Θα ανθίσει αν το θες

    Το λουλούδι μου δίπλα στο παράθυρο ξεραίνεται. Το προόριζα για δωμάτιο με ήλιο, μα ο ήλιος δεν φτάνει ως εδώ. Το ποτίζω που και που αλλά δεν αρκεί. Το αλλάζω γωνία, πάγκο και οπτική, αλλά μάταια. Στεναχωριέμαι να το βλέπω να μαραίνεται γιατί όταν το  αγόρασα είχα πει θα το φροντίζω και είναι το πρώτο λουλούδι που αναλαμβάνω -επισήμως μάλλον- να εξοντώσω.  Και όσο να πεις το ήξερα πως εγώ δεν έχω καλή σχέση με τον προγραμματισμό ή τις ευθύνες, αλλά παρόλα αυτά το ήθελα. Ήταν ο στόχος μου αυτός ή η κακιά –για το λουλούδι μου- στιγμή. Στο κάτω κάτω πόσο δύσκολο είναι πια να φροντίσεις ένα φυτό, σκέφτηκα. Εξαρτάται και απ’ τα χέρια που θα πέσει, θα απαντούσε η μαμά μου μάλλον.

    Τι λουλούδι είναι, μη ρωτήσεις. Δεν έχω ιδέα. Το αγόρασα και δεν έχω ιδέα. Μου δίνω συγχαρητήρια, δε με βλέπεις. Δεν έψαξα καν να δω τι λέει το καρτελάκι, αν είχε έστω καρτελάκι, δεν θυμάμαι. Συγχαρητήρια. Αν ήξερα έστω το όνομα του, θα μάθαινα και πώς να το φροντίζω. Θερμά συγχαρητήρια και πάλι. Ούτε με τις ταμπέλες τα πάω καλά τελικά, ούτε και με τους στόχους γενικότερα. Και αυτό είναι τόσο όμορφο, μικρούλι, με κόκκινα άνθη και μεγάλα καταπράσινα γυαλιστερά φύλλα. Για πόσο ακόμα, δεν ξέρω…

Μαζευτήκαμε, λοιπόν, πριν δύο μέρες κάποιοι Έλληνες φοιτητές εδώ στα -αφιλόξενα- ξένα.  Ήρθε μετά εκείνος ο κύριος να μας μιλήσει, να μας δώσει συμβουλές για τη ζωή ή καλύτερα την επιβίωση στην πόλη, τα λάθη και την αποφυγή τους και τα μαθήματα που γίνονται παθήματα. Δεν του το ‘χες. Κοσμικός, παντρεμένος με παιδιά και μια γλώσσα οικεία. Κάτι παραπάνω από απλά ελληνικά. Ελληνικά της καρδιάς. Δεν είναι τι θα πει ο άνθρωπος που έχεις απέναντι σου ή τι λέξεις θα χρησιμοποιήσει, αφού στο τέλος ό,τι απομένει είναι αυτό που σε έκανε να αισθανθείς. Αυτό που κάποιοι ονομάζουν αύρα και κάποιοι άλλοι ένστικτο.

  Μας μίλησε για τη φυγή. Όχι τη φυγοπονία, ούτε τη ματαιοδοξία. Το κυνήγι της ευτυχίας εννοούσε. Δεν φεύγεις πολλές φορές από δειλία, αλλά γιατί η σκληρή αλήθεια σε αναγκάζει να δεις ότι αυτό που έχεις δεν είναι απαραίτητα αυτό που αξίζεις ή ακόμα χειρότερα, αυτό που αξίζεις δεν ανταποκρίνεται σε αυτό που θες. Το βασικό point είναι να ξέρεις τι θες ή που θέλεις να πας, κατέληξε. Να το τολμάς, είπε. Ας μην μπορείς επακριβώς να το προσδιορίσεις. Ας μην μπορείς να του δώσεις όνομα ή τίτλο. Ας μην ξέρεις που θα βγάλει. Ας το σχεδίαζες καιρό στη φαντασία σου και ας σε απογοητεύσει η πραγματικότητα στο τέλος. Ας σε προδώσει ο εαυτός σου. Ας μην είναι όλα αυτά που φαντάστηκες ή περίμενες αυτά που τελικά αντίκρυσες. Ας μην είναι η ζωή τόσο απλή. Ας κάνεις και λάθη. Ας μην γίνεται πραγματικότητα με μιας το όνειρο σου. Ας τραβήξει καιρό αυτή η ιστορία. Όσο έχεις μέσα σου θεό, θα προχωράς. Όσο έχεις ώμο να ακουμπήσεις. Όσο έχεις θέληση να μοιραστείς. Όσο έχεις δύναμη να αποκρούσεις τα κακά και να χαρείς με τα καλά. Όσο έχεις μέσα σου ψυχή μη φοβηθείς. Προχώρα.

  Είναι η πίστη του καθενός στο κάθετι, υλικό ή άυλο που σε πάει παρακάτω. Αυτή η πίστη που πρέπει να μένει ακλόνητη σα βράχος ακόμα και στο μεγαλύτερο ταρακούνημα. Και αυτή την πίστη δεν θα την ονομάσω εγώ, ούτε αυτός, ούτε κανείς, γιατί μονάχα εσύ ξέρεις από τι υλικό είσαι φτιαγμένος. Από τη μία, είπε, και θα χάσεις. Και θα βυθιστείς. Και θα απελπιστείς. Και θα κουραστείς. Και θα πληγωθείς. Όταν, λοιπόν, με όλα αυτά θα ψάξεις να πιαστείς από μια ελπίδα, θα βρεις το στήριγμα εκεί ακριβώς που δεν θα έψαχνες ποτέ εξαρχής. Στη δύναμη που κρύβεις εντός σου ή στην ψυχή που μοίρασες στους άλλους και σου επιστρέφει. Δανεικά είναι όλα, είπε. Θερίζεις ό,τι σπείρεις.  

Από την άλλη, και θα χαρείς. Και θα αγαπήσεις. Και θα νικήσεις. Και θα ανταμειφθείς. Και θα γελάσεις. Σε όλα αυτά, είπε, πως κρύβεται η παγίδα. Γιατί εκεί ξεχνάς μες στο χαμό, στο πανηγύρι, ποιος είσαι, που θες να πάς, ποιους αγαπάς και τι πιστεύεις.

  Δεν είναι η ζωή τρομοκρατία, είναι ένα παιχνίδι που όπου ο νικητής και ο ηττημένος τις περισσότερες φορές εναλλάσσονται στο ίδιο ακριβώς πρόσωπο. Δεν είμαστε ένα από τα δύο, αλλά και τα δύο σε άλλους χρόνους. Μην αυταπατάσαι, κανείς αιώνια ευτυχισμένος ή δυστυχισμένος. 

Και τώρα ας γυρίσουμε πάλι στο ταλαιπωρημένο το λουλούδι μου.[ Παίζω πολλές φορές με παρομοιώσεις και αλήθειες, όπως θα χεις ήδη καταλάβει]. Το λουλούδι μου θα δεις θα επιβιώσει και χωρίς ήλιο. Γιατί είναι πολύ χειρότερο να έχει εμένα για αφεντικό. Ας μη ξέρω καν το  όνομα του, πολλές φορές δεν χρειάζονται οι τίτλοι, οι  ταμπέλες και τα βαρύγδουπα λόγια για να κάνεις τα πράγματα όπως πρέπει και όπως θες. Δεν χρειάζεται ήλιος όταν βλέπεις το φως. Δεν χρειάζεται να ξέρεις την αιτία όταν γνωρίζεις την αφορμή. Δεν απαιτείται να γνωρίζεις μια γλώσσα για να νιώσεις τα αισθήματα. Δεν χρειάζεται να έχεις πολλά για να δώσεις τα λίγα ή τα βασικά.

  Δε θα επιβιώσει, λοιπόν, μόνο και μόνο επειδή το πιστεύω, αλλά γιατί σε αυτό το «μπορώ»  συγκεντρώθηκαν όλα τα «θέλω» του κόσμου. Γιατί είναι ο στόχος αυτός που σε κάνει να μπορείς ό,τι θες. Αρκεί να το θες, να το αγαπάς και να το πιστέψεις. Όσο αγαπάς και διαιρείς την αγάπη μοιράζοντας την, αυτή πολλαπλασιάζεται και γυρνάει στην πηγή. Και ας μην είσαι ποτέ απόλυτα νικητής ή απόλυτα νικημένος σε κάτι. Θα είσαι, όμως,  πάντα αυτός που επιμένει να κάνει το λουλούδι να ανθίζει και στη λάθος εποχή…. 

 Θα τα καταφέρεις, αν το τολμάς, αν το αγαπάς και αν το πιστεύεις...