Xρόνια Πολλά Μικρέ...

Σήμερα ξέρεις, έχει γενέθλια το μικρό μου διαμαντάκι. Ο αδερφούλης. Τρελό πιπίνι, όμορφος και μεγάλη καρδιά. Είναι πάντα περίεργες οι σχέσεις με τα αδέρφια μας. Όλοι έχουν να διηγηθούν μια ιστορία με στιγμές μεγάλων τσακωμών με ξύλο ή και χωρίς, με εκσφενδονισμούς αντικειμένων στον αέρα και κοσμητικά επίθετα-όσα επιτρέπει και η ανατροφή μας, βεβαίως βεβαίως-. Ο διαιτητής-μητέρα πάντα μάχιμος στο πεδίο της μάχης να εκτονώσει τα πνεύματα, προσπαθώντας να εντοπίσει τον ένοχο. Μαντέψτε, ποτέ δεν υπήρχε ένοχος. Κανείς ποτέ δεν θυμόταν ποιος ήταν η αιτία και ποιος η αφορμή, ποιος ήταν η αρχή και το τέλος του καβγά. Και το λάφυρο; Δεν το βρήκαμε ποτέ…

Κανείς δεν μπορεί να εντοπίσει το σημείο που όλα τα παραπάνω εξαϋλώνονται και γίνονται συζήτηση, κατανόηση, αγάπη. Το σημείο εκείνο που ως δια μαγείας το πρόβλημα σου δεν είναι ο αδερφός σου, αλλά ίσως αυτός η λύση.  Το σημείο της συνειδητοποίησης του μεγέθους αυτής της σχέσης με όλα τα πάνω και τα κάτω της. Ξέρω δεν είναι όλες οι σχέσεις ιδανικές, αλλά σίγουρα όλες δουλεύονται με το χρόνο.

 Θυμάμαι όταν ήταν μικρός που του δίναμε με τη μαμά νερό αντί για Ponstan όταν έλεγε ότι πονάει το κεφάλι του και ως δια μαγείας αμέσως θεραπευόταν. Θυμάμαι όταν περπατούσε μέσα στο καταχείμωνο ξυπόλυτος στα κρύα πλακάκια του σπιτιού και του φώναζε η μαμά να βάλει κάλτσες γιατί θα αρρωστήσει. Αργότερα όταν λίγο μεγάλωσε πάλι ξυπόλυτος  περπατούσε και περπατάει ακόμα, μα τώρα του φωνάζει η μαμά να βάλει κάλτσες  γιατί θα κάνει πατήματα στο πλακάκι που μόλις σφουγγάρισε (γέλια). Θυμάμαι ακόμα εκείνα τα Χριστούγεννα όταν ήταν ακόμα μικρός που γράψαμε μαζί το γράμμα στον Άγιο Βασίλη τον δικό του, -γιατί ο δικός μου είχε αποκαλυφθεί- και είχε ζητήσει εκείνο το μίνι θερμοκήπιο της Clementoni. Την ανυπομονησία του, που όταν ξύπνησε 7 ώρα το πρωί της Πρωτοχρονιάς και ήρθε στο δωμάτιο μου χαρούμενος να με ξυπνήσει και να μου πει πως ξημέρωσε και πως τελικά ήρθε ο Santa. Και θεέ μου, τι χαρά ήταν αυτή όταν άνοιξε το περιτύλιγμα και το αντίκρυσε. Γι’αυτή και μόνο τη χαρά στα μάτια των παιδιών, αξίζει να υπάρχει Άγιος Βασίλης.

Θυμάμαι και τότε που άρχισε το σχολείο και δεν του άρεσε καθόλου. Δεν άντεχε τα βιβλία, το σχολείο και τα «πρέπει» του. Θυμάμαι και εκείνη την ημέρα που η μαμά ήθελε να πετάξει ένα διαφημιστικό ρολόι-ξυπνητήρι της ΚιτΚατ γιατί είχε χαλάσει και εκείνος προσφέρθηκε να προσπαθήσει να το φτιάξει και τα κατάφερε. Το αποσυναρμολόγησε και το συναρμολόγησε εκ νέου χωρίς να έχει δει ποτέ ξανά στη ζωή του μηχανισμό. Γιατί μόνο αυτά τα «πρέπει» κανενός δεν άντεχε ποτέ, σ’ αυτά που αγαπούσε ήταν άπιαστος. Θυμάμαι επίσης τις φορές που έφτιαχνε τοστ τις τελευταίες φέτες του πακέτου και εμφανιζόσουν ξαφνικά εσύ στην κουζίνα πεινασμένος και χωρίς να του ζητήσεις τίποτα, σου έδινε το τοστ του λέγοντας «δεν πειράζει παρτο, θα φάω κάτι άλλο εγώ».

Θυμάμαι τώρα που μεγάλωσε πολύ πως ποτέ δε με ξεχνάει σε γενέθλια, γιορτές και νοιάζεται να δει αν περνάω καλά. Αν μου λείπει τίποτα να μου το φέρει, αν θέλω κάτι να μου το αγοράσει. Μ’ αρέσει  που και που όταν μου ζητάει τη γνώμη μου για ρούχα, αρώματα και φρουφρου. Που με υπολογίζει. Που ξέρω πως με νοιάζεται και μ αγαπάει και ας μην το λέει. Θυμάμαι επίσης, τις φορές που πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό και εκείνος με βλέπει, γελάει μου ‘πετάει’ μια τόσο απλή, αστεία και χαλαρή πρόταση που αμέσως καταφέρνει να με κάνει να νιώσω καλύτερα με τη δική του ‘ελαφρια’ αντιμετώπιση των πραγμάτων.

Ξέρω ότι δεν οδηγεί πουθενά απλά να θυμάμαι και να γράφω γιατί μπορώ να μιλάω και να γράφω αιώνια γι αυτόν. Είναι σημαντικός, όχι γιατί είναι αδερφός μου, αλλά γιατί ξέρω ότι είναι πολύ καλύτερος από μένα σχεδόν σε όλα τα πράγματα και είμαι τόσο περήφανη και χαρούμενη γι’ αυτό. Τον ξέρω όλη του τη ζωή και όσο μεγαλώνει θέλω όλο και πιο πολύ να πω ένα μπράβο στη μαμά μας για αυτό το δημιούργημα. 

‘’ Ρε δεν είναι ότι είσαι αίμα μου. Δεν είναι ότι μεγάλωσα με σένα. Δεν είναι ούτε ότι με μεγάλωσαν για να σε αγαπώ. Είναι ρε πούστη μου ότι το αξίζεις κιόλας…’’

Χρόνια Πολλά μικρέ…