Για δες αλλάζει ο καιρός, αλλάζουν κι οι ανθρώποι...Διασκορπισμένες σκέψεις κ σχέσεις μεσ'τη διαφορετικότητα επιχειρούν να γαντζωθούν απ' το όμοιο και το σταθερό. Μα η αλλαγή ειναι η μοναδική σταθερότητα που προσφέρει ο χρόνος. Όσοι το αγνοούν απλά επιβιώνουν, όσοι ήδη το γνωρίζουν αλλά....ζουν!

Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012

Εκείνες οι κουρτίνες που μου πήρες...

Το δωμάτιο στο πατρικό μου, είναι δυτικό. Έξω απ το παράθυρο βλέπω τον ήλιο να δύει κάθε μέρα. Το χειμώνα, οι ακτίνες του ήλιου, ζεσταίνουν το πάπλωμα και έτσι όταν βρέχει, έχεις πάντα ένα οικείο μέρος να  ξαπλώσεις, να κοιμηθείς. Έχω και κάτι πολύχρωμες κουρτίνες που αλλάζουν χρώματα κάθε που πέφτει ο ήλιος επάνω τους. Μου αρέσει να κοιτάζω το λαμπίρισμα τους, καθώς μισοκοιμάμαι. Την άνοιξη μ' αρέσει να έχω το παράθυρο σε ανάκλιση, να ακούω τη μουσική της φύσης και να μυρίζει το δωμάτιο αναγέννηση. Αυτή τη μυστική διεργασία της φύσης. Μυρωδιές στον αέρα, χώμα, οξυγόνο και έρωτας.
Το φοιτητικό μου δωμάτιο, τυχαία, ήταν και εκείνο δυτικό. Είχα το ίδιο μεγάλο παράθυρο και έβλεπα σχεδόν κάθε μέρα τον ήλιο να πέφτει ως εκεί που μου επέτρεπαν- οι κατα τ΄άλλα βολικές- πολυκατοικίες. Μέχρι το πορτοκαλί του ουρανού μπορούσα να δώ. Το ροζ και το μωβ το έχανα. Αναγκαστικά βλέπεις.
 Το χειμώνα, οι ακτίνες του ήλιου ζέσταιναν το πάπλωμα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Σπάνια ήμουν σπίτι, εκτός αν έβρεχε πολύ. Ήταν ωραίο να κοιτάζεις τη βροχή μέσα απ το τζάμι, προστατευμένη, με ένα απαλό χαμόγελο στα χείλη. Έτσι απλά.
Η μαμά μου, μου είχε αγοράσει τις ίδιες ακριβώς κουρτίνες, για να τις βλέπω κάθε μέρα που ξυπνώ και να νιώθω ότι είμαι σπίτι. (Μα σπίτι μου ήμουν, δεν καταλάβαινα). Εκείνη λοιπόν την ώρα, στο πορτοκαλί του ουρανού, οι κουρτίνες άλλαζαν χρώματα, όπως ακριβώς οι άλλες που άφησα πίσω.
Την άνοιξη είχα το παράθυρο σε ανάκλιση. Μύριζε φύση, με λίγο καυσαέριο και το βράδυ λίγο περισσότερο οξυγόνο απ το συνηθισμένο. Ανέπνεα βαθιά και ήξερα ακριβώς τα συστατικά εκείνου του αέρα. Μυριζε αλλιώς εκείνη η πόλη. Και οι άνθρωποι αλλιώς μεγάλωναν, κάθε άνοιξη και κάθε χειμώνα.
Ξέρω πως τώρα όσο και αν αναπνεύσω δεν θα αναγνωρίσω εκείνη τη μυρωδιά στον αέρα. Εδώ βλέπεις, έχουμε άλλες ποιότητες.
Ψάχνω να βρω κάτι οικείο τώρα που γύρισα.
 Κοιτάζω τις κουρτίνες, όχι εκείνες που χάρισα, εκείνες που άφησα πίσω μου στο πατρικό, τότε. Τις κοιτάζω κάθε μέρα απο τη στιγμή που επέστρεψα. Δεν είναι ίδιες με τις άλλες, τελικά. Δεν λάμπουν το ίδιο, λάμπουν αλλιώς. Προκαλούν διαφορετικά συναισθήματα, αλλιώτικα. Όσο και αν τις κοιτάζω δεν νιώθω τίποτα γι' αυτές. Μόνο οι άλλες με έκαναν να αισθάνομαι οικεία, αλλιώτικα. Εκείνες που χάρισα. Τι ειρωνεία!
Το μόνο που ξέρω πια, είναι πως άρχισα και πάλι να μιλάω σε ενεστώτα για αυτές τις κουρτίνες.
Και για εκείνες που αγάπησα, σε χρόνο παρελθοντικό.

Αχ, δε φταίνε οι κουρτίνες ρε μαμά. Ούτε η ομορφιά της φύσης. Ούτε και εσύ.
 Φταίει που κάποιες φορές, ίσως να ναι καλύτερα να μην μπορείς να αναπνέεις και τόσο καθαρό αέρα, ή να μην πρέπει να δεις καμία δύση ως το τέρμα της...

(Ίσως να'ταν καλύτερα. Ίσως και όχι...)

                                         "Δεν είναι όλα μωβ ή ροζ..."

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου