Ο βυθός σου

Της ζωής ο βυθός δεν έχει πάτο. Ακούραστος και άφθαρτος βουτάς βαθιά, ρισκάρεις και με μισή αναπνοή. Δεν γίνεται, λες, δεν μπορεί να πεθάνεις, ούτε να πάθεις κακό. Κι αν πάθεις μωρέ, πόσο σοβαρό να είναι, λες, θα περάσει. Έχεις μπροστά σου ακόμα εκατό αναπνοές και δυο αιώνες όνειρα. Δεν συναντάς τον πάτο όταν δεν τον φοβάσαι. Δεν σου κάνει ποτέ κακό κάτι που δε φοβάσαι. Δε σε αγγίζει καν, μονάχα σου δηλώνει την ύπαρξη του. Είναι σωτήριο που και που να ξέρεις ότι ακόμα και αυτό που δε φοβάσαι, υπάρχει, και μάλιστα σε απόσταση αναπνοής.

Ξυπνάς λοιπόν, και είσαι ίδιος με χθες στις σκέψεις, στις πράξεις και στις αντιδράσεις και δεν αντιλαμβάνεσαι ποτέ πόσο βαρετά ίδιος είσαι μέχρι να αλλάξεις. Ή καλύτερα να σε αλλάξει, αυτό που μέχρι και πριν από ένα δευτερόλεπτο δεν σε άγγιζε καν. Ο ίδιος σου ο εαυτός. Η αντανάκλαση σου στο βυθό. Αυτό που δε φοβάσαι, μέχρι να γίνεις. Το χειρότερο εγώ σου. 

Αυτό το μικρόβιο που μεγάλωνε μέσα σου χωρίς καν να γνωρίζεις την ύπαρξη του. Αυτό που σου τρώει τα σωθικά, τους στόχους και τα όνειρα σου. Που σε κάνει να αμφισβητείς όλα όσα πιστεύεις, όλα όσα είχες χαρακτηρίσει ως σταθερές στη ζωή σου. Που σε κάνει αδιάφορο και αρνητικό, βαρετό και βαρεμένο. Που σου δείχνει πόσο αδύναμος και ανήμπορος είσαι μπροστά στην ίδια σου τη μανία. Ο βυθός σου βαθαίνει κάθε μέρα πιο πολύ. Και εσύ μόνος πια χωρίς αναπνοή μακραίνεις κι άλλο τα σύνορα και τις αντοχές σου να τον φτάσεις. Για να πείσεις τους άλλους αλλά κυρίως τον εαυτό σου πως τερμάτισες, πάτωσες και μετά θα ανυψωθείς. Πως μετά τον πάτο, ναι, «θα τους δείξω εγώ» και άλλα τέτοια παιδιαρίσματα. Γιατί για να σηκωθείς δεν αρκεί να πέσεις, αλλά και να έχεις αποφασίσει ότι θες να σηκωθείς. Χωρίς απόφαση όλα είναι ρευστά. Χωρίς στόχο όλα είναι μάταια. Χωρίς κίνητρο όλα είναι απίθανα. Και μοιάζουν και είναι. 

Ο βυθός σου βαθαίνει γιατί θες εσύ να βαθύνει. Για να λυπάσαι τον εαυτό σου που παλεύεις μάταια απέναντι σε έναν βυθό που όλο βαθαίνει και εσύ συνέχεια κολυμπάς. Να σε λυπάσαι που τα «βάσανα» σου δεν έχουν τελειωμό. Να αυτοτιμωρείσαι που δεν έμεινες για πάντα στην επιφάνεια της ασφάλειας και της απλής ζωής σου. Να πληγώνεις τον εαυτό σου για την ανικανότητα σου να αντιδράσεις και να κατηγορείς τους άλλους που δεν συμπάσχουν. Που δεν είναι όλοι τόσο «βασανισμένοι» όσο εσύ. Που δεν βρίσκεις τόσα κοινά στην διαφορετικότητα τους. Που είσαι εσύ η εξαίρεση του βάθους. Τόσο ρηχοί, θα πεις. Και θα βυθιστείς και πάλι στη αυτολύπηση σου.

Ότι ποτέ δεν φοβήθηκες, το φοβάσαι τώρα. Φοβάσαι όπως ποτέ άλλοτε. Όπως το μικρό παιδί τα σκοτάδια. Όμως κάθε σκοτάδι σκοτώνεται με φως. Πως σκοτώνονται όμως τα χαοτικά εγώ σου; Δεν έχω την απάντηση, ούτε εγώ, ούτε ο εαυτός μου. Τον κυνηγάω ακόμα ή καλύτερα εκείνος με κυνηγάει. Και δεν θα με πιάσει ουσιαστικά ποτέ, όχι γιατί είμαι άπιαστη, αλλά γιατί όταν και αν συναντηθούμε εμείς οι δυο, ένας μόνο από μας θα πρέπει να επιβιώσει.

Ή θα σε βρώ ή θα γεράσω προσπαθώντας να φτάσω στο βυθό σου. Και όταν θα φτάσω, να το ξέρεις, ακόμα και με μείον στην αναπνοή, εγώ θα πιάσω επιφάνεια. Γιατί μόνο όταν φτάσεις εκεί από όπου ξεκίνησες, τότε μόνο σταματάνε τα παιχνίδια των φόβων και των βυθών και αρχίζει η ζωή…

Μαζί σου ως το τέλος της ζωής.

Fasten your seat belt… This is real life….