Εκεί στη συναυλία ήμουν και εγώ μαζί με 30.000 άλλους. Δεν ήταν παρέα μου όλοι, προς θεού. Οι δικοί μας πάντα μετρημένοι είναι στα δάχτυλα του ενός ή και των δύο χεριών, εξαρτάται. Ισως κατά βάθος να τις μισώ τις συναυλίες. Με μελαγχολούν πολύ. Βλέπεις τόσο κόσμο τριγύρω, τόσες διαφορετικές ψυχές και θυμάσαι πάντα τις δικές σου. Αυτές που έδιωξες, αυτές που έχασες και αυτές που σ' άφησαν να τις αφήσεις.
Δε το μετανιώνω, όχι. Και μετά απο ώριμη σκέψη, τελικά, κανείς δε το μετανιώνει γιατί οτι αξίζει δεν πρέπει να πονάει πάντα, ούτε να είναι δύσκολο.
Πάνε στον παράδεισο τελικά οι παλιές αγάπες; Μετά απο πολύ πόνο και βασανισμό, νομίζω πως πάνε, εμείς τις στέλνουμε στο δικό μας παράδεισο. Γι αυτό υπάρχει και η μνήμη, αλλιώς θα κινδυνεύαμε να κάνουμε τα ιδια λάθη απ την αρχή. Και κάπου-κάπου τους θυμάμαι όλους τους "πρώην" αγαπημένους μου. Σε κάτι τέτοια μέρη μόνο τους θυμάμαι, μόνο εκεί μου λείπουν. Εκεί που ο τόσος κόσμος σου φτάνει και σου περισσεύει, εκεί μοιάζει πιο δύσκολη η απώλεια. Όμως αυτό που πραγματικά μου λείπει πιο πολύ είναι η μαγεία του να νιώθεις κάποιον "δικό σου" και οχι η ίδια η απουσία του. Αυτή η εσωτερική πληρότητα, το συναίσθημα.
Οι παλιές αγάπες πάνε μόνες στον παράδεισο και εσύ στην κόλαση επισκέπτης. Μέχρι να έρθουν οι νέες αγάπες να δηλώσουν παρουσίες.
Δε φταίει κανείς, μη νομίζεις. Στα ομαδικά παιχνίδια την ήττα την χρεώνονται όλοι μαζί. Με γροθιές και κλωτσιές έστω, αλλά όλοι μαζί. Και δε ξεχνάς τις ήττες σου ποτέ, μόνο τις νίκες. Γιατί στα εύκολα κανείς δεν υποχώρησε ποτέ. Ολοι στα πιο μεγάλα "θέλω" κάνουν πίσω.
Κοίτα, που μάλλον είμαστε καταδικασμένοι οι άνθρωποι να ζούμε αιωνίως τη δική μας κόλαση της μνήμης για όλες τις απώλειες και όλες τις φυγές. Μέσα μας ζουν όλοι, όπου κι αν είμαστε και τους κουβαλάμε μαζί μας. Εκεί σε κάποια συναυλία, σε κάποιο γήπεδο, σε κάποια πόλη, ένα φθινοπωρινό βράδυ, με τόσο κόσμο παρέα, εκεί ακριβώς γινόμαστε ένα με όλους, παρόντες και μη. Και δε φταίει η μουσική και ο στίχος, ούτε εσύ, ούτε και εγώ. Ίσως να φταίει που κάποιοι πιστεύουν πως με γροθιές και με κλωτσιές εξορίζεις αγάπες σε χαμένους παραδεισους...Μα η βία στην αγάπη, ποτέ δεν ήταν η λύση....
"όσο αγαπάω μένω πίσω...."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου