Αυτές τις μέρες περιφέρομαι αδιάφορα στο χώρο. Δε ζω, απλά επιβιώνω. Τρώω, κοιμάμαι, σκέφτομαι. Και κάπου κάπου νιώθω, όταν σκέφτομαι συνήθως, νομίζω.
Και κλαίω, ναι, κλαίω πολύ. Μόνη. Σε ένα δωμάτιο σκοτεινό, χωρίς καθρέφτες. Να μη δω μετά τα μάτια μου και τρομάξω.
Δεν πειράζει όμως. Εγώ είμαι δυνατή, θα τα καταφέρω. Ετσι μου είπαν να λέω και να δείχνω που και που.
Δεν πειράζει, αλήθεια. Το κλάμα ,ξέρεις, είναι ευεργετικό και το πολύ το κλάμα, το γιατρικό μου.
Υπάρχουνε στιγμές που δεν θες να μιλήσεις. Σε κανέναν, ούτε καν στον εαυτό σου. Θες να απομονωθείς, να σβήσεις απ' το χάρτη, να γίνεις λιώμα απ' το ποτό και σε σιχαθείς τόσο, που την επόμενη ημέρα να μη θυμάσαι ούτε το όνομα σου.
Με ειρωνεύομαι, ξέρεις, συνέχεια. Είναι παράλογο να θέλω να γελάνε οι άλλοι και εγώ μέσα μου να πνίγομαι. Βυθίζομαι, μα επιβιώνω. Υπερβάλλω, μα το βιώνω. Θα το ξεπεράσω, ελπίζω. Και χωρίς να σου ζητήσω βοήθεια. Είμαι δυνατή, σου είπα. Έτσι είπαν να μου λέω, να με κοροϊδεύω και με εμένα λιγάκι. Έστω στην αρχή, μέχρι να με συνηθίσω.
Να γελάς, δεν είναι σοβαρά τα πράγματα. Εμείς τα κάνουμε έτσι. Να γελάς, για να σε βλέπω, να πιστεύω κάθε μέρα πως υπάρχουν ακόμα αληθινά χαμόγελα. Όπως τότε που ήμασταν παιδιά. Να γελάς για να ζηλεύω και να προσπαθώ να σου μοιάσω. Όχι προσωρινά, μα μόνιμα. Δεν τις αντέχω τις αλλαγές.
Το προσπαθώ. Χαμογελάω, εκτός μου. Γιατί εντός μου, καταπίνω σκέψεις, λέξεις και συναισθήματα. Αποθεματικά. Και κάπου κάπου κλαίω, να σκορπιστούν, να πάνε στο καλό, μπας και ηρεμήσουμε λιγάκι. Το προσπαθώ ξανά. Κύκλος.
"Ηρέμησε. Σώπα και έλα να σε πάρω μια αγκαλιά.", αυτό μόνο πες μου.
Μια αγκαλιά μονάχα. Δεν μπορείς να φανταστείς τι ανακούφιση προσφέρουν δύο χερια. Και μη μιλάς, γιατί μέσα στα χέρια σου στεγνώνουνε τα δάκρυα.
Να είμαστε καλά, για να γινόμαστε χάλια. Μόνο έτσι αξίζει η ζωή. Μέσα στις αλλαγές, με την ψευδαίσθηση του μόνιμου.
"Να γελάς μέχρι δακρύων"
"Θέλω. Μα μπορώ; Απορώ..."
Και κλαίω, ναι, κλαίω πολύ. Μόνη. Σε ένα δωμάτιο σκοτεινό, χωρίς καθρέφτες. Να μη δω μετά τα μάτια μου και τρομάξω.
Δεν πειράζει όμως. Εγώ είμαι δυνατή, θα τα καταφέρω. Ετσι μου είπαν να λέω και να δείχνω που και που.
Δεν πειράζει, αλήθεια. Το κλάμα ,ξέρεις, είναι ευεργετικό και το πολύ το κλάμα, το γιατρικό μου.
Υπάρχουνε στιγμές που δεν θες να μιλήσεις. Σε κανέναν, ούτε καν στον εαυτό σου. Θες να απομονωθείς, να σβήσεις απ' το χάρτη, να γίνεις λιώμα απ' το ποτό και σε σιχαθείς τόσο, που την επόμενη ημέρα να μη θυμάσαι ούτε το όνομα σου.
Με ειρωνεύομαι, ξέρεις, συνέχεια. Είναι παράλογο να θέλω να γελάνε οι άλλοι και εγώ μέσα μου να πνίγομαι. Βυθίζομαι, μα επιβιώνω. Υπερβάλλω, μα το βιώνω. Θα το ξεπεράσω, ελπίζω. Και χωρίς να σου ζητήσω βοήθεια. Είμαι δυνατή, σου είπα. Έτσι είπαν να μου λέω, να με κοροϊδεύω και με εμένα λιγάκι. Έστω στην αρχή, μέχρι να με συνηθίσω.
Να γελάς, δεν είναι σοβαρά τα πράγματα. Εμείς τα κάνουμε έτσι. Να γελάς, για να σε βλέπω, να πιστεύω κάθε μέρα πως υπάρχουν ακόμα αληθινά χαμόγελα. Όπως τότε που ήμασταν παιδιά. Να γελάς για να ζηλεύω και να προσπαθώ να σου μοιάσω. Όχι προσωρινά, μα μόνιμα. Δεν τις αντέχω τις αλλαγές.
Το προσπαθώ. Χαμογελάω, εκτός μου. Γιατί εντός μου, καταπίνω σκέψεις, λέξεις και συναισθήματα. Αποθεματικά. Και κάπου κάπου κλαίω, να σκορπιστούν, να πάνε στο καλό, μπας και ηρεμήσουμε λιγάκι. Το προσπαθώ ξανά. Κύκλος.
"Ηρέμησε. Σώπα και έλα να σε πάρω μια αγκαλιά.", αυτό μόνο πες μου.
Μια αγκαλιά μονάχα. Δεν μπορείς να φανταστείς τι ανακούφιση προσφέρουν δύο χερια. Και μη μιλάς, γιατί μέσα στα χέρια σου στεγνώνουνε τα δάκρυα.
Να είμαστε καλά, για να γινόμαστε χάλια. Μόνο έτσι αξίζει η ζωή. Μέσα στις αλλαγές, με την ψευδαίσθηση του μόνιμου.
"Να γελάς μέχρι δακρύων"
"Θέλω. Μα μπορώ; Απορώ..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου