Αποχωριστά μαζί

Μία αφιέρωση, ένα τραγούδι, μία φράση, ένα γέλιο, ένα στέκι παλιό και αγαπημένο, ένας αριθμός, ενα όνομα, όλα μια ανάμνηση επαναφέρουν. Δε λείπει τίποτα όταν το αγαπάς, όταν το θυμάσαι, όταν το σκέφτεσαι. Κι ας λείπει σε μένα, δε λείπει απ'τη ζωή γενικά. Δεν είναι ο τόπος ο κοινός που μου θυμίζει εσένα, δεν είναι οι δρόμοι οι από κοινού περπατημένοι, δεν είναι οι εικόνες, τα φώτα ή τα μαγαζιά ούτε ο κόσμος που από κοινού γνωρίσαμε. Είναι που το μαζί έγινε χωριστά στον ίδιο τόπο, στους ίδιους δρόμους και οι μνήμες μου πια παγώσαν σε εκείνες τις στιγμές.
Βρίσκω εύκολα αφορμές να σε ξεχάσω, να αποβάλλω τη σκεψη σου όταν αβίαστα εισέλθει στο μυαλό μου, μα ως εκεί. Δε σε αποβάλλω εντελώς και δεν το θέλω κιόλας. Εσύ υπήρξες και εγώ μαζί. Και θέλω να υπάρχεις στη ζωή μου ως το μόνο ζωντανό αποτύπωμα απο σένα που δε ξεθώριασε ο χρόνος και τα λάθη, η ανάμνηση σου. Και αν η μυθοποίηση φτιάχτηκε μόνο γι' αυτούς που μένουν πίσω, τότε εντάξει το παραδέχομαι. Δε μπορώ να αφήσω το παρελθόν μου σε ξένα χέρια, είναι κομμάτι μου, το ίδιο και εσύ. Κι αν πολλές φορές οι αφορμές αυτές δε μου αρκούν για να κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια, κι αν έρχεσαι ξανά στα όνειρα μου με λόγια πλάνα προσπαθώντας να ξεγελάσεις τη συνείδηση μου, δεν πειράζει, εγώ πρώτη σου επέτρεψα να με πληγώνεις.
Ξέρω ώρες ώρες είναι άδικο να κρατώ ανθρώπους του παρελθόντος στη ζωή μου και να απαγορεύω την είσοδο στην καρδιά μου σε άλλους πιο γενναίους, πιο δυνατούς, πιο "καθαρούς" απο σένα αλλα δε το ελέγχω. Μάλλον είναι στη φύση των ανθρώπων να έλκουν ευκολότερα τον πόνο απ' τη χαρά. Όσο για σένα, η απόλυτη αδιαφορία. Κάπου νομίζω επεμβαίνει ο καιρός, ο πολύς καιρός και σβήνει τα σημάδια  της οικειότητας, κάπου χάνεται η σύνδεση, αυτό το καθημερινό δέσιμο και η επαφή και ειναι πια σα να μη μπορείς να διαβάσεις ούτε τα αυτονόητα στα μάτια. Κενό, σιωπή. Ειρωνικό πια να πιστεύω σε κάτι σταθερό, σε κάτι που ο χρόνος αφήνει παντα άθικτο. Πιστεύω σ' αυτά που έζησα και έγιναν ανάμνηση. Σε μια μέρα μαζί σου υπαρκτή, σε μια βδομάδα μαζί σου ευτυχισμένη, σε 1 μήνα μαζί σου κυκλοθυμικό και συνολικα σε λίγα χρόνια ''μαζί''. Όχι πια. Μα δεν πειράζει. Αυτά τα "λίγα χρόνια" σημαίνουν πολλά για μενα, μα δε θα μπω στον κόπο να αναρωτηθώ το ίδιο και για σένα γιατί είμαι σίγουρη πως δε θα βρω ασφαλείς απαντήσεις. Σκέφτομαι μονάχα πως το μόνο για το οποίο είμαι σίγουρη είναι οτι σου έκλεψα "λίγα χρόνια" στιγμών, "λίγα χρόνια" ζωής. Κι ας μην είναι τίποτα για σένα. Για μένα θα ναι πάντα λίγη ζωή απ' τη ζωή σου. Όσους ανθρώπους κι αν αγαπήσεις μετά, όσοι κι αν σου κρατούν το χέρι, όσους κι αν κοιτάξεις στα μάτια, αυτό το "μαζί" δε το αλλάζεις, να το ξέρεις.
Πολλές φορές η αυταπάτη είναι ότι πιο πολύτιμο έχουμε. Μου αρέσει τελικά αρκεί να μην αποκαλύπτει ποτέ το σκληρό της πρόσωπο, γιατί μπορει να γίνει ο τάφος των συναισθημάτων. Μα αυτό που σου λέω δεν είναι αυταπάτη ακόμα κι αν ήταν τα όσα συναισθήματα που εξέφραζες.
Θέλω για σένα να' ναι η ζωή ιδανική και χωρίς εμένα ή και με εμένα έστω αναμνηστικά. Θέλω όταν σου λείπει το χαμόγελο στο παρόν σου, να ξέρεις πως στο παρελθόν εγώ σου 'χα πολλά φυλαγμένα. Θέλω να καταφεύγεις στο "μαζί' όταν ζεις "χωριστά". Κυρίως, θέλω να ζεις τα παραμύθια όσο μπορείς, αλλά πάντα να ξυπνάς την κατάλληλη στιγμή, λίγο πριν αυτά τελειώσουν, έτσι για να φυλάγεσαι πάντα. Κι αν ποτέ δεν καταλάβεις τι συμβαίνει στο παρόν σου, πάρε μια ισχυρή δόση αναμνήσεις απο τότε, έτσι για να ορίσεις την αγάπη απ' την αρχή, μαζί και εμένα... 
http://www.youtube.com/watch?v=eM8ddB1z1S0&feature=related