Για δες αλλάζει ο καιρός, αλλάζουν κι οι ανθρώποι...Διασκορπισμένες σκέψεις κ σχέσεις μεσ'τη διαφορετικότητα επιχειρούν να γαντζωθούν απ' το όμοιο και το σταθερό. Μα η αλλαγή ειναι η μοναδική σταθερότητα που προσφέρει ο χρόνος. Όσοι το αγνοούν απλά επιβιώνουν, όσοι ήδη το γνωρίζουν αλλά....ζουν!

Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

Η συνθήκη της απώλειας

Χρόνο με το χρόνο εμείς τα πρώην πιτσιρίκια μαθαίνουμε πως το πέρασμα του χρόνου επιφέρει απώλειες παντός τύπου και είδους. Κοστίζει πολύ η ωριμότητα, η εκούσια ή η αναγκαστική, κυρίως σε αυτούς που θέλουν να μείνουν για πάντα κλεισμένοι στον γυάλινο κόσμο τους. Η αλλαγή είθισται να αντιμετωπίζεται με φόβο απο την πλειοψηφία των ανθρώπων και συνοδεύεται συχνά απο την αδυναμία αποδοχής της ή  την αδράνεια. Δεν μας αρέσει να αλλάζουμε ανθρώπους, συναισθήματα ούτε να χάνουμε την πιστη στον εαυτό μας, την αυτοπεποίθηση μας. Δεν γουστάρουμε να αλλάζουμε εμείς και τα αισθήματα μας ούτε ο περίγυρος μας και τα αισθήματα του ως προς εμας. Και αυτό ακριβώς που δε θέλουμε να συμβεί ή φοβόμαστε μην τυχόν συμβεί, είναι αυτό ακριβώς που συμβαίνει.
Διαβάζω τελευταία δεκάδες άρθρα περι ψυχολογίας και σχέσεων που φέρουν βαρύγδουπους τίτλους όπως "Γιατί χάνουμε τους φίλους μας μεγαλώνοντας" ή "Γιατί δεν μπορούμε να κρατήσουμε μια σχέση για πάντα" και διαβάζοντας τα καταλαβαίνω πως σε όλον τον κόσμο χιλιάδες χρόνια τώρα συμβαίνει ακριβώς το ίδιο πράγμα, με την ίδια συχνότητα και την ίδια ουσία. Και αυτό που συμβαίνει μπορεί να απλώς να συνοψισθεί στη φάση "Η συνθήκη της απώλειας". Και περιγραφικά να προστεθούν και οι λέξεις "των σχέσεων" , ή "των συναισθημάτων", "της πίστης" ή της "εμπιστοσύνης". Και κάπως έτσι όλη αυτή η κουβέντα οδηγεί ως δια μαγείας και πάλι στο κεφάλαιο σχέσεις.
Αλλαγές τελευταίες ή και παλιότερες που δεν ήθελες να δεις και να πιστέψεις. Φταίνε οι πλανήτες σου ή οι επιλογές σου; Φταις εσύ ή πάντα οι άλλοι; Όπου και να επιρίψεις ευθύνες και αμέτρητα 'γιατί' η ουσία είναι πως δε σου κάνουν πια, καταλαβε το. Όχι, δε φταις άμεσα, ούτε και αυτοί. Αυτοί που κάποτε σε γέμιζαν και τώρα όχι. Γιατί άλλαξε η συνθήκη των σχέσεων, η σύμβαση η κοινωνική και όλοι της οι όροι. Έγινε το "για πάντα", "για τώρα", το "τόσο πολυ", "για όσο" και το αμοιβαίο άλλαξε και για τους δυο κατεύθυνση. Και μέσα σε όλα αυτά διαπιστώνεις οτι αυτή είναι η τελειότητα του αμοιβαίου, το οτι γεννήθηκε το ίδιο πολύ συναίσθημα και για τους δύο μία τυχαία χρονική στιγμή στο παρελθόν, για να αλλάξει φορά στα βέλη των συναισθημάτων, σημαδεύοντας πλέον άλλα πρόσωπα, επίσης την ίδια ταυτοχρονη χρονική στιγμή κάπου στο παρόν. Και αυτή η τελειότητα, πίστεψε με, που κρύβει το αμοιβαίο γίνεται το ίδιο αντιληπτή και στο μαζί και στο χώρια. Γιατί όταν ο άλλος δε σου κάνει πια, δεν κάνει αμοιβαία. Άσχετα εάν ο ένας απο τους δύο επιμένει εγωιστικά να βλέπει το 'μαζί'. Ας κάνει ότι δεν είδε πουθενά γραμμένη τη λέξη τέλος. Ας έδωσε στο "χώρια" μια δεύτερη ευκαιρία.
Θα δώσεις ευκαιρίες, όταν αγαπάς, σε κάθε σχέση κάτω απο τις οποιεςσδήποτε συνθήκες. Μα όταν η αγάπη σου εντός σου δεν θεριεύει όπως παλιά, όταν ο άλλος δεν δίνει φλόγα σε μια σπίθα, τι να περιμένεις; Όταν δεν βλέπεις να σε αγαπούν όπως σου αξίζει, όταν μετράνε τι θα σου δώσουν και πότε, όταν περιμένουν ανταμοιβές και οφέλη, ποια ευκαιρία είναι ικανή να αντιστρέψει ένα χαμένο παιχνίδι;
Τότε πρέπει να αλλάξεις, φεύγοντας. Αφήνοντας τον καθένα να βρει τον δρόμο του, τον άνθρωπο του και τα θέλω του. Δεν κάνει σε κανέναν κακό η φυγή, μόνο το ψέμα, η υποκρισία και η λύπηση. Μόνο εάν αποστασιωποιηθείς μετράς τις καταστάσεις, τις εκτιμάς σωστά, επιμένεις ή επιστρέφεις. Μόνο η απόσταση και ο χρόνος βαθμολογούν την όποια επιλογή. Μπορεί να βγεις σωστός ή λάθος. Μπορεί να σου αναγνωριστεί στο μέλλον η όποια επιλογή ή και όχι. Όπως και κάποιοι απο τους ποιητές που είτε αναγνωρίζονταν ως μεγάλοι δημιουργοί μετα θάνατον είτε όχι. Ποίηση είναι και η ζωή και γράφει σχέσεις. Ή τις γράφει και τις εκδίδει ή τις σβήνει και τις τελειώνει.
Εμείς για τώρα επιλέγουμε αυτό που μας κάνει χαρούμενους, αυτό που μας γεμίζει αγάπη και δε ζητά, αυτό που μας νοιάζεται και αυτό που μας αγκαλιάζει με μάτια καθαρά. Όποιος αγαπάει αμοιβαία μένει, για τους υπόλοιπους θα μιλήσει η συνθήκη της απώλειας.

Και για το τέλος,όλοι εμείς που κάποια στιγμή στη ζωή μας επιλέγουμε το 'χώρια', θα τύχουμε μετά θάνατο των σχέσεων αναγνώριση.
Ή μια αιώνια απώλεια.
Ο χρόνος θα δείξει....


"Αγάπα ρε, τι άλλο γεννήθηκες να κάνεις πιο τέλεια;"

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου