Α-λήθη-ες

Αυτό που δε ξεχνάς πάλι τι είναι; Αυτό που εκεί που κάθεσαι κ διασκεδάζεις σου πετάγονται οι μνήμες από το πουθενά, αλήθεια δεν είναι καθόλου αστείο. Αυτό που ενώ έχεις πείσει τον εαυτό σου ότι έχεις ξεπεράσει, προσπεράσει, ότι έχεις προχωρήσει ένα βήμα παρακάτω και ξαφνικά όλη σου η αλήθεια ανατρέπεται; Αυτό που αλλάζει σε χρόνο dt τη διάθεση σου; Και αυτό το κορυφαίο, που μια ανάμνηση μπορεί σε ένα δευτερόλεπτο να σου θυμίσει τον πόνο της καρδιάς και του μυαλού, αυτό τον πόνο, ξέρετε τον δήθεν σε παρελθοντικό χρόνο. Δήθεν είσαι, έρωτα, να το ξέρεις και εσύ αγάπη, και δήθεν και σνομπ.

Και εκεί μέσα σε τόσο κόσμο, σε τόση καλή διάθεση σε τόσες φωνές και φασαρία, χαμόγελα, μουσικές και χορούς εγώ να κοιτάζω τριγύρω, μήπως εμφανιστεί το χαμόγελο στα χείλη και η φλόγα στα μάτια, τα δικά του χείλη και τα δικά του μάτια , αυτά τα αγαπημένα. Εγώ να κοιτάω την πόρτα, δε μπορεί  στην ίδια πόλη μένουμε, τύχη δεν υπάρχει; Δεν υπάρχει τύχη, δεν είναι τυχαίο. Δεν υπήρχες ούτε εσύ εκεί, εκείνο το βράδυ και πολλά άλλα βράδια δεν υπήρχες. Κυρίως βράδια, με κύρια και όχι δευτερεύοντα συναισθήματα, δεν υπήρχες κι ας υπήρξες.

Και το πιο τρομακτικό πράγμα χθες το βράδυ, πέρα από την έλλειψη σου, ήταν και οι αναμονές στα μάτια άλλων. Αυτών που πέρασαν απ τις ζωές τους και δεν φάνηκαν ποτέ ξανά στην πόρτα από τότε που την έκλεισαν, φεύγοντας. Υπήρχαν και άλλων προσδοκίες και άλλων αναμονές και η δική μου. Ξέρεις τελικά κανείς δε ξεχνάει πραγματικά αυτούς που ξεπερνάει. Γιατί εμείς οι άνθρωποι πρωτα αγαπάμε, μετά πονάμε, μετά ξεπερνάμε, προχωράμε και ποτέ δε ξεχνάμε… σε θυμάμαι σα χθες…