό. Έχω αργήσει πάλι και εγώ φαντάσου δεν αργώ. Τον τελευταίο καιρό έχει χαλάσει ο προγραμματισμός μου βλέπεις. Χρειάζομαι σέρβις.

Αποφεύγω τη μαμά με το καρότσι, σπρώχνω τους αργόσχολους μαθητές που πάνε για καφέ, κάνοντας κοπάνα. Προσέχω μην πατήσω το αδέσποτο που έχει ξαπλώσει άνετα στη μέση του πεζοδρομίου. Κάνω ζικ ζακ αποφεύγοντας κόσμο και κοσμάκη και ξεφυσώ. Βλέπω στην άκρη τους γνωστούς αγνώστους πλανόδιους μουσικούς, αλλά τώρα βιάζομαι, δεν έχω χρόνο. Τους χαρίζω ένα βλέμμα γρήγορο και ένα χαμόγελο παρακάτω, θα το έχασαν μάλλον, ίσως να είδαν μόνο την πλάτη μου και το γοργό μου βήμα. Τι κρίμα.

Ένα τετράγωνο και φτάνω. Γαμημένο ξυπνητήρι, σκέφτομαι. Το ξενύχτι θα απαγορευθεί τις καθημερινές, επόμενη σκέψη.  Εγώ φταίω μωρέ, διορθώνω πρώτη σκέψη. Κίνηση, ξανά φανάρια, λεωφορεία και ταξί. Βασικό συστατικό τα κορναρίσματα. Δρόμος χωρίς ήχους, τραγούδι χωρίς στίχους. Σκέφτομαι ακόμα και όταν δεν προλαβαίνω. Γιατί το μυαλό δεν χρειάζεται χρόνο αλλά αφορμές. Θα προλάβω; Αναστενάζω. Ανάσα. Οξυγόνο.  Και πολύ καυσαέριο αναγκαστικά και αναπόφευκτα. Δε βαριέσαι, τώρα βιάζομαι.

 Φτάνω απ’ ‘εξω , επιτέλους. Αρχίσανε χωρίς εμένα; Θα φανεί. Λίγο ακόμα θα το διαπιστώσω. Ανοίγω την πόρτα , προχωράω, κοιτάω αριστερά, κοιτάω δεξιά, κανείς. Που πήγαν όλοι; Τι ώρα είναι; Τι ώρα έπρεπε να ήταν; Χαρτί τοιχοκολλημένο. «Αναβάλλεται η συνάντηση. Αλλάξανε τα πλάνα. Επόμενη ενημέρωση σύντομα. Ευχαριστώ για την κατανόηση.»

Καμία κατανόηση, φίλε μου. Εγώ φταίω μόνο, αποκρυσταλλώνω τη διορθωμένη σκέψη μου. Φταίω γιατί έπρεπε να αργούσα κι άλλο. Να περπατήσω αργά, να δω τον ήλιο χωρίς γυαλιά και να χωθεί ο αέρας στα μαλλιά μου. Να περάσω την διάβαση με πράσινο, καλημερίζοντας τον πρώτο οδηγό που θα έβλεπα μπροστά μου, έτσι χωρίς λόγο. Να δω το μωρό μες το καρότσι και να προσπαθήσω να καταλάβω αν μοιάζει στη μαμά του. Να ακούσω τις αργκό ατάκες των εφήβων και να γελάσω με τον τρόπο τους. Να χαιδέψω το σκυλί και να θυμηθώ πόσο μου λείπει το δικό μου.  Να ρίξω τα ψιλά μου στο μαύρο καπέλο των παιδιών με τα μουσικά όργανα και να τραγουδήσω μαζί τους ένα ρεφρέν χτυπώντας παλαμάκια. Να αναπνεύσω όσο καυσαέριο χρειάζεται για να εκτιμήσω το οξυγόνο που το ενσωματώνει. Να προλάβω βρε αδερφέ να τα ζήσω όλα. Καμία κατανόηση, σου λέω.

Να θυμηθώ να δώσω σημασία  στα απλά, στο άγνωστο που σε διδάσκει, στο όμορφο που σε πλουτίζει και στο καθημερινό που σε πάει παρακάτω. Να χτυπάει ρε φίλε το ξυπνητήρι μόνο για να μας αφυπνίσει από τον  συναισθηματικό μας ύπνο. Να ξεφυσάω μόνο από χαρά και από πληρότητα. Να δίνω νόημα στο τίποτα για να το κάνω κάτι. Η ζωή, λένε, παίρνει το χρώμα που σ αρέσει. Άργησε ρε βλάκα,  και πες τους μετά τι χάσανε, που όσο εσύ ταξίδευες  αυτοί είχαν ήδη φτάσει. Άργησε πολύ,  γιατί μπορεί οι βιαστικές ζωές των άλλων να σε κολλήσουν ταχύτητα και να ξεχάσεις στις στιγμές σου. Να είσαι συνεπής μόνο στον άνθρωπο. Και χωρίς δεύτερες σκέψεις.

Εξάλλου, είπαμε πως μόνο το μυαλό ζητάει αφορμές, γιατί όλα τα υπόλοιπα θέλουν απλά χρόνο. 

Μη βιάζεσαι, γιατί θα σε προσπεράσουν όσα ξέχασες να ζήσεις.

Αλλάξανε τα πλάνα μου. Αύριο λέω να αργήσω. Μπορείτε να αρχίσετε και χωρίς εμένα. Εξάλλου δεν θα είναι και η πρώτη φορά...