Άλλη μια μέρα σήμερα στο λεωφορείο. Βομβαρδισμός οι σκέψεις. Σήμερα, με μια παρομοίωση κατάλαβα γιατί το λεωφορείο πάντα μου προκαλεί τόσες σκέψεις. Ίσως γιατί μιμείται τη ζωή ή και η ίδια η ζωή του μοιάζει.
Σκέφτηκα λοιπόν, πως η ζωή είναι σαν το λεωφορείο. Έχει προδιαγεγραμμένη πορεία εξ ‘αρχής και ο κάθε οδηγός είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει και να τηρήσει τους κανόνες της «διεύθυνσης». Στη ζωή μας την ίδια, ελάχιστα παρεκκλίνουμε απ’ τα πρέπει της κοινωνίας. Ελάχιστοι τολμηροί είναι αυτοί που έχουν πάντοτε και μονίμως τα «θέλω» τους οδηγό. Αυτοί οι λίγοι ακριβώς είναι αυτοί οι δακτυλοδεικτούμενοι της κοινωνίας, οι περιθωριακοί, αν θέλετε αυτοί που δραπέτευσαν απ την ομοιογένεια.
Το κάθε λεωφορείο ξεκινάει την πορεία του με ελάχιστους επιβάτες και σε κάθε στάση αυξάνεται ο αριθμός τους. Κάποιοι κόβουν εισιτήριο και κάποιοι όχι. Και καθένας απ αυτούς θα κατέβει στη στάση που επιθυμεί. Στη ζωή μας γνωρίζουμε άπειρους και διαφορετικούς, κάθε ηλικίας και εμφάνισης ανθρώπους, σε διάφορες φάσεις και χρονικές περιόδους . Κάποιοι θα μπουν αναπόφευκτα ως «λαθρεπιβάτες» και θα σε χρησιμοποιήσουν και κάποιοι άλλοι θα σου ανταποδώσουν τις «υπηρεσίες» που προσφέρεις. Κάποιοι θα αποβιβαστούν απ τη ζωή σου όταν το θελήσουν και κάποιοι θα σε ακολουθήσουν ως το τέρμα της διαδρομής, μέχρι να σβήσουν τα φώτα.
Και ακριβώς εκεί στο τέρμα της διαδρομής και στο τέλος της βάρδιας θα αποσυρθεί και ο οδηγός, κουρασμένος και ικανοποιημένος απ τον εαυτό του, έχοντας εκτελέσει στο ακέραιο τα καθήκοντα του, με τις όποιες δυσκολίες. Τη ζωή μας πρέπει να την ζούμε στο ακέραιο, με όλους τους επιβάτες ακόμα και τους λαθρεπιβάτες της. Και ακριβώς εκεί, στο τέλος της πορείας, στη λήξη της βάρδιας, εκεί μετράς πόσοι έμειναν μαζί σου ως το τέλος. Αυτούς που έβλεπες να παραμένουν σε κάθε στάση κι αυτούς που αγνοούσες… Όλους στο τέλος τους μετράς…. καληνύχτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου