Για δες αλλάζει ο καιρός, αλλάζουν κι οι ανθρώποι...Διασκορπισμένες σκέψεις κ σχέσεις μεσ'τη διαφορετικότητα επιχειρούν να γαντζωθούν απ' το όμοιο και το σταθερό. Μα η αλλαγή ειναι η μοναδική σταθερότητα που προσφέρει ο χρόνος. Όσοι το αγνοούν απλά επιβιώνουν, όσοι ήδη το γνωρίζουν αλλά....ζουν!

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011

Σαν παραμύθι...

Μια φορά και έναν καιρό, ήταν ένα κορίτσι. Ενα ευαίσθητο κορίτσι και χαμογελαστό. Είχε φίλους, είχε όνειρα και τη συμπαθούσαν όλοι- ή σχεδόν όλοι για να μαι ειλικρινής-. Ήθελε να έχει όμορφες στιγμές για να θυμάται, χαμογελαστά πρόσωπα για να βλέπει και γλυκιές εμπειρίες για να ζει. Ήθελε επίσης κάποιον δικό της να τα μοιράζεται όλα αυτά. Όχι φίλο, είχε πολλούς. Ήθελε κάποιος να κάνει γι αυτήν, ό,τι η ίδια απέφευγε, κάποιον να τολμήσει ό,τι αυτή φοβόταν. Απλά το ήθελε και το χε αφήσει στη τύχη. Και η τύχη γελούσε που και που δυνατά, μια την κορόιδευε και μια την πλησίαζε απαλά, μα ποτέ ουσιαστικά.
 Και το κορίτσι άρχιζε μέρα με τη μέρα να δυναμώνει, να σκληραίνει για να μην πληγώνεται. Να κρατά άμυνες, να μαθαίνει να στηρίζεται μονάχα στα δικά της πόδια, να σηκώνει ψηλά το κεφάλι και να δαγκώνει τα χείλη της σε κάθε πόνο, χωρίς να το βάζει κάτω. Καποιες φορές μονάχα έκλαιγε. Άλλες παλι έκλαιγε πολύ, και έβρεχε το μαξιλάρι. Σιωπηλά πάντοτε, μην την ακούσουν και αποκαλυφθεί το μικρό της μυστικό. Δεν ήθελε να το πει σε κανέναν, ήθελε εκείνος να το καταλάβει, κοιτώντας την στα μάτια. Καμιά φορά, ξέρετε, η μοναξιά πρέπει να βγαίνει στο φως, και η σιωπή να κάνει κρότο.
-"Ξέρω εσύ είσαι δυνατή, πάντοτε ήσουν. Εσύ μπορείς να τα καταφέρεις. Είσαι χαρούμενη, αισιόδοξη, χαμογελαστή, εγώ όχι" , αυτά συνήθιζε να ακούει απ ' τους άλλους. Και απλά κουνούσε συγκαταβατικά το κέφαλι, σα να ζητούσε συγνώμη για ένα λάθος που δεν έκανε. -"Αν αυτό πιστεύει ο κόσμος λοιπόν,  έτσι θα 'μαι.", είπε. Συνέχισε με χαμόγελο και ελπίδες το ταξίδι, πάντοτε περιμένοντας.
Και πέρασε ο καιρός και γνώρισε και νέο κόσμο. Και άκουσε, και μίλησε και έμαθε και ξέχασε. Ξέχασε και ξεχάστηκε. Και ήρθε αυτό το αγόρι, με αυτή την πελώρια καρδιά και τα ζεστά τα χέρια, την κοίταξε μέσα στα μάτια και της είπε: -"Δεν ξέρω τι έχεις περάσει ή γιατί φοβάσαι τόσο να αγαπήσεις. Ξέρεις, είσαι πολύ σκληρή και λογική ταυτόχρονα, ξέρεις, δεν αφήνεσαι ποτέ, μονάχα σκέφτεσαι. Ξέρεις, φαίνεσαι πολύ δυνατή, ίσως και να μπορείς να τα καταφέρεις μόνη σου, ή μάλλον σίγουρα μπορείς να τα καταφέρεις τέλεια και μόνη σου.Φαίνεσαι μα δεν είσαι. Άκου, αυτός ο κόσμος χρειάζεται τις άμυνες και τη δυναμη σου, και τις αντέχει κιόλας. Εγώ όμως όχι. Εγώ ούτε αντέχω τις άμυνες σου, ούτε και τις αξίζω. Για να σε πληγώσω πρέπει πρώτα να σε έχω. Και δε σε έχω. Κι αν σε αποκτήσω θα κάνω ότι μπορώ για να σε μη σε πληγώσω. Εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους, δε με ξεγελάς. Χρειάζεσαι προστασία και φροντίδα, αλλά άσε με να αναλάβω εγώ αυτό το ρόλο, ίσως να τα καταφέρω καλύτερα απο σένα. Ασε με να προσπαθήσω και για τους δυο."
Το κορίτσι χαμογέλασε και κρύφτηκε στην αγκαλιά του. Ήξερε πως τώρα έπρεπε να προστατέψει την αγάπη της και πρώτα απ' όλα, απ τον ίδιο της τον εαυτό. Και ήξερε απο πριν, οτι πάντοτε δυο ζευγάρια χέρια τα καταφέρνουν καλύτερα απο ένα. Ειδικά ότι φαίνονται σαν ένα.
Μη με ρωτήσετε ποιο είναι το κορίτσι...Είναι όλα αυτά που κυκλοφορούν ελεύθερα και ονειροπόλα εκεί έξω και όλα όσα κρύβουμε εμείς καλά μέσα στην καρδιά και την ψυχή μας. Κι αν η ιστορία μας καταλήξει με τα έτη σε κάτι δυνατό και μεγαλειώδες, δε το γνωρίζω. Αυτό που ξέρω στα σίγουρα είναι πως οι καρδιές πρέπει να μένουν ανοιχτές και στην παραμικρή υπόνοια αγάπης...

Και ζησανε αυτοί καλά και εμείς ελπίζουμε στα καλύτερα...

Καληνύχτα μας...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου