Το μήνυμα

Αρκεί μια στιγμή και το μυαλό θα σε ταξιδέψει σε μέρη γνωστά και αγαπημένα. Είναι εκείνη ακριβώς η στιγμή που κοιτάς μέσα σε άλλα μάτια, μιλάς με άλλες λέξεις και ακουμπάς άλλα χέρια. Τα χέρια τα δικά μου όλο και πιο κρύα, ψυχραίνει βλέπεις και ο καιρός. Τα λόγια τα δικά μου όλο και πιο λίγα, γιατί αβίαστα χαθήκαν τριγύρω στο χαμό. Τα μάτια τα δικά μου όλο και πιο άδεια, γιατί στα αγνώριμα τα μάτια τους κοιτούν, ψάχνοντας για την ελάχιστη ουσία.

Μεταφέρθηκα λοιπόν σε αυτή την παραλία, που περνούσα τον καιρό μου κάποιο καλοκαίρι. Ένιωσα να με χτυπάει στο κορμί η θαλασσινή η αύρα κάθε που έσκαγε το κύμα. Αυτός ο ήλιος ο καυτός μαζί και η άμμος. Μαζί μου και αυτό το συναίσθημα από εκείνα που δεν εξηγούνται με λόγια αλλά αποτυπώνονται στο βλέμμα. Αν κάποιος από εδώ λίγο με ήξερε θα καταλάβαινε αυτό το γεμάτο βλέμμα. Πόσα χαμένα καλοκαίρια άραγε μακριά απ’ όσους αγαπάς; Δεν ξέρω αν μου λείπουν αυτά τα καλοκαίρια ή η αίσθηση ηρεμίας που σου μεταφέρουν.

Χτυπάει το κινητό και επιστρέφει το μυαλό στην πραγματικότητα. Ταράζομαι και νιώθω να ‘χω κλειστά τα μάτια και τα αυτιά, ακούω μόνο τον ήχο του κινητού και τις φωνές τους αμέσως μετά. Δεν έχω καταλάβει λέξη απ’ όσα λένε, δεν έχω να προσθέσω λέξη σε όσα διαφωνούν, δεν έχω πιαστεί από τίποτα νέο να το αποτυπώσω στο μυαλό. Κοιτάω την οθόνη. Ένα ξεχασμένο ‘καληνύχτα’ σα μια απόδειξη σκέψης, άλλαξε τον τρόπο που κοιτούσα όλο το βράδυ. Τον τρόπο που ένιωθα. Χαμογελώ. Αν κάποιος από εδώ λίγο με ήξερε θα καταλάβαινε αυτό το αληθινό χαμόγελο.

Είναι ώρα να φύγω. Κυλάει το μυαλό στο παρελθόν και με πληγώνει που και που η κάθε ανάμνηση. Το νόημα της ζωής μάλλον δεν είναι να ξεχνάς, αλλά να μάθεις να ζεις παρέα με αυτό που σε αποτελεί: το παρελθόν και το παρόν σου. Ένα ευχαριστώ για τη φιλοξενία και μια μεγάλη αγκαλιά από αυτές τις δικές μου. Αν κάποιος από εδώ λίγο με ήξερε, θα καταλάβαινε αυτή τη μεγάλη γεμάτη αγκαλιά. Ώρα όμως να πηγαίνω. Ο δρόμος υγρός και άδειος, ομίχλη και ψιλόβροχο. Η ανάσα κοφτή και άδεια. Άδειο και  το μυαλό. Σιωπή εντός και εκτός μου. Κάπως έτσι θα ναι οι συνθήκες στο απόλυτο κενό.

Στο δρόμο για το σπίτι φωνές, φώτα, φασαρία, αλκοόλ, γυναίκες, άνδρες και παιδιά. Σπασμένα μπουκάλια, σκουπίδια, εμετοί και ότι ξέμεινε εκεί από κάποια χαμένη αξιοπρέπεια. Σάββατο βράδυ βλέπεις, αλκοόλ άφθονο αντί για ρούχα, φτηνό φλερτ, τσιγάρα, χόρτο και αμνησία. Κάπως έτσι είναι οι συνθήκες στο δικό τους απόλυτο κενό.

Φτάνω στο σπίτι, ξανά στο κινητό, ένα ξεχασμένο «σ ’αγαπώ» και μια συνειδητοποίηση ακόμα.

Τα λόγια δεν είναι ποτέ φτηνά όταν είναι αληθινά. Τα λόγια γιατρεύουν πάντα τις πληγές όταν ξέρεις να τα ακούς και τα πιστεύεις. Τα λόγια λέγονται από αυτούς που κουβαλούν τελικά τις πιο αφόρητες και ανιδιοτελείς αγάπες του κόσμου. Γιατί είναι αυτοί, που δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν, τίποτα να αμφισβητήσουν και τίποτα να χάσουν. 

Αυτοί λοιπόν, που λιγάκι με ξέρουν δεν θα σταματήσουν ποτέ να γεμίζουν με αγάπη την κάθε μου μέρα. Θα ναι πάντα αυτοί που θα διαβάζουν το κάθε μου βλέμμα, θα γελούν με το χαμόγελό μου και θα επιστρέφουν τις αγκαλιές μου. Και όλα αυτά με κλειστά τα μάτια.

Γιατί και εγώ όλους αυτούς που λέω πως λιγάκι τους ξέρω, τους αγαπώ πιο καλά με σβηστό το μυαλό, κλειστά τα μάτια και ανοιχτή την καρδιά. 

Και τότε όλοι μπορούμε κάπως να κοιμηθούμε καλύτερα. Μακριά αλλά πάντα μαζί…

Καληνύχτα!